Анджей Пилипюк - Wampir z KC

A przecież wielokrotnie odwiedzał Muzeum Wojska Polskiego…

Marek wyjął z kieszeni białą chustkę i śmiało podszedł bliżej.

Trzydziestu dziadów wycelowało w niego odrapane lufy.

– Panowie, tak nie można… – W głosie wampira zabrzmiała jakby nagana. – Proszę o odrobinę godności, powagi i zrozumienia w tych trudnych chwilach. Przecież wnuczka nieboszczki ma chyba prawo do ostatniego pożegnania.

Starcy popatrzyli na niego krzywo. Potem spojrzeli po sobie. Powoli opuścili spluwy, a rysy, dotąd jak wykute ze spiżu, nieco zmiękły.

Wreszcie ten podobny do Piłsudskiego westchnął ciężko i wykonał

dłonią zapraszający gest.

– Tylko w imię szacunku dla zmarłej, wy zasrani krwiopijcy! Macie

pięć minut! – warknął, wyciągając okazały złoty zegarek na grubej dewizce.

Weterani cofnęli się o parę kroków. Gosia podeszła i położyła swoją wiązankę. Atmosfera zgęstniała tak, że siekierę można by w powietrzu zawiesić. Widać było, że wystarczy jeden nieopatrzny gest, żeby nad grobem zaczęła się krwawa jatka. Rodzina Bronawskich, korzystając z zamieszania, wycofała się chyłkiem.

– A teraz łapiemy taksówkę na lotnisko – zakomenderował nestor rodu. – Po tych smutnych przeżyciach należy nam się relaksik na plaży w Bułgarii.

Trzy tygodnie później

Warszawa drżała w lipcowym upale. Marny asfalt miękł pod kołami autobusów. Rodzina Bronawskich wyszła przed budynek lotniska.

– Zrobimy tak – powiedział ojciec. – Zamawiamy dwie taksówki. Ty, Radek, bierzesz walizki i jedziesz do domu, zrób jakieś zakupy i przygotuj coś na obiad. Ja wezmę matkę i podjedziemy na chwilę do fabryki, bo jestem szalenie ciekaw, jak im idzie.

– To mnie wysadzisz koło fryzjera i odbierzesz, wracając –

burknęła.

– No to ustalone – kiwnął głową Radek.

Nie minęło czterdzieści minut i prezes wysiadł pod bramą Drucianki. Chwilę spanikowany szukał w kieszeni przepustki, ale nie znalazł. Na szczęście zaraz sobie przypomniał, że przecież zgodnie z poleceniem dyrektora w ogóle nie musi jej okazywać.

– Pan wchodzi, nie ma się co przejmować formalnościami – odezwał

się ze swojej portierni pan Wicek. – Dyrektor powiedział, żeby poszedł

pan od razu do głównej hali, a on zaraz dołączy. Fajne te otwieracze pan wymyślił – pochwalił. – Fikuśne trochę, ale pierwsza klasa. Od lat takiego szukałem. I z herbem… Aż się czuje na palcach powiew tych lepszych sfer.

– Dziękuję – bąknął prezes.

– I jeszcze ten otwieracz do puszek z piwem, nawet nie wiedziałem, że takie cuda istnieją. Muszę się wybrać do Pewexu na zakupy i wypróbować.

W fabryce było dziwnie cicho, tylko gdzieniegdzie kręcili się jacyś ludzie w drelichach. Sprzątali, demontowali podnośnik, przetaczali puste skrzynki na wózkach. Na hali było pusto i cicho. Tylko sprzątaczka, podśpiewując, zamiatała metalowe strużyny. Prezes Bronawski przeszedł się wzdłuż linii produkcyjnej.

– Jakie to wszystko na swój sposób piękne – mruknął sam do siebie.

– Maszyny i klasa robotnicza wytwarzająca wreszcie w pocie czoła coś naprawdę pożytecznego. Tylko gdzie ta klasa się podziała? – Rozejrzał

się i poczuł ukłucie nieokreślonego niepokoju. – A, pewnie przerwa obiadowa – uświadomił sobie.

Ze skrzynki z gotowymi wyrobami podniósł otwieracz do konserw.

Zważył go w dłoni. Uśmiechnął się, a wypolerowana powierzchnia odbiła uśmiech. Przyrząd był najwyższej klasy, to dawało się odczuć!

Wygodnie leżał w dłoni, sprawiał wrażenie bardzo solidnego, ale zarazem wcale nie topornego. Nożyk miał ostry jak brzytwa.

