Макс Шчур - Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік)

He дачакаўшыся ні ад каго адказу, Надзя нашрайбала штосьці ў паперцы й здала анкету разам з усімі. Вочы прысутных маладзёнаў гойсалі па ейным целе зь несхаванай пажаднасьцю: выглядала, што хлапцы былі ўражаныя ейным непадабенствам да астатніх удзельніц кастынгу.

– Ты ўжо тут здымалася? – запытаўся адзін зь іх, гамкаючы жуйкай.

– Першы раз, – адказала Надзя.

– Р…, П…, М… – застаньцеся, астатнія ў студыю! – пракрычала наглядчыца. У Надзі падскочыла сэрца: Р… была яна. П… быў даўгалыгім смуглявым хлопцам, М… – узорнай і яшчэ сьвежай, нягледзячы на яўную дасьведчанасьць аналягічнага выкарыстаньня, «фотамадэльлю».

– Ну вось, паглядзелі, – прамовіў П… – Ня ведаеце, колькі нам за гэта заплоцяць?

Надзя няўпэўнена паціснула плячыма й прыбрала за вушы валасы.

Пакуль у студыі ішлі здымкі, адзін за адным мяняліся госьці, чаргаваліся рэклямныя й эратычныя ролікі, адрозьненьне між якімі ўсё больш і больш страчвалася, пакуль адтуль гучалі воплескі, сьмех і гуд падахвочанай вядоўцаю публікі, Надзя думала пра свайго аднаклясьніка, зь якім заключыла пары. Яшчэ ўчора пасьля заняткаў ён кпіў зь ейнае старамоднасьці, маўляў, дарэмна яна саромеецца свайго цела, не такая яна й таўстуха, як пляткараць дзеўкі. «Трэба быць сучаснай,» сказаў ён, адкінуўшы назад амаль гэтак жа, як і ў яе, пастрыжаныя валасы тым жэстам, які яна вельмі любіла.

Прайшло паўгадзіны; П… нарэшце паклікалі ў студыю, яго прывітала хваля аплядысмэнтаў – ён прывёў з сабою сяброў дзеля падтрымкі – а неўзабаве пачуўся агульны сьмех.

– А бацькі ведаюць, што ідзеш на порнакастынг? – зьдзекліва пацікавілася ў Надзі М…, крытычна паглядаючы на ейныя ногі.

Надзя не адказала.

– Хадзем, ты цяпер, – прывабіла яе рукой адна з матрон-асыстэнтак.

Пад бадзёрую музыку й абавязковую авацыю Надзя выйшла на сцэну, ці дакладней – імправізаваную цыркавую арэну, дзе было яшчэ большая сьпёчна, чым за кулісамі. Празь сьвятло сафітаў яна ня бачыла нічыіх твараў, акрамя бліскучага ад поту й макіяжу аблічча перапрацаванай вядучай; поруч зь ёю яшчэ сядзеў малады хлопец у стылёвых акулярах, які быў прадстаўлены «рэжысэрам», а насупраць Надзі – той самы тлусты дзядзька з надзвычай дабразычлівым тварам дзіцячага лекара.

– Зірнем на тваю анкету, Надзін, – прашаптала ў прыклеены да ілба мікрафон вядучая, які нібы сьцякаў па ёй яшчэ адной падазронаю кропляй, між тым як «лекар» вылупіўся на Надзю: такі твар ён бачыў у апошні раз хіба ў касьцёле, куды даўно ўжо не завітваў празь недахоп часу. Ці ня хочуць яго неяк надурыць, каб пасьля скарыстаць у «схаванай камэры»? «Гэтае дзяўчо – альбо нявіньніца, альбо насамрэч прасмаленая курва», зрабіў ён вартую спрактыкаванага фізыягнаміста выснову.

– Дык пра што хоча ў Надзі запытацца спадар А.? – з дурнаватай весялосьцю выгукнула вядучая.

– Значыць, вы хочаце паспрабаваць здымацца ў порнафільме? – зь яўным недаверам спытаўся порнаграфіст. – Вы згаджаецеся з тым, што вас будуць здымаць пры полавым кантакце…

– Так, – паводле правілаў адказала Надзя.

– Ты тут нічога не напісала ў графе «самы любімы/самы нелюбімы кшталт сэксу». Якія твае найбольш любімыя сэксуальныя… – вядучая завагалася, гледзячы на яе, – позы, гульні…

У залі пачуўся сьмех.

– Тут у нас пазначаны «двухполы, аднаполы кантакт, сада-маза»… – заўзята пералічвала вядучая, што толькі дзякуючы сваёй праграме сама мела аб усім гэтым нейкае ўяўленьне.

– Ну… у мяне няма нелюбімага кшталту сэксу, – сур'ёзна адказала Надзя, пазіраючы то на вядучую, то на дзядзьку.

Насуперак ейнаму чаканьню, адказ усіх, як быццам, расчараваў.

– Нагадваю вам, што паводле закону ў парнаграфічным і эратычным фільме можа здымацца толькі паўналетняя асоба, – нібы паміж іншым сказаў спадар А… – Значыцца, «садамаза» – не?

– He, «сада-маза» не, – адказала Надзя, якая яшчэ ніводнага разу не ўсьміхнулася.

Гасьцямі валодала некаторая няўпэўненасьць, яны раптоўна нібы пачалі саромецца, што задаюць Надзі такія пытаньні. Спадар А… нерашуча пераглянуўся з маладым чалавекам у акулярах, які ад напружаньня ажно высалапіў язык.

Сытуацыю ўратавала вядучая, выявіўшы ўвесь патрэбны ад яе ў такіх выпадках прафэсіяналізм:

– Ну што ж, тады папросім Надзю прадэманстраваць нам хараство свайго цела.

У залі зноў запляскалі ў ладкі й зухавата загалёкалі.

Надзя кінула позірк у кірунку камэры, устала й пачала расшпільваць сарочку. Малады чалавек, што сядзеў ля тэлевізара з сэндвічам у руцэ, павінен быў зразумець, што гэты кароткі позірк адрасаваны яму. Гэта быў позірк пераможцы. На аднаклясьніцы была найлепшая й найноўшая зь ейных спадніцаў: Надзя сьцягнула яе, малады чалавек сачыў за ёю зь неадрыўнасьцю камэры. Чырвоная бялізна, адмыслова набытая дзеля такой нагоды ў эратычнай краме, глядзелася на Надзінай нясталай фігурцы крыху недарэчна. Пад усё тую ж музыку Надзя разьдзелася цалкам, і тады ўрэшце мільёны незнаёмых і дзясяткі знаёмых зь ёю людзей пабачылі маленькія грудзі, шырокія бокі, скрыўленую ў працэсе стараннага навучаньня сьпіну. Камэра пачала аблізваць дзяўчо з усіх бакоў, спрабуючы знайсьці штосьці насамрэч вартае таго, каб быць пабачаным. Надзя стаяла нерухома й зусім не эратычна, сагнуўшы ў калене адну нагу й сашчапіўшы рукі ззаду – а ня сьпераду, як маглі б чакаць тыя, хто ўвесь час сьмяяўся зь яе, – нібы не ўсьведамляючы пікантнасьці моманту.