Мікола Аўрамчык: Запрашэнне да роздуму

Мае настаўнікі і вучні,
Мае калегі і сябры,
Без вас,
Як без прыдатка — злучнік,
Я з некаторае пары
Тут,
За гарамі і лясамі,
У чужадальняй старане,
Дзе,
Як вы ведаеце самі,
Лягчэй глядзець і дыхаць мне.

Але,
Наколькі гэта можна,
Перад усімі на вачах,
Я за паўсвету,
3 вамі з кожным
Гаворку шчыра распачаў.

I ўжо становіцца відушчы
Пагляд знявечаных вачэй,
I грудзі не сціскае ўдушша,
I сэрцу робіцца лягчэй.

Памагчы не могуць
Праклёны і маленні.
Кажуць:
«Трэба жыць, як набяжыць».
У прыморскім раі,
На вечным пасяленні,
Без прытулку вымушаны жыць.

Сузіраць міжвольна
Высадку дэсанта
3 сушы
ды з паветра і з вады —
Стомленых курортнікаў,
Жвавых экскурсантаў,
Што імкнуцца адусюль сюды.

Дзівяцца Ай-Петры
На сонечным сугрэве,
Аглядаюць кожны парк і пляц,
Стройныя секвоі —
Мамантавы дрэвы,
Царскі белакаменны палац.

Дзесяць год бадзяюся
Ў экзатычным раі
Ды ў людзей
прыстанішча прашу...
Думкі і ўспаміны
Аб мілым родным краі
Дзень і ноч
вярэдзяць мне душу.

Засланіць не здолелі
Велічныя горы
На радзіму запаветны шлях.
Гул марскі нагадвае
Шум вячысты бору,
А секвоі —
хвоі на палях.

Íгліцы калючай
Вечназялёны неруш,
Як шыпшыны параснік густы.
То чабор напомняць,
То дзеразу,
то верас
Размарыну дробныя кусты.

Вечным сном спачыў бы я
Пад бярозай ніцай,
Адбіваючы паклон зямны
Краю,
дзе, як бомы,
Пазвоньваюць крыніцы
I азёры звоняць,
як званы.

Ці помніш ты мяне,
Аскад,
Калега мой і аднагодак?..
Цябе,
далёкі ўзбекскі брат,
Успамінаю я заўсёды.

Бо не забыць пары тае,
Калі
як госцю дарагому
Мы родныя краі свае
Паказвалі адзін другому.

Цымбалаў тонкі перазвон
I гукі хрыплыя карнаяў 1 1 Духавы музычны інструмент.
Здымалі стому,
гналі сон,
За сэрца,
за душу краналі.

У цеснаце застольных месц
Цякла гамонка мірным ладам.
Быў зразумелы сэнс і змест
Чужых нам слоў без перакладу.

Ды, як на зло,
якраз тады
Працяглы рокат землятруса
Давёў узбекаў да бяды,
Азваўся ў сэрцах беларусаў.

За Беларусь
каля Дняпра
Загінуў твой настаўнік строгі,
Паэт-салдат Султан Джура,
Што спіць у вёсцы Казярогі.

Дзе Казярогі й Сабалі
Чакаюць коз і сабаліхаў,
Злавесна звісла на палі
Крыло чарнобыльскага ліха.

Мо боскі суд —
гэта бяда?..
Ці ж мала войнаў беларусам?
Няўжо алаху не шкада
Узбекаў мучыць землятрусам?

На палях, у лузе і пад клёнамі
Змалку,
з маладых яшчэ гадоў,
Кланяўся я колеру зялёнаму
I сягоння кланяцца гатоў.

Ён адзін з загадкавымі тайнамі,
Мае асаблівасці свае —
Першыя зачаткі жыццядайнасці,
Што прыродзе ўсёй
жыццё дае.

Колерам блакіту жыццядзейснага
Захапляўся я з юнацкіх дзён,
Бо пад ім
не бачыў месца цеснага,
Знаў:
жыццю садзейнічае ён.

Дужасцю з маленства не валодаў я,
Болей кволіўся.
I мо таму
Без энтузіязму, з прахалодаю
Сустракаў халодную зіму.

А цяпер не бачу снежнай замеці:
Тут не тчэцца снегавы кілім.
Але колер іх застаўся ў памяці,
Кожны год сумую я па ім.

Не перад жыццём капітуляцыя
Зараз гэта,
а жыцця —
працяг.

Знаю я,
што ў войску многіх нацыяў
Азначае ўзняты белы сцяг.

Ды старых
заманлівымі сіламі
Вабіць свежасць белай прасціны.
Белы колер быў спрадвеку сімвалам
I бязгрэшнасці,
і чысціні.

Да піхт,
кіпарысаў і кедраў,
Што высяцца ў парку старым,
За тысячы аж кіламетраў
Прывёз хтось
бярозкі дзве ў Крым.