Генадзь Аўласенка - Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік)

Але ж такога не магло быць, ніяк не магло!

Ці ўсё ж магло?

– Ты і сапраўды бачыш тут людзей? – ужо крыху супакоіўшыся, паўтарыў юнак сваё пытанне. – Ты не жартуеш?

– А ты? – пытаннем на пытанне адказала Віялета. – Ты што, іх не бачыш?

Гэта было пытанне дзеля пытання і, зразумела ж, юнак нічога не адказаў. Ён толькі па-ранейшаму ўсхвалявана глядзеў на сваю суразмоўніцу. Усхвалявана і адначасова з нейкай незразумелай надзеяй.

– І што ж тады бачыш ты зараз?

– Дзе? – не адразу зразумеў юнак.

– Тут! – Віялета зрабіла рукой шырокі жэст. – Што ты бачыш вакол сябе?

Юнак зноў азірнуўся па баках.

– Як і раней, пустыню! – адказаў ён неяк нерашуча. – Вялізную безжыццёвую пустыню. І нейкія фіялетавыя горы ўдалечыні…

Дзіўна, але Віялета чамусьці яму паверыла. Дакладней, амаль паверыла, бо нейкі чарвячок сумнення ўсё ж застаўся…

– Фіялетавыя горы? – паўтарыла яна. – А пустыня, які ў яе колер?

Юнак зноў азірнуўся вакол сябе.

– Аранжавы, – сказаў ён не зусім упэўнена. – Дакладней, ён зараз аранжавы. А зусім нядаўна быў, хутчэй, серабрысты… а яшчэ раней блакітны… Але ж ты не верыш ніводнаму майму слову, праўда?

Віялета нічога не адказала. Аранжавая пустыня, якая яшчэ нядаўна была серабрыстай… фіялетавыя горы ўдалечыні… Божа, чаму яна слухае ўсю гэтую ахінею!

– А ружовых коней там, выпадкова, не назіраецца? Ці мо чырвоных кракадзілаў з крылцамі?

Замест адказу юнак раптам нахіліўся, і Віялета ледзь не ўскрыкнула ад нечаканасці. Рука юнака прайшла праз бетонныя пліткі, нібыта праз ваду, а потым у ягонай прыгаршчы заблішчэў, немаведама адкуль узяўшыся… аранжавы пясок.

– Ты яго бачыш? – спытаў юнак, працягваючы руку з пяском да Віялеты. – Бачыш?

Віялета моўчкі кіўнула. Гаварыць яна не магла, бо неяк рэзка і адразу перасохла ў роце. Яна толькі стаяла і моўчкі назірала, як пясок, аранжавы гэты пясок, павольна працякаючы скрозь тонкія пальцы юнака, сыпаўся ўніз… І кудысьці знікаў, не далятаючы нават да тратуара…

– Цяпер ты мне верыш?

Віялета зноў кіўнула.

– Тут так жудасна! – хутка і амаль неразборліва загаварыў юнак, аблізваючы кончыкам языка засмяглыя вусны. – Гэтыя страшыдлы… я два разы цудам ад іх выратаваўся…

– Якія страшыдлы?! – Віялета спалохана азірнулася па баках. – Яны тут?

Юнак нічога не адказаў. А вакол па-ранейшаму ішлі людзі, ішлі ў абодвух кірунках. І па-ранейшаму не звярталі на іх аніякай увагі.

Менавіта на іх! Не на яго аднаго, а на іх абаіх!

Але ж яе людзі павінны бачыць… і хіба не дзіўна тое, што яна так доўга размаўляе з пустым паветрам…

– Калі я ўбачыў цябе, – раптам сказаў юнак, – я вельмі ўзрадваўся. Я не ведаў, што ты не адсюль… я думаў, што ты патрапіла сюды гэтак жа, як і я…

– А як… як ты патрапіў туды? – спыталася Віялета, усё яшчэ трывожна азіраючыся па баках.

Штосьці па-ранейшаму працягвала непакоіць яе… Вось толькі што?

Тое, што людзі перасталі звяртаць на яе сваю ўвагу? Ці, магчыма, гарачыня? Сёння такі спякотны дзень!

Так, але ж усяго некалькі хвілін таму ніякай спякоты на дварэ не было. Больш за тое: дзень быў даволі хмарны, сонца ўвесь час то выглядвала ненадоўга з-за аблачын, то зноўку кудысьці за іх хавалася. Дарэчы, дзе яны зараз, гэтыя аблачыны?

Узняўшы галаву, Віялета нейкі час моўчкі глядзела ў сіняе бясхмарнае неба. Сонца было амаль над самай яе галавой, але, калі Віялета перавяла позірк і глянула сабе пад ногі, яна ўбачыла свой даволі доўгі цень на… На аранжавым пяску!

Так, пад нагамі ў Віялеты быў не тратуар, а нейкі дзіўны пясок аранжавага колеру. І хоць вакол усё яшчэ існаваў горад – людзей у гэтым горадзе ўжо не было, дакладней, Віялета іх ужо не бачыла. Людзі зніклі, усе да аднаго… усе, акрамя гэтага дзіўнага хлопца, які ўзбуджана азіраўся вакол, страціўшы ўсялякі інтарэс да Віялеты.

– Я бачу! – закрычаў ён раптам. – Я іх зноў бачу!

А вакол Віялеты працягваў знікаць горад. Будынкі сталі амаль празрыстыя, і праз гэтую нязвыклую іх празрыстасць Віялета раптам змагла разгледзець высокія фіялетавыя горы ўдалечыні…

– Я змагу вярнуцца!

– Стой!

Зрабіўшы адчайны рывок, Віялета аберуч схапіла юнака за адвароты тэніскі.

– Пусці! – спалохана крыкнуў юнак, стараючыся вырвацца. – Ды адпусці ты! Я не магу больш тут, зразумей, не магу!

Тэніска затрашчала і ў скурчаных Віялеціных пальцах застаўся толькі невялікі кавалак тканіны. Юнак жа, адчуўшы сябе свабодным, адразу ж кінуўся прэч.

– Стой! – закрычала з адчаем Віялета, бегучы следам. – Стой, гад!