Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

– Я не пісака, а камп’ютаршчык, – з гонарам вымавіў Канстанцін.

Але дырэктар яго не слухаў. Ён павярнуўся да Леры і ўсё з той жа ўласцівай яму ўрачыстасцю прапанаваў супрацоўніцтва ў штаце фірмы.

Дзяўчына разгубілася. Яна наогул не чакала, што яе праект ухваляць, бо рабіла яго амаль інтуітыўна. Хацелася, каб з усяго спадабалася хоць што-небудзь. Валерыя няўпэўнена згадзілася. Ігар Андрэевіч жа ўжо распісваў, якая цудоўная магчымасць зрабіць сабе імя з’явілася ў яе.

– Я ўпэўнены, што мы спрацуемся, – усміхнуўся шэф і, пакуль дзяўчына не апомнілася, нагрузіў яе рознымі паперамі з агульнай канцэпцыяй праекта. – Значыць, дамовіліся. Вы будзеце весці гэты кірунак, і, калі атрымаецца, мы заключым кантракт. А пакуль што параўнуйце абедзве канцэпцыі, дапрацуйце сваю, каб некаторыя моманты не паўтараліся.

Ігар Андрэевіч рэзка спыніў свой маналог і пільна зірнуў на Леру:

– А вы б маглі быць яшчэ стылістам?

– Магла б. У мяне дыплом па профілі.

– Цудоўна! – пляснуў у далоні дырэктар. – Гэта яшчэ адзін ваш плюс. Чакаю заўтра.

Ён падняўся са свайго крэсла і правёў дзяўчыну да выхаду, паціснуўшы ёй на развітанне руку.

Лера ляцела, быццам на крылах. Яна нават не думала пра тое, што кантракт яшчэ не заключаны. Толькі вось Ігар звяртаўся да яе афіцыйна, і гэта адзінае, што яе засмучала. Яна разумела, што праца і асабістыя адносіны – не адно і тое ж, але не такога поспеху хацелася дзяўчыне. Валерыя супакойвала сябе тым, што будзе бачыць Ігара кожны дзень. I, магчыма, ён заўважыць у ёй не толькі супрацоўніцу. Бо знаёмства іх пачыналася зусім не афіцыйна, на «ты» і з сімпатыямі, прычым з абодвух бакоў, як падалося дзяўчыне.

Лера з дня ў дзень хадзіла ў офіс. Яна заўважыла, што Ігар Андрэевіч з усімі падначаленымі размаўляе на «вы», а ў канцы працоўнага дня кожнаму дзякуе за працу. I наогул, галоўнае яго правіла – ніколі не шкадаваць добрых слоў для супрацоўнікаў. Трэба пахваліць, падбадзёрыць, нават калі нешта і не зусім падабаецца. Часам, калі дзяўчына заставалася сам-насам з шэфам, яна забывалася і называла яго проста Ігар. Ён ніводнага разу не паправіў яе, але сам ніколі не памыліўся. I гэта афіцыйнае «Валерыя Антонаўна» нават пачало яе раздражняць. Тым больш, што з кантрактам кіраўніцтва нешта цямніла. I вось аднаго разу, калі Лера адважылася патрабаваць яснасці, дырэктар як бы незнарок прамовіў: «Нам патрэбны талковы прэс-аташэ». Лера насцярожылася: значыць з’явілася вольная вакансія, на адсутнасць якой і спасылаўся шэф, калі тлумачыў ёй затрымку з заключэннем кантракта. Але Ігар Андрэевіч тут жа змяніў тэму:

– Паглядзіце, калі ласка, тэкст, Лера, – ён упершыню не назваў яе імя па бацьку. – Гэта вельмі важны ліст, і стылістыка павінна быць на ўзроўні.

Дзяўчына моўчкі села за камп’ютар. Апошнія дні яна толькі і рабіла, што глядзела тэксты і выпраўляла памылкі, як быццам бы ў дырэктара ў штаце не было сакратара. А дакладней, граматнага сакратара.

Калі Валерыя вывела ліст на прынтары і паклала на стол дырэктару, ён працягнуў закранутую раней тэму:

– Падумайце, калі ласка, як выгадна можна было б прадставіць наш праект у СМІ? Можаце выкарыстаць матэрыял. Канстанцін зараз Вам раздрукуе статыстыку і ўсё астатняе. А я – у Дзяржкамітэт.

Лера апусцілася ў крэсла. Дарэмна! Дарэмна яна тут губляе час! Задарма! Навошта працуе тут да позняй ночы, прыходзіць у офіс прыгожа апранутая, падфарбаваная і пакідае шлейф дарагой парфумы? Іх адносіны з Ігарам па-ранейшаму заставаліся афіцыйнымі. А вось у яго сакратаркі, падобна, усё зусім наадварот. Дзверы кабінета пакінулі адчыненымі, і да Валерыі даносіліся абрыўкі фраз, з якіх яна зразумела, што ўчора была карпаратыўная гулянка, дзе прысутнічалі сакратарка Вольга, Канстанцін, яшчэ пара чалавек і… Ігар, якога Вольга «гатова была прыдушыць, калі а палове шостай зазвінеў будзільнік». Раптам Канстанцін з Вольгай вырашылі схадзіць перакусіць, пра што яны паведамілі Леры. Тая толькі паціснула плячыма. Дзіўныя: у працоўны час, у адсутнасць шэфа, прычым пакідаюць яе адну на два кабінеты, адзін з якіх дырэктарскі. Гэта ж які трэба мець давер, альбо не мець страху?

Ігар Андрэевіч вярнуўся раней і, відаць, незадаволены.

– Дзе Пятровіч? – рэзка запытаў ён Валерыю.

– На абедзе.

– На якім абедзе? Вольга дзе?

– Таксама на абедзе.

– Які абед? Што за самавольшчына?

– Ігар, ужо дзве гадзіны, па-першае. Па-другое, я тут, лічы, чалавек пабочны, да мяне якія прэтэнзіі? – не вытрымала дзяўчына.