Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

– Што вам зразумела? – нi жывая нi мёртвая запытала ў яго мая Алена.

Той, пасмейваючыся, заявiў ёй, што пакуль я, яе муж, знаходжуся ў камандзiроўцы, яна, мая жонка, арганiзавала гулянку. Потым збегла ў лякарню.

Гэта ж трэба было ёй на такога паскуднiка нарвацца?!. Але ж паршывыя авечкi ў кожнай чарадзе ёсць. Так i тут здарылася. Магу цяпер уявiць сабе, што зрабiлася з маёй Аленаю пасля такога паведамлення: мала таго, што кватэра ўзламана, дык там яшчэ хтосьцi добра насвiнячыў. Хвала госпаду, што яна была ў лякарнi: дактары прывялi яе да свядомасцi, у яе ж хворае сэрца. Але ж я, целяпень дурны! Я ж, прыехаўшы дамоў, паверыў той версiі ўчастковага i не стаў слухаць Алену, што яна мне там гаварыла. Не разабраўшыся, не паверыўшы ў невiнаватасць жонкі, я, ёлупень дурны, хуценька падаў на развод. Далi нам тры месяцы на роздум. А Алена, пасля лякарнi i маiх скандалаў, сабрала свае рэчы i паехала да сваёй мацi. Што я, iдыёт, нарабiў?! Але гэта ж не ўсё…

Што б вы думалi? Учора ўвечары заяўляецца да мяне Пашка – сусед па лесвiчнай пляцоўцы, з бутэлькай гарэлкi (а ён хварэе на гэтую справу) i кажа: «Вiктар, я табе штосьцi хачу распавесцi». I распавядае, боўдзiла. Як добра дзесь набраўшыся, не змог адчыніць дзверы сваёй кватэры. Тады вырашыў, што гэта яго жонка не пускае ў хату, узяў i ўзламаў замок. А што яму той замок – ён жа хоць i алкаш, але слесар знатны. Увалiўся ён у тую кватэру i… адрубiўся. Адключыўся, значыць. Ранiцай ачомаўся i пабачыў, што ён абмочаны, абванітаваны… Агледзеўся навокал i зразумеў, што ён у чужой кватэры гуляў-начаваў. Вызірнуў за дзверы яшчэ, сабака, паглядзеў на нумар i… бягом назад. Сабраў, што змог з-пад сябе i пасля сябе i… дыб, дыб, дыб – дахаты бягом. Ён жа, аказваецца, i ўчастковага выклікаў з тэлефона-аўтамата, бо скумекаў, што кватэру нельга так пакiдаць.

Пасля гэтага Пашка назіраў, як той прыходзiў са свайго апорнага пункта, падахвоціўся замок (iм жа ўзламаны) на месца ўставiць. Нягоднiк! Прызнацца нам з Аленай ў яго духу не ставала, на вочы нам ён стараўся не паказвацца. Бачыў потым Алену, мяне – змрочных i няшчасных. Потым ад сваёй жонкi даведаўся, што мы разводзiмся. Хадзiў, пакутаваў. I вось не вытрымаў i прыйшоў каяцца. Значыць, не ўсё сумленне чалавек яшчэ прапiў. Выслухаў я таго п’янчугу i па яго ж просьбе ў фасад яму добра заехаў. З-за яго, паганца такога, я ледзь не развёўся з каханай… …У мястэчку, дзе жыла Аленіна маці, мы з мужам сталi сведкамi спачатку бурнага каяння Вiктара перад жонкаю i яе мацi, потым не менш гарачага прымiрэння пары са слязамi радасцi на вачах. А потым дапамаглi Алене з Вiктарам данесцi рэчы да машыны i вярнуцца дадому.

Праз нейкi час яны памянялi кватэру на iншую: Алена на дух не магла пераносiць Пашку-шкоднiка, нават калi ён бываў цвярозы.

У які раз, збіраючыся на фірму, Валерыя лавіла сябе на думцы, што ходзіць туды зусім не таму, што з ёй абяцалі заключыць дамову, і не таму, што вабіла магчымасць падзарабіць. Прычына была «нашмат больш глыбокая і філасофская», як сказала яе сяброўка. Дзяўчына кожны раз ішла туды, каб пабачыць дырэктара.

Калі на прэзентацыі, куды запрасілі Валерыю сябры, яна знаёмілася з Ігарам, то нават і не ўяўляла, што будзе прыходзіць на яго фірму кожны дзень. Спачатку проста так, а пасля адабрэння шэфам яе праекта – працаваць. У працэсе высветлілася, што Валерыя мае «вельмі патрэбныя навыкі і якасці для працы ў фірме», а таксама тое, «без чаго немагчыма працаваць у свеце інфармацыі». Такімі словамі Ігар ахарактарызаваў яе журналісцкі талент. Ён адразу сцяміў, што Лера не адмовіцца ад прапановы паўдзельнічаць ў праекце, і тут жа наабяцаў ёй безліч выгод ад такога супрацоўніцтва.

– А вось з дамовай трэба пацярпець, пакуль вышэйшае кіраўніцтва (бо мы ўсё ж такі даччыная фірма) не ўпэўніцца, што вы, Валерыя Антонаўна, сапраўды той чалавек, які нам патрэбны, – заключыў Ігар Андрэевіч.

Лера слухала і верыла кожнаму яго слову. Канешне ж, яна паспрабуе напісаць сваю канцэпцыю. I зробіць усё магчымае, каб апошняя спадабалася кіраўніцтву. Працавалася хутка. «Нават дыпломную працу не пісала на такім ўздыме», – падумалася дзяўчыне, калі яна выводзіла на прынтары апошнюю старонку прэзентацыі.

– Во, глядзіце і вучыцеся, як трэба пісаць канцэпцыю! – Ігар Андрэевіч урачыста абвёў позіркам супрацоўнікаў, калі на экране завяршыўся апошні слайд-прэзентацыі.

Галоўны менеджар адразу ж пачаў апраўдвацца, што такая «літаратурная праца» не ў яго кампетэнцыі.