Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

Яна зноў змоўкла, а юнаку раптам стала і смешна, і прыкра адначасова.

Ну і сітуацыя! Як той казаў, знарок не прыдумаеш!

– Чаму вы маўчыце? – спыталася раптам дзяўчына.

– Ды я не маўчу… – нейкі ідыёцкі смех разабраў раптам юнака, ён з цяжкасцю стрымліваўся, каб не зарагатаць. – Я проста думаю, якія з таблетак табе лепш параіць. Калі шчыра, я невялікі спецыяліст у гэтай галіне, але пастараюся дапамагчы, тым больш, што ты менавіта для гэтага сюды і патэлефанавала… Ён змоўк, чакаючы, што ж адкажа дзяўчына, але яна так нічога і не адказала. Праўда, тэлефон працягвала трымаць каля самага вуха, і юнаку добра чуваць было яе ўсхваляванае, перарывістае і занадта частае дыханне.

– А можа, табе выкарыстаць якісьці іншы спосаб самагубства? – нечакана нават для сябе самога і нібыта раздумваючы прапанаваў юнак. – Да прыкладу, вяроўку. Калі ёсць куды зверху прывязаць – самае тое! Хутка і надзейна, і амаль не балюча… Толькі не забудзься добранька яе намыліць перад гэтым. Хоць не, вяроўка не пасуе, бо вы, дзяўчаты, нават пасля смерці жадаеце выглядаць прыгожа і эстэтычна. Тады брытва! Ведаеш, мармурова-белы колер скуры, калі цябе знойдуць, будзе вельмі пасаваць ярка-крывавай пляме вакол… а таму…

– Як вы… чаму вы… – неяк разгублена і нават збянтэжана прашаптала дзяўчына і раптам закрычала са злосцю і адчаем: – Як вы… як вы можаце ў такі момант здзекавацца… насміхацца?! Хто даў вам такое права?! Такіх цынікаў, як вы, і на гарматны стрэл нельга дапускаць да тэлефону даверу… Хоць гэта вы можаце зразумець?!

Нічога не адказваючы, юнак проста трымаў мабільнік каля вуха, а дзяўчына ўсё працягвала гучна выкрыкваць новыя і новыя абвінавачванні на ягоны адрас.

Нарэшце яна змоўкла, але сувязь чамусьці і на гэты раз не перапыніла, хоць юнак менавіта на тое спадзяваўся. Не хапала яшчэ, каб вада занадта астыла і яе зноўку давялося падаграваць…

– Паслухайце, – ён зноўку перайшоў на «вы». – Адкажыце мне на адно толькі пытанне, толькі на адно. Навошта вы сюды патэлефанавалі, з якой мэтай? Вы падсвядома чакалі, што вас пачнуць суцяшаць, адгаворваць ад спробы суіцыду? Дык вось, я не стану ні суцяшаць, ні адгаворваць! Давайце, глытайце свае таблеткі, усе, якія ёсць, і як мага больш! А потым кладзіцеся на сваю канапу і…

– Не буду! – ціха, ледзь чутна адказала дзяўчына. – Ні глытаць, ні класціся на канапу! І, ведаеце… дзякуй вам вялікі!

– За што? – недаўменна спытаўся юнак. Ён і на самой справе нічога не разумеў.– За што дзякуй?

– За тое, што не суцяшалі мяне, не ўпрошвалі. Бо гэта не дапамагло б… Я нават упэўнена, што не дапамагло б… А так… Вы проста малайчына, бо знайшлі якраз тыя словы, якія і дапамаглі мне зараз! А ўрэшце, чаго я здзіўляюся, гэта ж ваша прафесія!

У мабільніку нарэшце пачуліся кароткія гудкі, але юнак гэтага нават і не заўважыў. Нібыта ў нейкім дзіўным здранцвенні працягваў сядзець ён на самым краёчку ванны, моцна сціскаючы ў правай руцэ мабільнік і не зводзячы вачэй з бліскучага ляза брытвы на падлозе…

Пяць хвілін таму ўсё было проста і зразумела: набраць вады, залезці ў яе па самую шыю, а потым…

Гэты званок усё парушыў! Навошта было хапаць мабільнік, навошта было падносіць яго да вуха і слухаць блытаную лухту невядомай дурніцы, якая нават нумар правільна набраць не ў стане?! Ну так, ён толькі што выратаваў ёй жыццё… Якая іронія лёсу! Ён, будучы самагубца, адгаварыў ад такога ж самага кроку нейкую незнаёмую дзяўчыну! І яна будзе жыць… жыць надалей і радавацца жыццю, у той час як ён сам… як яго…

Як яго ўжо не стане…

Вось толькі ці хопіць у яго зараз духу самому адважыцца на гэты апошні крок? Цікава, ці прыгожая яна, гэтая дзяўчына? Мяркуючы па голасе, вельмі…

– Клас! – сказаў Толік, адводзячы погляд ад экрана. – Найвышэйшы клас і найвышэйшая адзнака па элементарнай псіхалогіі! Ведаеш, з цябе неблагая актрыса выйшла б, Ксенія!

– А то! – адказала я, кідаючы тэлефон на стол і салодка пазяхаючы. – Стараемся! Колькі там яшчэ да канца дзяжурства засталося?

– Амаль паўгадзіны. – Толік таксама пазяхнуў.– Дык што, можа, крыху яшчэ за ім паназіраем?

– Навошта?

– Ну, так, на ўсялякі выпадак! – Толік паціснуў плячыма. – А раптам усё ж перадумае…

– Не перадумае!

Я ўзнялася з крэсла, прайшлася па пакоі.

– Зараз ён яшчэ крышачку пасядзіць, назіраючы, як сыходзіць вада, потым апранецца і абавязкова выйдзе на вуліцу. А потым…

– А потым, – перапыніў мяне Толік, – ён захоча патэлефанаваць табе, каб дамовіцца аб спатканні. І ты, вядома ж, згадзілася б, хіба не так?