Мікола Аўрамчык - Запрашэнне да роздуму

Для цябе валошкі і рамонкі
Не адзін прыносіў я з палёў,
Але залацістыя пярсцёнкі
Толькі я табе з саломы плёў.

У ватазе жэўжыкаў ціхмяных
Для раўніўцаў з вострым языком
Ты была нявестай саламянай,
Я быў — саламяным жаніхом.

Сталаю, ты мне аднойчы тонка
Намякнула ўжо наконт таго,
Каб сапраўдны падарыў пярсцёнак.
Я табе прэзентаваў яго.

Ты ж, замест удзячнасці ўзаемнай,
Свой пярсцёнак,
дарагі ў цане,
На мой пруткі палец безыменны
Не дала як след прымераць мне.

Над скалою Лугаўскога,
Над кустом здзічэлых руж —
3 бессаромніцай-нябогай
Дуб —
як з вернай жонкай муж.

А ў марскім салёным порце
Плаўна прыцішае ход
3 прозвішчам тваім на борце
Белагруды цеплаход.

Ты мне шэпчаш:
«Я жыву...
Бачу,
як каханкі з Ялты
Да абраннікаў плывуць,
Быццам трапяткія яхты.

Як бяруць на абардаж
Прыгажуняў кавалеры
I рабуюць іх багаж,
Бы купецкія галеры.

Дні і ночы
хвалі ў моры
Перагортвае прыбой
I хавае без разбору
Смех і слёзы пад сабой».

Як бы бяда
Ні здзеквалася ў жыцці,—
Сваёй дарогай запаветнай
Як мог,
Стараўся я сумленна ісці,
Хаця я — паэт непрыкметны.

Ад шчасця
Я не патануў у віне,
Як бы слава ні ап’яняла...
Сам Колас
Калісь блаславіў мяне
Са згоды самога Купалы.

Пазней
Я такую вывучку прайшоў,
Што кожны паэт пазайздросціць...
У «Полымі» — Танк,
У «ЛіМе» — Куляшоў
I Панчанка —
У « Маладосці».

Пашэнціла мець
Рэдактараў такіх,
Быць падначаленым
У гэтых
Не толькі
Сапраўдных класікаў жывых,
Але
I любімых паэтаў.

Ніколі я не сніў,
не марыў,
Што ў час адлёту
жураўлі
Узнімуць подлетка пад хмары
I выправадзяць да зямлі.

Спакой студэнцкага прычала
Ускалыхнуўшы ў міг тугі,
Курлыканне іх
прагучала
Як гімн зямлі, прыродзе гімн.

Але не ведаў я,
што стану
За імі ўслед у свет брысці,
Што іх картавы крык гартанны
Гучыць па-рознаму ў жыцці.

Марнеў я з роспачы ў адчаі,
Над лагерам ускрыкі іх
Нібыта рэквіем гучалі
Па мёртвых дружбаках маіх.

Затое вызвалення дату
Аркестр балоціста-лясны
Вітаў святочнаю кантатай
У гонар волі і вясны.

Вясной вярталіся дадому
Мільёны вызваленых душ,
I перамозе векапомнай
Сама прырода грала туш.

Не думаў я,
што з цягам часу
Самому давядзецца мне
Лятаць у вырай з імі разам
I зноў вяртацца па вясне.

Шмат год лятаю я пакорна,
А зараз прадчуваю страх:
Сігналяць жаласна
іх горны,
Прастуджаныя на вятрах.

Калі іх крык,
як марш жалобны,
У вашых загучыць вушах,
Дык знайце:
гэта ў край мой родны
Вяртаецца мая душа.