Shamsuddin Muhammad Hofiz Sheroziy - Hofiz Sheroziy

G‘ariblik tunida hamdam ohu faryodim,
G‘ariblik g‘amu hasratlaridir ijodim.

Diyoru yor xayolida zor yig‘larman,
Safar otin yo‘qotish bo‘ldi fikr ila yodim.

Raqib yurtidan ermas, u yor elidan men,
Rafiqalarimga yetur — mehribon qil imdodim.

Xudo uchun menga, yo‘lboshchim, ayla endi ko‘mak
Ki, maykada aro shuhrat-la aylasin yodim.

Agarchi keksaman, ammo havas bunga boqmas,
Yana u yosh pari ishqiga bo‘ldi irshodim.

Meni sabo shamolidan bo‘lak kishi tanimas —
Havodan o‘zga na ulfat, na do‘stu hamrozim.

Hayot suvi kabidur yor manzilin shavqi,
Sabo, ketur menga Sheroz isin — qil imdodim.

Ko‘zim yoshi to‘kilib yuzga, sirrim ayladi fosh,
Hamisha men ila g‘ammoz xonabarbodim.

Der erdi chang cholib Zuhra yulduzi tongda:
Go‘zal tovushli, shirin so‘zli Hofiz ustodim.

Menga yetkurdi qisqaqo‘llik ozor,
Baland ostonaliklar tutdilar xor.

Magar tutgay qo‘lim bir zulfi zanjir,
Bosh urgum yo‘qsa shaydolikka nochor.

Falakning holini so‘r ko‘zlarimdan,
Kechar yulduz sanab tunlarda bedor.

O‘parman jom labini shu uchunkim,
Tiriklik sirridan qildi xabardor.

Qo‘lim kuchsizligidan shod erurman:
Yetishmas bir kishiga mendan ozor.

Duo qilsam agar may sotquchini,
Ne bo‘lg‘ay, marhamatga shukr darkor.

Meni yerdan ko‘tarmaysan, agarchi —
Yosh o‘rnida qilursam gavhar isor.

Bu dashtda qo‘yma yirtqich deb menga ayb,
Olur ta’limlarim ohuyi totor.

Boshim Hofiz kabi mastdir va lekin
U boshliq lutfidandirman umidvor.

Men emasdurman u rind — tarki mayu dildor etay,
Muxtasib bilgay, bu ishdan mumkin ermas or etay.

Lola jom ushlab, bo‘tako‘z mast, biza fosiq — ot,
Dardlarim ko‘n — qaysi hokimga uni izxor etay?

Maykada — daryo-yu, sevgi — gavxar-u, izlovchi — men,
Bunda bosh egdim, shu holda qaygacha isror etay?

Garchi tuproqqa qorildim, himmatim qo‘ymas meni:
Ko‘z bulog‘idan to‘kib suv, qancha oxu zor etay?

Hay’atim misli gado — u qo‘lda sulton xaznasi,
Charx ehsonidan o‘zni qanday ummidvor etay?

Bu falakning axd ila paymonida yo‘q e’tibor,
Ahdni jom ila tuzib, may shartini takror etay.

Tort jilovni, tur bir oz, qo‘zg‘atma, jono, jilvalar,
To yo‘lingga ko‘zni durru gavharin isor etay.

Men uchun hech loyiq ermas erdi rindlik shevasi,
Tushgach ushbu holga, nechun, o‘zgalardan or etay?

Tavba qilg‘onlarni doim ayblab yurgan esam,
Gul chog‘i, devonamanmi, bodadan inkor etay?!

Ko‘z yoshi yoqutu- la’lidan xazinamdir to‘la,
Bas, quyosh fayzu zarini ne uchun darkor etay?

Qoshlaring mehrobiii baxtimdan aylarman tatab,
Unda Majnun yanglig‘ ishqing darsini takror etay.

Ushbu lablar ishva aylar erdi Hofizga mudom,
Ne uchun afsonaga bovar qilar, iqror etay?