Wytłoczony herb i nazwa „Hr. Bronawski & Ska” sprawiały, że wyglądał jak towar zagraniczny, i to z najwyższej półki. Były towarzysz Brona aż ucałował go ze wzruszenia.

– Będą się sprzedawać jak ciepłe bułeczki – szepnął sam do siebie.

Po raz pierwszy w życiu poczuł dumę twórcy. Zrozumiał, że zrobił…

a raczej walnie przyczynił się do powstania czegoś naprawdę pożytecznego. Że jego decyzje i polecenia dały w efekcie… no, może nie postęp całej ludzkości, ale z pewnością przyłożył się do rozwoju techniki. A może nawet wyznaczył nową drogę rozwoju branży AGD!

Było to szalenie miłe uczucie. Z daleka rozległy się kroki, rozpoznał

popielaty garnitur.

– Panie dyrektorze kochany! – Ruszył w jego stronę. – Widział pan?

Co ja gadam, z pewnością pan widział. Te wyroby są piękne!

Rewelacyjne! Genialne! Ponadczasowe! Tworzymy dziś historię!

Proszę pogratulować biuru projektowemu i załodze!

– No fakt, nawet ładnie to zrobili – przyznał dyrektor. – Jak było

w Bułgarii?

– Wspaniale, ten piasek, biały i miałki jak cukier. Woda ciepła jak w wannie. A ceny to mają jeszcze z poprzedniego ustroju.

Przywiozłem dla pana butelkę prawdziwej rakii. – Bronawski wydobył flaszkę z siatki.

– Dziękuję, jestem wzruszony, że pan pamiętał. Szkoda, że mam dla pana złe wieści… – zasępił się dyrektor.

– Złe wieści? Cóż złego mogło się stać? – Hrabia lekceważąco machnął dłonią.

– Otwieracze… nie schodzą.

– Dlaczego? Przecież są piękne!

– Dlaczego? No cóż… Powodów jest kilka. Trochę pewnie dlatego, że puszek nie otwierają tak, jak trzeba. Nasz inżynier projektował

produkcję zbrojeniową, nie przywykł do pokojowych zastosowań tego, co wymyśli.

– Ale jak to nie otwierają?! Przecież na oko widać, że są idealne.

– Na oko to chłop w szpitalu umarł – dyrektor zacytował

staropolskie przysłowie. – Idealne może i są, ale nie działają, jak powinny.

– Może to drobna usterka.

– Obawiam się, że nie.

– Czy inżynier przed wdrożeniem produkcji nie sprawdził na prototypach!? Przecież musiał sprawdzić. – Niepokój kolnął boleśnie serce prezesa.

– Sprawdzić sprawdził. Tylko jeden problem, on jest mańkutem.

I tak je idiota zaprojektował. Jak się otwiera konserwę lewą ręką, idzie jak złoto. Ale prawą kicha.

– Wycofać z hurtowni, przepakować i sprzedawać jako specjalne otwieracze, pierwsze w Polsce specjalnie dla leworęcznych.

– Mamy natrzaskane pięćdziesiąt tysięcy sztuk. Nie zejdzie, bo tylu leworęcznych nie ma chyba w całej Warszawie. Nie wiem, czy w całej Polsce tylu się znajdzie.

– Dobrze, wycofać z hurtowni. Na maszyny, wykręcić na drugą stronę…

– Nie będzie potrzeby wycofywania. Przez te dwa tygodnie nie

sprzedaliśmy ani jednego egzemplarza.

– Dlaczego?!

– Sklepy nie chcą brać. Mówią, że za drogo. Zagraniczne, przywożone z Chin, są w detalu o połowę tańsze niż te w hurcie.

Jakość wprawdzie nawet nie umywa się do naszej, ale ludzie teraz chuchają na każdy grosz.

– A gdyby te nasze… przecenić?

– Skalkulowaliśmy już po kosztach surowca.

– Przecież surowiec mamy za darmo, z tych podajników do snopowiązałek.

– Owoż wyraziłem się trochę niejasno – westchnął dyrektor. – Cenę bazową dla odbiorcy hurtowego skalkulowaliśmy tak: wagowo po cenie metalu na skupie złomu plus robocizna.

– A otwieracze do puszek z piwem?

– Tych trochę się sprzedało…

– No i świetnie!

– Konkretnie: trzydzieści jeden sztuk. Stadnina wzięła.

– Stadnina!? Co oni, konie piwem poją?! – zdumiał się Bronawski.

– Nie, ale dyrektor to mój kumpel jeszcze ze szkoły. Wmówiłem mu, że to się nada do czyszczenia końskich kopyt. Kształt faktycznie dobry do tej pracy… Prawie dobry. Sklepy w ogóle nie są zainteresowane.