Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

Увесь наступны тыдзень Лера не хадзіла на фірму. Толькі адзін раз пазваніла, каб запытаць, калі ёй прыйсці падпісаць кантракт. Але зноў пачула нейкую бязглуздзіцу наконт таго, што юрыст працуе над гэтым.

– Мы вам патэлефануем, – адрапартавала ёй сакратарка Вольга.

У пятніцу Лера зайшла ў бібліятэку, каб пагартаць апошнія нумары газеты, куды Ігар аддаў другі яе артыкул. Можа, хоць тут пашанцуе, і яна атрымае такі-сякі ганарар. Сэрца дзяўчыны забілася мацней, калі яна ўбачыла знаёмую назву. Прабеглася вачыма па старонцы – матэрыял з фотаздымкамі займаў усю паласу. Але ўбачыўшы подпіс, Валерыя ледзь стрымалася, каб не закрычаць. Яны ж дамовіліся з Ігарам, што артыкул выйдзе пад яе імем. Можа, яго зноў перапрацавалі? Не! Ніводнага абзаца, ніводнага сказа, нават ніводнага слоўца не было зменена. Тады хто мае права падпісваццца пад яе тэкстам? Дзяўчына выйшла з чытальнай залы і тут жа пачала набіраць дырэктару на мабільны. Той не адказваў. Тады Лера схітрыла: яна пазваніла з пошты, і трубку адразу ж знялі.

– Алё, Ігар Андрэевіч слухае, – пачулася на тым канцы проваду.

– Вы што, у хованкі гуляеце, Ігар Андрэевіч? – па тоне дзяўчыны было зразумела, што чакаецца непрыемная размова.

– А… Лера, гэта ты. Што здарылася?

– А вы не здагадваецеся? Газетку сённяшнюю не чыталі?

– Ты пра матэрыял? – Ігар усміхнуўся.

– Гэта што, здзек? Што за Іваноў падпісваецца пад маім артыкулам?

– Не ведаю, Лера, праўда, не ведаю. Ну якая розніца? Галоўнае, што матэрыял выйшаў,– шэф быццам не разумеў, у чым сэнс крыўды.

– Ведаеш што, – перайшла на «ты» дзяўчына, – можа выйсці і іншы.

I аднясу яго я сама. I не ў адну газету. А яшчэ, можа, выступлю на радыё і тэлебачанні.

– Чакай, Лера. Прыходзь лепш на фірму, мы ўсё абмяркуем.

– Нічога з вамі абмяркоўваць я не збіраюся. I нічога агульнага мець не жадаю. Дзякую, што падаравалі мне вопыт працы з такімі фірмамі.

Адмоўны вынік – таксама вынік! А працавала я з задавальненнем, хоць, на жаль, гэта таго не варта. Не хвалюйцеся, помсціць вам я не буду. Лічыце, што гэта дабрачынная акцыя. Усе мае напрацоўкі ў вас у камп’ютары.

Валерыя выйшла з пошты. Слёзы ліліся па твары. Але яна разумела, што нічога не зменіш. Было сорамна, што не стрымалася перад Ігарам, вымавіўшы такую тыраду, але стала лягчэй, нібы цяжкі камень скінула з душы. Паступова яна супакойвалася, і на месца крыўдзе прыходзіла ўсведамленне таго, што яна шчаслівая. Не таму, што разглядзела існасць Ігара, хоць і са спазненнем, а таму, што яна вольная. Лёс усцярог яе ад яшчэ адной памылкі ў жыцці. Дзяўчына ішла па вуліцы, з пацёкшай па твары касметыкай, усміхаючыся. Прахожыя здзіўлена азіраліся ўслед, але гэта было не так важна, бо Валерыя зразумела тое, пра што іншыя, можа, і не здагадваліся.

– Ну, Змитро, давай навыпередки!

– Ага, щас! Только лапти сыму.

Заслышав боевую перекличку дедов, дети, чуток помедлив, рванули к кусту сирени, за которым пряталась лавочка. К ней помаленьку докалдыбали старички на вечерние посиделки. Но ребята пока не были уверены, что можно показаться сразу, и, чуть пробежав вдоль забора, плюхнулись в теплую пыль и остальной путь проделали по-пластунски, смешно оттопыривая тощий зад. Дети затихли и только выжидали момента.

– Ну ты и лапотник… И когда ты его уже выкинешь? Ты еще милостыню пойди собирать. С торбой.

– Лапотник… Да у меня такие боты стоят, что тебе, Кузя, и не снились!

– Боты? Аж два? Ты еще скажи, что до войны их купил. Шкап сгорел, а боты спаслись? Голова два ухи – а в голове мухи!

– Не твое дело. Стоят – и всё тут, – беззлобно отмахнулся Змитро.

– Ладно, не злись, Митька. И без твоих сапог сегодня муторно…

– И мне тяжко, Кузя. Завтра война начнется…

Старики замолчали и только вздыхали время от времени.

Змитро с Кузьмой, два сухоньких старичка, оба белые как лунь, не изменив традиции, пришли на вечерние посиделки – солнышко проводить и покалякать о том о сем. Притихшие пацаны были сильно удивлены затянувшимся молчанием. А деды, которые любили обсудить всё, что видели в округе, сегодня молчали. Их не занимал ни новый забор у Маруси, ни тот, кто на правах очередного хозяина этот забор справил. Раньше бы они от души порассуждали и о том, сколько у Маруськи этих бесплатных работников перебывало, и о том, как долго пробудет в хозяевах этот.

Равнодушно смотрели они на серебро на воде и на цаплю, которая меряла своими длинными ногами берег реки. Уже кузнечики начали свою перекличку, во дворах лениво перебрехивались собаки, а деды всё молчали. Вечер потихоньку вступал в свои права. Обострились, как перед дождем, все запахи; легкий ветерок время от времени приносил медовый аромат.