Сажида Сулейманова - Сайланма әсәрләр / Избранное

Караңгылар алай кара түгел, –
Айлар батса, Чулпан калкасы.
Күк йөзендә бермәл пәйда була
сызылып кына төшкән Ай кашы.

Йөзкәенә зәңгәр пәрдә япкан.
Ачылмаган әле керфекләр.
Ай кашына шунда гашыйк булды,
таңга калып янды офыклар.

Офыклардан әллә көнләшепме,
уятырга килде Кояшы.
Күк йөзеннән нурлар булып тамды
сызылып кына төшкән Ай кашы.

Тау артында зәңгәр болыт
бер килеп явар төсле.
Тауга менсәм, бу күңелем
юаныч табар төсле.

Тау башлары, ай-һай, биек,
тау буе – карамалык.
Нигә, дустым, үзең менгәч
әйләнеп карамадың?

Тау башында түгәрәк күл,
йөрмәдек түгәрәкләп…
Үкенмимен, сиңа карап
тау кичтем, шуңа рәхмәт.

Август ае.
Җәйнең кайнар көннәре.
Олы юлда – машиналар гөрләве.
Асфальт юллар кызган чуерташ сыман,
шул юлларда йөрүләрем аз сыман.

Йөкләр, йөкләр –
икмәк килә басудан.
Машиналар чабыш аттай ярсыган.
Җәяү юлчы, бер читкәрәк бас юлдан –
бу чабышта йөгәнсез көч бар сыман.

– Алтын йөккә тиң юлдашмы бу юлдаш? –
дип әйтәме юлга яткан чуерташ.
Җәяүлене ташлау сезгә хас түгел,
шофёр күңеле, беләм, чуерташ түгел.

Читтә торып чабыш карау кызык та,
күңеллерәк үзең бару узышка!
Әйдә, шофёр, булмас бушка йөртүең –
минем дә бар бу йөктә үз бөртегем.

Урамнар буш калган,
йолдызлар сүнгән,
ә яңгыр кыекка
алкалар элгән.
Ялгызым мин бүген
уйларым белән.
Урамның иң аулак
юлларын беләм.
Җил төннең күренмәс
кылларын чиртә,
үзендә күпме көй,
күпме сер йөртә!
Төшенеп серенә,
тыңлыйсы килә;
кушылып, тын гына
җырлыйсы килә.
Омтылса күңелем
җыр булган җиргә,
бу мине онытты,
ташлады, димә.
Кайчакта күңелсез
давылсыз, җилсез;
ә җилләр, давыллар
бик шыксыз синсез.
Син китсәң еракка,
Моңнарым арта.
Өйләрдә ямансу, кырларга тарта.
Ялгызым мин бүген
Күңелем белән.
Ә күңел син юкта
Гел синең белән.

Бер йорт бар ерак Себердә –
бүрәнәсе ак нараттан.
Башын бераз аска иеп,
гүя тирән уйга баткан.

Туктала да карый шуңа,
юлы төшеп, узган-барган.
Иске үзе, ә шулай да
горур мәрмәр сарайлардан.

Нәфрәт атып таш тәхеткә,
декабристлар салган аны:
«Тимер богау зыңлавына
бер уяныр сөрген ягы…»

Лачын туа очар өчен,
богаулатмас канатларын.
Баш игәннәр батырларга
кыргый Себер наратлары.

Кышкы юл озын,
кышкы көн кыска,
ерак үтәсе аралар.
Төн куенына тонык нур коя,
алга юл капшый фаралар.
Мотор гүләвен җил ала,
җил уңаена кар ага.

Ә җил бер уңай,
бер каршы өрә.
Тирә-як диңгездәй чиксез.
Дулкындай кага,
юлны кар яба.
Буранлы төндә
кем шиксез?
Әйдә, тик буран дуласын,
тик мотор гына тынмасын.

Чигенер төннәр,
басылыр җилләр,
онытылыр, бетәр арулар.
Көтәдер дуслар:
еракта утлар –
яктысын өстәр фаралар.
Юлларың булсын, һәй, чиксез,
максатың булсын шиксез.

Чапкан печән инде җыелган,
кызлар киткән урман буеннан.
Бар да тынган. Шаян җилләр дә
кибәннәргә килеп сыенган.

Бүген монда сәер бер тынлык –
кичен черки куган төтен юк.
Ике таган калган тырпаеп,
учак тирәсендә беркем юк.

Ә кибәннәр, гүя, үрелеп
колак сала ерак гармунга.
– Тальян гармун, китмә, кал монда,
иртә-кичләр моңга бай монда.
Күләгә бар кибән төбендә,
суынмаган учак көле дә.

Тып-тын калып тыңлый болыннар:
ерагайган гармун көендә
сызылып китә чалгы чыңлавы,
сузып кына кызлар җырлавы,
чагыла ярсып учак дөрләве,
Туган якның айлы төннәре…

Сынау бара кичке техникумда.
Ямьле җәйнең эссе бер көне.
Фикерләрдән әллә бүлмә кысан,
әллә һава шулай бөркүме?

Башын тотып, егет уйга чумган:
тарих куйган җитди сораулар.
Берәүләргә шактый җиңел сыман
тәүлек буе җирне бораулау.

Кемнәр борау, кемнәр сорау белән
эзли, таба,
тагын эзләнә.
Сынау бара.
Кеше үз гомерен
салып үлчи тарих-бизмәнгә.

Җавап бирә Гайсин.
Йөзе йончу.
Йокламаган төнге йокысын.
Кем юраган аңа, чәч агарткач,
сабый кебек сабак укыйсын!