Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

Але ж ты… ты не хапаешся за яго, як за ратавальную саломінку, не спрабуеш выглядаць маладзейшай, чым ёсць. Ну, калі шчыра, спачатку гэта трошкі было… Твой распарадак дня быў падобны да распарадку якой-небудзь кіназоркі.

7.00 – подзвіг (пад подзвігам меліся на ўвазе зарадка і водныя працэдуры – халодны душ і ўсё такое іншае).

16.1 – зайсці ў «Імідж» да Ірыны і зрабіць стыльную прычоску.

Пасля 18.00 – не есці (у цябе на кухні нават вісеў лозунг – вялікімі літарамі – «Не смей есці!»).

Ты пажыла так з тыдзень, а потым закінула гэты распарадак у вядро для смецця…

Можа, ты выпакутавала – пад вечар сваёй долі – такое каханне…

Хто ведае… Можа, Бог нарэшце злітаваўся і даў табе менавіта яго, такога няспынна-вясёлага, шчырага, нечакана-здзіўляючага, непаседлівага, з дзіцячай усмешкай, з доўгімі залаціста-попельнымі валасамі, якія рассыпаюцца па падушцы, разліваюцца, як адтопленае малако. Табе, нарэшце, падаравалі трошкі харошага (бо дрэннага было значна больш перад гэтым).

…Табе хораша слухаць дождж, плакаць разам з ім светлымі слязьмі і чакаць Анёла. Бо ён заўжды прыходзіць, быццам з нябеснай брамы, ды яшчэ – з апельсінам…

Бессаромнасць неабмежаваных жаданняў і – цнатлівыя дотыкі (і бабка-варожка не адшэпча ад іх, ад яго). Зачыніўшы ўсе дзверы і адключыўшы тэлефон, вы лятаеце ўдваіх над грэшнай зямлёй. Такі сабе хатні «Дэкамерон». Гіпсавая ружа расцвітае на сцяне і яшчэ больш ружавее ад вашых абдымкаў… Бо ты ж – жывая, а не статуя святой з белага мармуру… Вочкі галандскага маленькага кактуса падміргваюць (на тваіх падваконнях жывуць менавіта яны, а не герані – брэнд самотнай старэнькай жанчыны, але ж… калісь дажывеш і да герані).

Калі вы стоміцеся жыць у сваім «Дэкамероне», у сваёй шкатулцы шэптаў і дотыкаў, вы ідзяце да людзей – «у народ». Ён возіць цябе па ўсіх іпадромах, якія толькі ёсць у рэгіёне, бо лічыць каня найпрыгажэйшай істотай на зямлі…

У дзень твайго нараджэння пад тваім балконам спявалі П’еро і Каламбіна ў карункавых каўнярах. З клетак выляталі галубы. Вось ён – твой пясочны гадзіннік. Усё – проста!

Ты ўжо збілася з ног у пошуку свайго сапраўднага, адзінага, сваёй палавінкі (як і кожная), і раптам – ён з’явіўся! Можа, ты зноў памыляешся, як і раней…

Але ж размова пакуль не пра гэта. Так, можа калісь вы разлучыцеся… Але ж – зноў! – размова пакуль не пра гэта. Яшчэ рана. Яшчэ не час. Пакуль вы ўдваіх – ты і ён – шчаслівыя… І вам не стае часу для размовы, для жартаў, для пацалункаў… Цэйтнот.

Так, калісь, напэўна, ён вырашыць нарэшце ажаніцца з маладой і прыгожай, якой не патрэбны агурковыя маскі і плакаты «Не смей есці!». І яна народзіць яму сына або дачку. І ўсё будзе добра. Усё пакоціцца па сваіх рэйках. Яму зноў быць шчаслівым – толькі з іншай. Табе – успамінаць… Але ж гэта будзе потым, пазней. Яшчэ не час. І гэта ўсё – выкрычыш… Хіба ж ты першая, што рвала маліну ў чужым маладым садзе?…

Яшчэ не перагарнулі вы апошнюю старонку сваёй аповесці з журботным канцом. І будзе адзін-адзіны мужчына, які прыйдзе суцешыць цябе і падтрымаць – твой сын. Ён прынясе свае новыя вершы (пра ключы, якія адчыняюць нейкі самы галоўны пакой твайго сэрца, адну часцінку быцця жанчыны, або – пра дырыжаблі, у якіх ты лятала і бачыла зямлю не так, як усе іншыя). Ён усё разумее. Бо сам паспеў апячыся аб каханне. Але што гэта мяняе? Каханне – дзівоснае, цудоўнае свячэнне. У глыбіні цемры залатыя пчолы нараджаюць бурштынавы мёд… У гэты час ніхто ні пра што не думае – проста ідзе, ляціць на залаты колер. І нясе з сабою, па сваёй долі…

Але ж, калі тваё паліто без кішэняў, куды пакладзеш скарбы?…З сабою нічога нельга забраць, калі няма кішэняў,– ні востры пах начных фіялак, які зводзіць цябе з розуму, ні тугу Айседоры Дункан, ні вернасць булгакаўскай Маргарыты.

Што ты можаш зрабіць? Адмовіцца ад комплексу Евы? Ад самой сябе? А можа, наноў усвядоміць першаісны змест Евінай душы, якая жыве ў кожнай: жанчына павінна быць побач з мужчынам. І ў гэтым сэнс яе жыцця. Ад гэтага нараджаюцца дзеці. Цвітуць каштаны. Мароз малюе на шкле беласнежныя камеі. Гучыць музыка. Мадонна з дзіцем смяецца з карціны. Вымытая бялізна пахне лавандай. Знікае пыл на мэблі. Суседзі не лаюцца. Няма ні тугі, ні самоты. Ні журботных думак, ні веры ў дрэнныя прыкметы.

Ты не спіш. Ты думаеш і плачаш. І смяешся. Як і кожная з тваіх сясцёр у такую або ж падобную да гэтай ноч. Калі чакае. Калі спадзяецца. Калі верыць…

Ты перабіраеш пражытыя дні і гады, гартаеш іх, як кнігу, пад пах начных фіялак (кветкі гэтыя як закладкі паміж старонак тваёй долі).