Array Коллектив авторов - Ева ў пошуках Адама (зборнік)

Паветраны змей не ўзляціць: хіба можна запускаць папяровую птушку ў неба ў такое надвор’е?..

я асабіста ніколі не слухаў і не карыстаўся ісцінамі з двароў альбо ад старых пакаленняў, бо тады мяне варта было б ажаніць з качаргой і забыцца на дзівака, які раней жыў тут. я ніколі не ацэньваў сябе звонку, калі справа даходзіла да кахання. я лічыў, што варты любой жанчыны, якая мне спадабаецца, і ўсе гэтыя «ён ёй не пасуе, ён стары, тупы, занадта малады, бедны, непрыгожы, тоўсты, валасаты, невысокага росту» – амаль усё з пералічанага пасавала б і мне, кожнае ў свой час.

я верыў і веру толькі ў моц мужчынскага мозгу, у ягоную інтэлектуальную гнуткасць і магчымасць загадзя спланаваць шляхі дасягнення той ці іншай жанчыны.

у мяне каханкі былі розныя, і я ніколі не ствараў сабе нейкі вобраз, які шукаю; здаралася, што мяне маглі завабіць адно бровы, і я больш нічога не бачыў, альбо высокі рост, і я ўжо рыхтаваў прылады, каб караскацца да сваёй перамогі. Былі выпадкі, калі я месяцамі мусіў дабівацца жанчыны, і, як толькі яе атрымлівалася пацалаваць і ўзяць за руку, я страчваў да яе цікавасць, або наадварот, мяне магла трымаць доўгі час жанчына на кароткім ланцугу толькі праз тое, што сама ўзяла ініцыятыву ў свае рукі.

усё залежыць ад настрою: часам я жадаю быць заваёўнікам, часам, наадварот, аддацца і ўсё. і ніколі не верце, што мужчыны – гэта толькі фізічная моц. мужчыны складаныя і капрызлівыя ў стасунках і каханні. здаралася, я мог нервавацца праз тое, што мая каханка сядзіць на лаўцы і хоча пасядзець далей, а мне нецікава, але ж для яе гэта важна, альбо я псіхаваў і потым псаваў увесь вечар, калі дзяўчына спазнялася на паўгадзінкі.

разумею, што я скроены не толькі з цягліц, у мяне тонкая ўнутраная канструкцыя, якая часта паводзіць сябе непрадказальна. вось і тое, што са мною адбылося ў дзевятнаццаць, я магу лічыць рамантыкаю і глупствам, але рэччу неабходнаю для таго, хто піша.

з ёй я пазнаёміўся каля чыгуначнага вакзала. я вучыўся на першым курсе, першы семестр, яна проста ішла кудысьці. я ніколі не знаёміўся на вуліцы, але тут мяне працяла па ўсім целе моцным разрадам і літаральна штурхнула да яе.

праз хвілін так дваццаць угавораў яна дазволіла правесці сябе дадому… я ішоў шчаслівы, цягнуў вялізны заплечнік з кнігамі і

раздрукоўкамі па тэорыі рэлігіі, верз ёй розную бязглуздзіцу, спрабаваў жартаваць, яна ўсміхалася і зачароўвала мяне сваёй мяккай хадой і ямачкамі на шчочках, я квітнеў і рассыпаўся ў кампліментах ды распавядаў неверагодныя гісторыі.

мы з ёй гулялі па ўсіх вуліцах Мінска, хадзілі пехатою па парках і ўздоўж ракі, пілі гарбату і піва, палілі… і так мінула цэлая ноч. яна сказала, што было б някепска ўжо дадому, паспаць колькі гадзінак. я давёў яе да дому, у якім яна здымае разам з сяброўкаю кватэру. яна пакінула мне на паперцы свой тэлефон і мэйл ды пацалавала.

цяжка ўявіць маю скруху і невыносную бездапаможнасць, калі я, вярнуўшыся ў свой здымны пакой, адаспаўшыся, не знайшоў паперку. я зазірнуў паўсюль, я з’ездзіў да гэтага дома, але нават не змог узгадаць, у які пад’езд яна зайшла, туман у галаве і нейкі незнаёмы звон у вушах, быццам мяне зачаравала. я паміраў і не мог знайсці сабе месца…

і вось, памятаю, я ёй тады з гонарам казаў, што буду пісьменнікам, што ў мяне мэта жыцця – пісаць раманы…

і я сапраўды потым пачаў пісаць, і на працягу пяці гадоў пісаў для яе, кожны радок адрасаваў толькі ёй, я бачыў, як яна гэта чытае і плача, напрыклад, альбо ўсміхаецца, альбо крывіцца і не жадае нават дачытваць…

яна, гэтая мая начная сяброўка, нават і не здагадваецца, якім моцным стымулам сталася для мяне. яна, напэўна, не дачакаўшыся тэлефанавання і нічога не атрымаўшы на мэйл, расчаравалася ўва мне і да гэтага часу не ведае, што гэты тэкст таксама адрасаваны ёй і яе сакавітаму пацалунку, калі мне было дзевятнаццаць і я марыў пісаць раманы.

Кожны мой дзень – варыяцыя адной і той жа тэмы: званок будзільніка – школа – дзіцячы сад – праца – дзіцячы сад – школа – дом (вячэра, урокі) – сон.

Але перыядычна я вырываюся з гэтага ланцуга аднастайных дзён. Пачалося ўсё з банальнага выпадку. Вяртаючыся неяк з крамы, ля пад’езда я заўважыла кветку, пасаджаную ў гліняны гаршчок. Яна стаяла пасярод іншага гломазду: хтосьці перад капітальным рамонтам вырашыў расчысціць прастору. Я не магла не ўзяць яе: хатнія расліны – маё найвялікшае захапленне. Я пра іх ведаю ўсё (або амаль усё). А тут – ні на што не падобная, яркая такая, з кулак, махровая, пакрытая варсінкамі з кроплямі нектару на іх цёмна-сіняя кветка. І пышны кусцік цёмна-зялёных лісткоў, таксама пакрытых варсінкамі. Нідзе раней не бачыла такой прыгажосці. Калі я схілілася, каб узяць яе, лісткі быццам самі пацягнуліся да маіх рук, прыхінуліся да іх, атулілі прахалодай і пяшчотай.