Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

Мінулыя словы і нястрыманыя абяцанкі. Забытыя вочы колеру кавы (ці забытыя?). Тэлеграфы, вакзалы, мелодыі «АBBA», ад’езды, прыезды і сустрэчы. Голуб, які заляцеў да вас праз расчыненыя дзверы балкона і важна хадзіў па пакоі…

Ты даравала. Адчыняла і зачыняла дзверы. Ехала. Ішла. Уцякала і вярталася. Спала. Прачыналася. Варыла каву. Тэлефанавала. Злавалася. Тужыла. Кахала. Звязвала сэрца ў вузел, кідала яго на паддашак – яно павісала там на ржавым цвіку – і плакала. Ніхто так і не пазнаў цябе ў той момант, калі ты была сапраўднай. Хтосьці думаў, што гэта быў розыгрыш. Які мы часта бачым у сучасных тэлешоу…

Мінулася. Прайшло. Ёсць іншы дзень і іншы чалавек. І зноў ніхто нікому нічога не растлумачыць. Ніхто нічога не зразумее.

А ты… Ты не хочаш прайсці зданню па карце Сусвету. Не хочаш, каб разам з табой сышлі ў нябыт імёны тых, каго ты кахала, і тых, хто кахаў цябе. Тваё сэрца – звычайная літаграфія, якая помніць усіх і ўсё. Усе да аднаго імёны і каханні. Ні адзін верш не напішацца без таго, хто побач (Маруся Чурай так не спявала б, каб не было Грыца).

Не было б тых, каго ты кахала, не было б і цябе. Ніхто так і не адшукаў бы свой боль, які быў і тваім…

Няхай усё будзе так, як будзе! Няхай тужліва плачуць і весела смяюцца скрыпкі на вяселлях!

Адам і Ева – гэта не толькі інь і ян, Ён і Яна… Гэта дзве палавінкі жадання і немажлівасці.

Ціхі лясны ручай і вадаспад. Маланка і дрэва, разбітае ёй ушчэнт. Лёд і лодка на пяску. Луг з кветкамі і снег… Чаму так, а не па-іншаму? Так трэба… трэба…

Ты не спіш. Ты думаеш пра тое, што калісь нарэшце створыш Лігу шчаслівых жанчын, у якую запішаш усіх знаёмых і незнаёмых паненак і пані. Інь і ян не могуць існаваць адно без аднаго, яны кахаюць, і пры гэтым страшэнна змарыліся. Змарыліся быць поруч і кахаць. І не кахаць не могуць. Замкнёнае кола. Дзве палавінкі свету, якія спрабуюць аб’яднацца, зліцца… І як бы добра яны ні разумелі адно аднаго, яны ўсё адно не разумеюць. Жанчына заўсёды хоча аднаго, мужчына – зусім іншага. Яны ўсё жыццё ідуць поруч і спрабуюць кахаць адно аднаго. І ў гэтым каханні столькі ўсяго дзіўнага, незразумелага, абсурднага, парадаксальнага! Столькі паваротаў, нечаканых завулкаў, хімерных плошчаў! Так лёгка разгубіцца і згубіцца ў іх!

Шчасце ўдваіх – крохкая рэч. Такая рэдкая!.. А ў Вероне, на радзіме Рамэа і Джульеты, усё так, як і было пры іх жыцці. І так будзе заўжды, усюды…

І кожны раз мы будзем сустракацца, абдымацца, а потым чамусь (паводле Оскара Уайльда) знішчаць адно аднаго.

Даруй, каханы! Пабачымся, калі пабачымся… Заўтра, праз год… А можа, недзе там, у іншым стагоддзі…

Але ж ведай: я чакаю цябе.

А ў гэтую ноч застаецца толькі пагуляць у словы. Намагчыся адшукаць у іх галоўны, першародны сэнс. З’яднаць у ланцужок думак і перажытых падзей, накрэсліць малюнак будучых дзён.

«Каханне – кабрыялет. Камплімент. Кантата. Каравела, канікулы. Канапа. Каханне – калыска. Калыханка. Злая цыганка. Каралева. Князёўна. Каханка. Каралева – карэнні – кармленне. Каханка – жывая лялька.

Каханне – карыда. Кампраміс. Кактус. Канваір. Кантраст. Камедыянт. Каханне – самакапанне. Кара. Крык. Крывавая рана. Катаклізм. Каматознасць. Крылы. Краёчак. Космас.

Кахаць – каранаваць. Калыхаць. Спяваць. Кленчыць і княжыць. Цяпер і адразу. Страляць. Катаваць. Караць. Прысягаць. Камянець. Прабачаць. Каханне – каяццё. Жыццё».

Вось і ўсё.

Проста ноч. Проста дождж. Проста яна зноў не спіць. Зоркі даўно ўжо не падаюць з неба – няма чаго восені збіраць у свой вялікі саламяны кошык. А буйныя жоўтыя вяргіні пад акном з асалодай глытаюць гэты дождж – яны яго не баяцца, бо жывыя… Дождж ідзе кожную ноч другі тыдзень. І роўна столькі яна не спіць. І роўна столькі яго няма…

Яна вярнулася дадому – яго ўжо не было. Не было нават банальнай запіскі: «Я кахаю іншую» ці там «Ад’язджаю назаўжды». Нічога – ні яго, ні запіскі. Ён, як сапраўдны мужчына, забраў з сабою толькі зубную шчотку і дзве-тры сваіх кашулі. Як можна так пайсці, пражыўшы разам не адзін год? Як у ваду кануў. Яна засталася адна ў сваім куце, у сваёй адзіноце, у сваім вялікім рознагалосым шматпавярховым доме.

Дом, у якім яна жыве, стаіць на скрыжаванні ўсіх дарог, і яно – ростані, а не сустрэчы… Цягнікі ляцяць, ляцяць… Яна даўно прызвычаілася да іх, як і ўсе іншыя ў іхнім доме, і не заўважала іх грукату, і так спакойна сабе спала… Бо ён быў побач…

Напярэдадні яго раптоўнага знікнення яна сасніла сон: стаіць на вялікім зялёным узгорку дзяўчынка ў празрыстай белай сукенцы з вішанькамі, у чорных лакавых пантофельках (такія сукенка з вішанькамі і лакавыя пантофелькі былі ў яе калісь у далёкім дзяцінстве). Стаіць яна, тая дзяўчынка, на ўзгорку і запускае ў неба папяровага змея. А змей не ўзлятае… Дзіўны сон…