Tong otdi, soqiy, jomni liq-liq sharob qil.
Charx aylanishnga hech bir ishonch no‘q — shitob qil.

Foniy jahon xarob o‘ladur, undan ilgari
Gulrang bodalar bila bizni xarob qil!

Xurshidi may chiqardi boshni shisha sharqidan,
Quvnoq bo‘lishni istar esang, tarki xob qil.

Ul kunki, loyimizni falak ko‘za aylagay,
Albatta. boshimiz kosasin liq sharob qil.

Biz lofu tavba parhez etuvchi kishi emas,
Toza sharobu jom ila bizga xitob qil.

Och ko‘zni, yaxshi boq: ko‘piribdir qadah yuzi.
Dunyo asosini shu ko‘pikdek hisob qil.

Gul mavsumi-yu, umr o‘tishga shoshildilar,
Gulrang mayingni sungali soqiy, shitob qil!

Hofiz, eshitki, mayga topinmoq erur savob,
Tur, vaqtni qochirma-yu, tezda savob qil.

Etdim tabibg‘a g‘amlarni chandon,
Miskin g‘aribga qilmaydi darmon.

Har dam tikonning qo‘lida bo‘ldi
Bulbulga boqmay gul yuzli jonon.

Biz dardimizni dilbarga aytdik,
Yo‘qdir tabibdan yoshrishga imkon.

Do‘stlar yuzini ko‘rsin yana do‘st,
Yo Rab, omon tut, qil lutfu ehson!

Ishq sandig‘iniig kulfi buzilmish,
Yetkuzmasin qo‘l ag‘yori nodon.

Ey yor, vasling ne’matlaridan
Bizga nasiba afsusu armon.

Bo‘lmasdi Hofiz dunyoga shaydo,
Dono so‘zini olganda har on.

Yana rindlar sari bir ayla nazar yaxshigina,
Yana mayxona tomon ayla guzar yaxshigina.

Meni xaqqimda labing shul qadar etgan ehson,
Juda ham yaxshi bir oz oshsa agar yaxshigina.

Ey jahonning chigalin yechguchi dono odam,
Fikr ber, ayla bu ishlarni basar yaxshigina.

Dedi nosihki: Nedir ishqda g‘amdan o‘zga?
Dedim: Ey mullai g‘ofil, shu hunar yaxshigina!

Gar desam senga qadah ol-u, piyola labin o‘p,
Mendan o‘zga bera olmas bu xabar yaxshigina.

Terib olgil, beradur mevaki, Hofiz qalami,
Yo‘q bu bog‘ mevasida bundan o‘tar yaxshigina.

Qorong‘umizni eshikdan kirib munavvar qil,
Shu majlis ahli dimog‘ini ham muattar qil.

Dilu jon etdim u jononni qosh-ko‘ziga fido,
Kel, ey nigor, tamoshoyi toku manzar qil.

Shu husn ila shu go‘zallikki, senda bor, kelgil,
Faqirlar ayshiga jon kirgizib, tavongar qil!

Bihisht xoziniga ayt, bu bazm tuprog‘ini
Bihisht ichra olib bor-u, udi-anbar qil.

Visol naqdin umid aylamoqqa yo‘qdir hadimiz.
Labingga izn berib, komimizni shakkar qil.

Chaman go‘zallari husningga bo‘ldilar maftun.
Sumanga noz-u, qading bandasi sanobar qil.

Bu hajr oqshomi yulduzlari yorug‘ bermas.
Chiq endi tom uza — oy sham’ini munavvar qil!

Hikoyat aylar o‘ziga bino qo‘pib soqiy,
Ishingni buzma, xayoling sharobu sog‘ar qil.

O‘pib piyola labin, mastlarga sun o‘sha dam,
Aql dimog‘ini shu lutf ila muattar qil!

Nasihat etsa, may ichmang, der ersa donishmand,
Piyola sungil-u, etgil: tomog‘ingni tar qil!

Yuzingni shu’lasidur sezgi ko‘ziga parda,
Quyoshni chodiriga bas kelib, munavvar qil!