Shamsuddin Muhammad Hofiz Sheroziy - Hofiz Sheroziy

Muntazir ko‘z uiga, ko‘nglimda urush etdi davom,
Qosh ila g‘amzasidan o‘qu kamonimni ketur.

Kimsasizlik g‘ami ham hajr bilan keksaydim,
Tez menga boda to‘la jomi javonimni ketur.

Inkor etguchiga sun bir-ikki jom bu maydan,
Istamas bo‘lsa, menga ruhi ravonimni ketur,

Soqiyo, ertaga qo‘yma bu kun ayshin zinhor,
Yoki taqdir qo‘lidan xatti amonimni ketur.

Qolmadi dilda qaror ilgaridan. Hofiz der:
Ey sabo, yor hididan ruhi ravonimni ketur!

Turgil, oltin kosani may quyib, obod ayla,
To‘lajak bosh kosasi tuproq ila — yod ayla.

Oxiri manzil ekan bizga shu jimlik vodiy,
Yeru osmonga solib g‘ulg‘ula — faryod ayla!

Shu boshing hurmati, ey sarv, gar o‘lsam tuproq,
Nozni qo‘y, soya solib, tuprog‘imi shod ayla!

Dilga yetgan sening ul zulfing ilonidan alam,
Qil labing unga shifo, dardidan ozod ayla!

Ko‘z yoshim birla yuvindim, bunga der darveshlar:
Tozalan avval o‘zing, pokni keyin yod ayla!

Yo Rab, ul zohidi injiqki, ko‘rur aybni faqat,
Fahmu idrok yo‘liga uni irshod ayla.

Fikri iflosning ko‘zi tushmas ul jonon yuziga,
U go‘zal yuzni diling nok tutib yod ayla.

Guldek ul gul isidan tunni qabo qil, Hofiz,
Tunni poyandozi ul qomati shamshod ayla.

Bu jahon gulshanidan ul yuzi gul ra’no bas,
Bu chamanda u qadi sarvi ravon tanho bas.

Tilagim ahli riyo yeuhbatidan bo‘lmoq uzoq
Ham yoqimsiz kishidan menga qadah sahbo bas.

Qilmishingga yarasha bergusidir jannatni,
Biz gado — rindga mug‘ dayridagi ma’vo bas.

Bir arig‘ning labida o‘ltir-u, ko‘r umr o‘tishin,
Dunyo qanday o‘tishiga shu qadar imo bas.

Boq jahon holiga ham ko‘rgil uning ozorin,
Senga kam bo‘lsa, menga foyda-ziyon savdo bas.

Yor men birla erur — boshqa na bo‘lsin tilagim,
Davlati bazmi agar bo‘lsa ko‘nguloro bas.

Quvma, Tangri haqi, jannat sari dargohingdan,
Ostonang menga borliqdan erur a’lo bas.

Menga yolg‘iz seni vasling-u, yo‘q o‘zga havasim,
Ayladim ikki jahon moli bilan savdo bas.

Hofiz, o‘z taqdiridan ranjimak insofsizlik,
Men uchun tab’i ravon-u, g‘azali zebo bas!

Tol osti, suv labida she’r ila oldingda yor o‘lsin!
Ham ulfat dilbari shirin-u, yori gul’uzor o‘lsin!

Ayo, ey baxt ila davlat, shu davlat qadriga yetgil,
Muborak bo‘lsin ayshing, ham bu damlar poydor o‘lsin!

Kelin tab’imga nozik fikr durru gavharin taqdim,
Zamona boqsa — bo‘ynimda ilondek zulfi yor o‘lsin!

G‘animat angla suhbat tunlarin, bo‘l doimo dilxush,
Ochilmish lola, oydin tunda ishrat barqaror o‘lsin!

Nechuk maydur u soqiy ko‘zlarining kosasi ichra —
Ki, oqillarcha mast etsin, shirin unda xumor o‘lsin!

U odamlarki, bir dilbarning ishqin dilda saqlabdir,
Degil: isriq tutatsin, ko‘zlaguchi sharmsor o‘lsin!

