Рыгор Бородулин - Здубавецьця

Выходзіць, што й з моды ёсьць выгоды.

Цяпер

Вушацкая жанчына заўважае:

— Цяпер дзевак замуж аддаюць цельных — тры месяцы пабудзіць і ацеліцца. Ня глядзяць, што цельная, бяруць. Раней бальшыной бралі няцельных, а цэлых.

Па клопату

Старыя цёткі кажуць сваім аднагодніцам:

— Ну што, сваіх курэй на курасадні пасадзілі ды ўспакоіліся?

Адгілела, ад'юрэла, адабрала.

Сама музыка

Мужык на худую жонку:

- Іскрыпка мая, балалайка мая.

Поўна хата музыкі.

Рамонт

У местачкоўца жонка высокая, а ён маленькі. Ды, напіўшыся, жонка б'е й б'е яго. Грокат, грукат стаіць. Выйшла гаспадыня з хаты пасьля чарговае бойкі, а суседка й пытаецца:

— Што ты, Полька, рамонт рабіла?

Неяк гэтая Полька п'яная разьбіла галаву. Абстрыглі нагала. Дык сябры пытаюцца ў ціхманага мужыка, цьвелячыся:

— Ці адрасьлі валасы, ці можна ўжо баньцікі завязаваць?

Баялася

Вушацкая была за армянінам замужам. Калі стрэслася бяда ў Арменіі, яна была ў маці ў Вушачы. Маці замужніцы казала пасьля:

— Баялася дачка, што мужык затросься й аліментаў ня будзіць.

Блінная прафесія

Лічылася з даўніны ў вушацкіх: шавец шыіць, а жонка з голаду выіць. Часта яшчэ канкрэтней удакладнялася:

Пра каваля ўжо інакш прыгаворвалася: каваль куець, а жонка пяець.

Пра млынара таксама ня сумна казалася: млынар шапку абтрасець, а жонка бліноў напячэць.

Выходзіла, што самая хлебная, нават блінная прафесія ў млынара. Цьвялілася ж папеўка гарэзна:

Дзе кашуля бялейшая

Казала вушацкая маладзіца, як маці ейная паважала бацьку, стрэнчыла каля яго. Каб пад'еты быў, каб у карэліках ня хадзіў, заўсягды давала яму чысьцейшую надзетку якую. Калі касіў, ад усіх на лузе сьвяціўся. І маці сама, было, нясе есьці гаспадару свайму й малых пасылае. Дзеці й пытаюцца:

— А дзе ж мы бацьку нойдзім?

— Дзеткі, глядзіце, дзе кашуля бялейшая.

І прыгадваецца, як песьня пытаецца:

Калі ж

Жанчына прыйшла ў вушацкі клуб. Моладзь адпаведна з часам і модай танцуе павольны танец. Глядзела, глядзела жанчына, чакала, чакала дый ня выцерпела:

— Дык калі ж яны ўжо танцаваць пачнуць?

У вырай

Маладзейшы сусед запрашае старэйшага гадамі на рыбу (у нас кажуць дасюль: пайсьці на рыбу, у ягады, у грыбы). Старэйшы аднекваецца:

— Ня мае гады на рыбу хадзіць — у вырай зьбірацца пара!

Сон на руку

Раніцай жонка крыўдзіцца мужыку:

— Аж замарылася, пакуль з табой увосьні сварылася.

Мужык пытаецца:

— Чаму?

— Дык ты першы пачаў.

Галоўнае не ўступіць, хоць усрацца, а не падацца.

Барышы

Мама неяк тлумачыла мне, што барышное — гэта агуркі, цыбуля, рэпа й іншая гародніна. Ім барышуюць, пьюць барышы: гарэлку, віно ці якую юруху. І кажуць жа: бабы качэргі мянялі, а барышы пілі.

Кароткі дыялог

Каля бочкі зь півам.

— Ці добрае ваша піва?

— Пакуль што ні зь кім ня білася.

Ад жарту піва яшчэ п'янейшае робіцца.

Па-свойму чуе

Дзед Селівей любіць унука. Баіць яму казкі. Бярэ з сабой на Вечальле рыбу вудзіць, на чаўне возіць. А малы чуе па-свойму дзедава ймя й кліча: дзед Салавей. І дзедаваму вуху прыемна гэткае нядачуваньне ўнука.

Гасьціннасьць

Сват свацьцю частаваў ды прыгаворваў:

— Хлібай, хлібай, свацьця, а то ўсё роўна сучка зьесь…

І гасьцінна й ашчадна. Усё адначасна.

Шчасьлівая старасьць

Спаткаліся старыя прыяцелькі. Гукаюць спаміж сабой.

— Чаго цябе ня відаць?

— Печы пільнуюся.

— Ты хіба паміраць сабралася?

— Во! А каму я печ кіну. Цэлы дзень са старым сварымся — то я кажу яму, каб пасунуўся на пяколак, то ён мне. А ўсё ж нейкі рух.

На сваім

Папрасіўся чалавек пагрэцца ў хату. Як грэцца дык грэцца. Ужо й ноч надыходзіць. Цярплівыя гаспадары кажуць, каб начаваў, бо самім адпачываць хочацца, а госьць на сваім стаіць:

— Хоць да дня дабуду, а начаваць ня буду!

Важна захаваць прынцып.

Студэнтка

Ілонка адну зьмену была ў піянерскім лагеры недзе каля Кублічаў. Адбыла. Прыехала. Пытаемся:

— Якая ў вас піянерважатая была?