Мікола Аўрамчык - Запрашэнне да роздуму

Усіх знаёмых воінаў
Мы згадвалі да рання,
Якія ім прысвоены
Чыны,
пасады,
званні.

Ад грэху ачышчаліся
На споведзі ўзаемнай,
Міжвольна прычашчаліся
Прычасцем непрыемным:
Стограмамі законнымі,—
У меру, а не з лішкам...
Дый не з біклаг,
не з конавак —
3 малюсенькіх кілішкаў.

Прыгаданае ў памяці
Пякельнае хрышчэнне
Асколачнаю замеццю
Было нам ачышчэннем.

Цяпер мы абыякавыя
Да званняў і да славы,
Не трэба нам ніякія
Гулянкі і забавы.

Кароткімі пасланнямі
Абменьваемся зрэдку.
Змагаемся з насланнямі
Зімой,
вясной
і ўлетку.

Ратуюць нас навацыяй
I сродкамі старымі:
Цябе ў рэанімацыі,
Мяне — паветрам Крыма.

Каб спраў не мець з хваробамі,
Нам раяць кінуць працу...
Дык што, мой дружа, зробім мы?..
Шчэ не пара збірацца
Чалядніку-прыслужніку
У манастыр — паслушнікам,
А майстру-вераданніку —
Ягоным настаяльнікам.

За тое,
што ў юнацтве гора
Спазнаў я ў апраметнае,
Справадзіў бог мяне за горы,
Да раю запаветнага.

А ты зняважыў птушак спевы
(Палёту невысокага),
Не толькі каршуноў разгневаў,
Але арлоў і сокалаў.

А від жа гэты —
забаронны,
Магутны не шматлікасцю,
А недасяжнасцю каронаў
Саміх яго вялікасцяў.

Не даспадобы ім твой нораў,
Ад звычак не аднадзілі...
За акіян,
а не за горы
Яны цябе справадзілі.

Душу гнятуць чужыя гмахі
I песні ненапеўныя...
Як пералётныя мы птахі,
У нас жыццё няпэўнае.

Параскіданы нашы сем’і,
Ні ў ссылцы мы,
ні ў выраі,
Хоць, праўда,
і дзяўбём насенне
Не лебяды,
не пырніку.

Які б жыццёвы крыж ні нёс ты
I як мы ні занятыя,
А ў думках —
родныя нам гнёзды
3 малымі птушанятамі.

Перад табой
я кланяюся нізка
За тое,
што ў бацькоўскай старане
Адну сваю малюсенькую іскру
Закінула калісь
ты ў сэрца мне.

Калі я быў
далёка ад айчыны,
Дзе не магло
сагрэць тваё цяпло,
I ў сне,
і ў час трызнення
прад вачыма
Мільгала кожны раз
тваё святло.

Там,
пад зямлёй,
сярод шматмоўных плыняў,
Што ў цемры шлях
шукалі да святла,
Быў кропляй я
ў халоднай ручаіне,
Якая да агню твайго цякла.

Пасля
я да цябе туліўся блізка,
Не рукі грэў табою —
не хлушу,—
Я кожнаю тваёй маленькай іскрай
Адаграваў
настылую душу.

Ад слова першадрукара,
навечна
Запаленае думкай землякоў,
Ты не датлееш памінальнай свечкай
Па мове нашых матак
і бацькоў.

Даўні сябра,
дбайны майстра слова,
Слынны галубятнік і грыбнік,
Нельга звешваць нам з табой галовы,
Што сваёй чупрынай ты панік?

«Полымя» ж яе не спапяліла,
Хоць не ліў ты ў «Полымя» вады.
«Маладосць» мяне падмаладзіла,
Мы паразумеемся заўжды.

У альтанцы пачытаем зычна
3 вершамі старонку не адну,
Пакланіўшыся ёй,
як язычнікі
Кланяліся богу Перуну.

За губу кульну з табой
ці толькі
Каліва адно
вазьму на зуб,
Але рыжыкам тваёй засолкі
3 хрумстам,
апетытна загрызу.

Горды галубятняю-хацінай,
Ты мне ў ёй
пакажаш летуноў:
3 белым капюшонам —
капуцынаў,
3 шапкай да вачэй —
рагатуноў.

Дутышаў,
якія зыркім шарам
Раздзімаюць спераду валлё...
Потым турманаў нястомных пару
Хвацка выправадзіш у палёт.

Помніш,
як яны ў маім партфелі
Сталі буркаваць у ранні час,
А швейцар маскоўскага гатэля
Палічыў за рэзідэнтаў нас?

Турманы,
як дзве стралы,
тым часам
Паляцяць імкліва ў сіняву,
Паімчацца па прамой адразу,
Закуляюцца праз галаву.

Будзеш ты сачыць на небасхіле,
3-пад сваёй параненай рукі,
Як яны распасціраюць крылле
I лунаюць,
быццам «ястрабкі».

То пікіруюць,
то ўверх ад долу
Узлятаюць,
робячы віраж.
Прыгадаеш ты авіяшколу,
Паказны вышэйшы пілатаж.

Дожджык-грыбасей
табе прысніцца,
Разам — леснікі,
лесавікі.
Слых адчуе,
як праз мох
з грыбніцы

Прарастаюць каласавікі.
Беручы радоўкі й падрадоўкі
У цяні прысадаў бальшака,
Прыгадаеш іншую радоўку
У жыцці падпаска-хлапчука.