O‘tibdir umr, ey Hofiz, kel, etgil, azmi mayxona,
Ish o‘rgat mastlarga — yaxshi ishlarda baror o‘lsin!

O‘z baxtimizni biz sinadik bu shahar aro,
Tortib olish kerak — u yotar xavfli jar aro.

Barmoqni tishlab oh chekarman, shuning uchun
O‘tlar yoqildi gul kabi jonu jigar aro.

Xush keldi menga tundagi bulbulning xonishi,
O‘z shoxlarini chirmadi gul barglar aro.

Shod o‘lgil, e ko‘ngilki, u nozu itobli yor
O‘z baxtidan itobda qolur bu shahar aro.

Dunyoda hech mashaqqat, azob tortmayin desang,
Ahdingda tur, so‘zingni botirma zahar aro.

Betinch qiluvchi hodisa cheksa falakka bosh,
Taqdirin ongli kimsalar otmas zarar aro.

Hofiz, agarda vasl abadiy bo‘lsa barqaror,
Qolmasdi Jamshid taxtidai ajrab, xatar aro.

Ajab Sherozkim, yo‘qdir misoli.
Xudoyo, bo‘lmasin hargiz zavoli!

Bu Ruknobod yeuvi tahsinga loyiq,
Berur Xizr umrini salqin zuloli.

Musallo, Ja’farobod orasida
Esar mushk ila anbardek shamoli.

Kelib Sherozga, ol fayzu sharaflar,
Juda ko‘pdir aziz sohibkamoli.

Kigaida Misr qandin yod etarga
Shirinlar oldida qolmas majoli.

Sabo, ul sho‘x go‘zal, mastlar haqida
Ne bilgaysan, nechuk onlarni holi?

Meni bu uyqudan uyg‘otmangiz hech,
Dilimni shod etar shirin xayoli.

Misoli tongsan-u, men sham’dek bo‘libman ado,
Kulib qarar, nechuk etgum bu jonni senga fido.

Shu zulfing o‘ldi sabab — tushdi dilga har neki dog‘,
Go‘rimdan ungusi o‘lsam binafsha birla hino.

Umid ostonida ko‘z eshigin ochgan edim,
Bir aylading nazar — olding ko‘zim qarosida jo.

Nechuk shukr qilay, ey g‘am seli, kechirsin Haq
Ki, mendan lmas eding kimsasiz chog‘imda judo.

Ko‘zim qarochig‘iga qulman — unga dil dardin
Degach hamisha u ming tomchisini qildi davo.

Nigorim ayladi jilva hama nazarga vale
Karashmasini ko‘rolmaydi kimsa mencha raso.

Shamoldek o‘tsa yorim qabrim ustidan Hofiz,
Kafanni shavq ila albatta yirtaman go‘raro.

Kel, endi gul sochib har yon, qadah qo‘lda o‘turgaymiz,
Buzib charx eski tomin, yangi bir tarh ila qurgaymiz!

Agarda tortsa g‘am lashkar to‘kishga ishq eli qonin,
Men-u soqiy bo‘lib birga, bu tashvishni bitirgaymiz.

Erur qo‘lda go‘zal cholg‘u — yoqimli kuyla, sozanda,
O‘qub she’r-u, oyoq raqsini avjiga keturgaymiz.

Sabo, elt jismimiz gardin u yuksak oston sori
Ki, shoyad xo‘blar shohi yuzin bir bora ko‘rgaymiz.

Biri aqlidan urgay lof, biri doim to‘qir yolg‘on,
Kel, arzu dodimizni endi hokimga gapurgaymiz.

Agar jannat tilarsan, biz bilan mayxonaga yurgil,
Seni xumning tagidan havzi Kavsarga yeturgaymiz!

Qadahni to‘ldirib lim-lim qizid gul singari maydan,
Sochib atr, ud tutatgaymiz, ulug‘ bir bazm qurgaymiz.

Kel, ey jonon, yuzing nuri bilan majlisni porlatgil,
Qoshingda sher o‘qub bu dam, oyog‘ingga bosh urgaymiz!

Bilimdonlik va xugixonlik emas Sherozda hech manzur,
Kel, ey Hofizki, biz yuzni bo‘lak yurtga o‘gurgaymiz.