Мікола Аўрамчык - Запрашэнне да роздуму

Я падзякаваў
русалачцы-дзяўчыне, —
Пастаяць люблю
і пешкі пабрысці...
Хай благое ўсё
міне яе ў жыцці!
Лішні раз ёй адпачыць
я даў прычыну,
Бо жыццё пражыць —
не поле перайсці.

1

Рэчка Нача цячэ ў акіян.
Нездарма яе ўславіў Зуёнак.
«Начу», кнігу яго,
як-ніяк
Браў у космас з сабой Кавалёнак.

2

Чалавек па абліччы відзён.
Як паэт,
Майстра ён адмысловы,
Што ашчадны
I змалку жадзён
Да крамянага свежага слова.

Нават цяжка такога знайсці:
Дабрачынны, спакойны, няшкодны,
I сумленны, і сціплы ў жыцці,—
Чалавек памяркоўна-лагодны
I ў пісьменніцкім нашым двары,
I ў сям'і,
I ў вандроўках заморскіх...
Недарэмна ж на Лысай гары
Сябраваў з ім Вядзьмак-Лысагорскі.

3

Па п’янцы
Карцёжнікі два
з азартам
(Карціна незнаёмага мастака)
Платформу вагонкі
выйгралі ў карты
І не знаюць,
як вывезці з тартака.

Каб знаў я,
Што вас будзе трое,—
У паслядоўнасці любой
Даў кожнай бы
Імя другое:
Надзея, Вера і Любоў.

На вас надзея
I ў вас вера,
Любоў да вас,
А не да іх,
Кіраўнікоў-функцыянераў
I крывадушнікаў ліхіх,

Якія прадвяшчалі новы
Лад і парадак навакол
I выганялі нашу мову
3 дзіцячых садзікаў і школ.

Яны ўхітрыліся злаўчыцца
Так скіраваць хаду падзей,
Што пахавалі як злачынцу
Купалу ўпотай ад людзей.

А я хацеў,
Каб ён і Колас
Між вас жылі з гадоў малых,
Таму вас перавёў у школу,
Дзе тут гучала слова іх.

Таму штодзённа я з маленства
Да іх магіл прыводзіў вас,
Як з могілкамі па-суседску
Жылі мы ў доме доўгі час.

І я хачу,
Каб вашы дзеці
Таксама ведалі,
Дзе ён,
I дбайна зберагалі ў свеце
Свайго народа пантэон.

Навек праславілі сваю старонку
Сыны і дочкі Нарачы пявучай:
Уладзімір Дубоўка ў вершах звонкіх
I Танк Максім —
у песнях неўміручых.

Па радыё
хвалу вяшчае ёй пяшчотна
Марыі Захарэвіч мяккі голас,
I пэндзлем услаўляе на палотнах
Яе красу
Васіль Шаранговіч.

Сябрукова вяселле
I радзіны дачкі
Адзначалі не зеллем
За сталом дружбакі.

На радзінах вясёлых
Я не знаў, не чакаў,
Што самому
анёлам
Стане сябра дачка.

Мой анёл-захавальнік,
3 цемрай у барацьбе
3 неба
выратавальнік,
Бог, паслаў нам цябе.

Мой анёл-захавальнік,
Выратоўваў мой зрок
Скальпель твой,
як паяльнік,
Папрапальваў ён змрок.

Дык дазволь жа хоць кветкі
Прыпаднесці табе,
Як удзячнасці сведкі.
А каб стрэс
зняць з сябе,
Мой анёл-захавальнік,
Зноў я выпіць гатоў
Горкай чарку дазвання
За цябе і бацькоў.

У мясцінах горных
3 доўгажыхарамі
Ёсць курортны горад
3 ціхімі дварамі.

Дзеці ў школьнай форме
Каля дрэў зялёных
Там вавёрак кормяць
Са сваіх далоняў.

Каб было і сталым
Гэтак жа прыемна
Клапаціцца дбала
Пра сябе ўзаемна

Ды пад мірным небам
Не цурацца спорту,—
Дык было б не трэба
Ездзіць на курорты.

Не жадаў бы я анікому,
Каб на схіле гадоў людскіх
Давялося, як нам, выконваць
Спецыяльнасцей шмат якіх.

Нарыхтоўшчыка правіянту,
Санінструктара і ўрача,
Кухара і афіцыянта
Абавязаны мы сумяшчаць.

I ў адной асобе ўсё гэта,
Адначасна і задарма.
А для творчай працы паэта
Ні хвіліны вольнай няма.

Ноччу звалішся з ног ад зморы,
Як насноўдаешся за дзень,
Быццам бы невылечна хворы,—
Не паэт,
А ягоны цень.

Хай на свеце святых і грэшных
Доля гэткая абміне...
Дзякуй Богу яшчэ,
што вершы,
Хоць і зрэдку,
ды сняцца ў сне.

Здавалася б,
звычайнае здарэнне,
А перайначыла яго настрой.
Яна яму ў няўтульным сутарэнні
Здалася міласэрнаю сястрой
У белым,
накрухмаленым халаце —
За столікам на нікельных нагах,
Што ў колбачках шкляных,
прабірках, ваце,
Дзе спірту з ёдам адчуваўся пах.
Ён стаў шпурляць ёй праз акно
букеты,
3 паклонам,
ледзь прыкметным на хаду,
Як быццам мётламі пахучых кветак
Стыдаўся вымятаць нячысты дух.
I кут,
што ёдам патыхаў ды спіртам,
Язмінам расквітнеў з усіх бакоў,
I, быццам водарам духмяных міртаў,
Прапах ён мёдам руж і гваздзікоў.