Кастусь Цвірка - Сцежка дадому

Цвілі белым цветам
Пад хмаркамі вішні на свеце...
Ды зноў міма вёснаў, ды зноў міма вёснаў
Мой човен
Праносілі вёслы!

I вось за грэбнямі хваль высокімі
Мой бераг — у соснах і сонцы!
Гляджу і не веру —
То сон
Ці
Не сон?..
Мой бераг!

* * *

Бывае часам: смоўж сумненняў
Цябе з дарогі ўбок звядзе,
I ўсю душу аледзяненне
Цяжкою глыбай абкладзе.

Дзень цэлы ходзіш — хмара хмарай,
I ні жаданняў больш, ні сіл,
I свет у восеньскіх пажарах
Ужо табе не міл, не міл.

Ды блісне тонкі промень веры,
I — растае памалу лёд.
I для душы адкрыты дзверы
Ізноў у паднябесны лёт!

* * *

Рассыпала ноч алмазы
Па дахах дамоў, па рамах.
Блішчаць усе яны разам
У мілых вачах таксама.

Збірайце ж вы іх, збірайце,
Збірайце, пакуль маладыя,
I ў сэрцы сваім зберагайце
Алмазы найдарагія.

Дарога жыцця — немалая,
На ёй будуць церні і цені,
I часам аслепіць — бывае! —
Вам вочы чорная цемень.

Ды вы любыя запруды
Адолееце адразу,
Калі асвятляць вам будуць
Дарогу тыя алмазы!

ДАРЫЦЕ ЎСМЕШКІ!

Дарыце ўсмешкі
людзям, як кветкі
Найшчодрых сэрцаў
лепшыя сведкі.

Яшчэ на свеце
о як даволі
Нам часам ліха
ўдзяляе доля!

Дарыце ўсмешкі —
для чалавека.
Не трэба лепшых,
чым ласка, лекаў.

Нашто ж хаваць нам
у тлуме спешкі
Душы багацце —
дарыце ўсмешкі!

Дарыце ўсмешкі,
дарыце ўсмешкі —
Ад сэрца к сэрцу
прамыя сцежкі.