Анджей Пилипюк - Wampir z KC

Ulicą, podskakując na kocich łbach, przemknęła furgonetka łączności, po wysłużonym torowisku przejechał tramwaj. Szybki w kredensie zadrżały. Kryształowe wazony wydały żałobny brzęk.

– Na zachodzie torowiska tramwajowe wygłusza się specjalnymi matami z syntetycznego kauczuku, a i tramwaje są już pewnie zupełnie inne. Może nawet jest w nich klimatyzacja i drzwi na

fotokomórkę… – rozważał. – A w środku z głośniczków muzyka leci.

– Ty się tak głupio nie rozpędzaj w pogodni za luksusami.

W kapitalizmie nie ma nic za darmo – zgasił go kumpel. – Zrobić pewnie zrobią. Ale nie zapominaj, że potem wystawią rachunek. I za tynkowanie, i za remont torowiska, i za to, że nam się widok za oknem poprawi!

– No ale komu niby wystawią? – zdziwiła się Gosia, przerywając dzierganie szydełkiem obrusu.

– Nasza kamienica nie ma właściciela, więc pewnie lokatorów obciążą. Lepiej już niech nic nie tynkują i nie leją żadnego asfaltu, póki się ta burza dziejowa nie uspokoi – westchnął Marek. – Za rok, dwa, pięć będzie już wszystko jasne, wtedy niech robią, co chcą.

– A tak właściwie to jest ten kapitalizm czy nie? – zaciekawiła się dziewczyna. – Bo w telewizji ogłosili, ale tak za oknem jeszcze nie widać. No i fabryka zamknięta. A przecież w kapitalizmie powinien was gonić batogiem do pracy burżuj z cygarem w zębach.

– Widocznie kapitalizm już jest, ale kapitalistów zapomnieli dowieźć – wzruszył ramionami ślusarz. – Tak nagle to przyszło, że nie zdążyli pokryć zapotrzebowania. Ale idę o zakład, że kapitaliści, jak poczują pieniądze, to szybko się zlecą jak muchy do padliny.

– Zatem możemy spać spokojnie – zakpił Igor. – Nie pojawią się tu nigdy. Bo na tym śmietniku zamiast pieniędzy mogliby poszukać co najwyżej skarbów moralnych w duszach obywateli, a tutaj efekty byłyby raczej mierne.

Uczone rozważania przerwało pukanie do drzwi. Stukano mocno, ale w innym rytmie niż urzędowy. Igor zrobił minę, jakby nagle przypomniał sobie coś bardzo nieprzyjemnego. Marek też w pierwszej chwili nie kwapił się, by otworzyć. Wymienili spojrzenia pełne troski.

Ale wreszcie ślusarz odłożył pilnik i przekręcił klucz w zamku.

Na progu stał wiekowy Żyd w jarmułce. Rozpuszczone pejsy spływały do ramion. Tyle że zamiast chałatu miał na sobie garnitur od Armaniego. Choć upłynęło pół wieku, Marek od razu poznał

przedwojennego właściciela kamienicy.

– A niech mnie! Pan Hosenduft! – Wytrzeszczył oczy. – To pan żyje!?

– Żyję, a coście myśleli? Mnie nie tak łatwo się pozbyć. – Gość

bezceremonialnie wpakował się do przedpokoju.

– Khm… zatem zapraszamy w nasze skromne robociarskie, to znaczy bezrobotne progi – bąknął gospodarz, wskazując drogę do saloniku.

Igor na widok gościa też niewąsko się zdziwił.

– Ależ się pan zestarzał! To znaczy nie miałem nic złego na myśli…

– A za to wy wcale się nie zestarzeliście – warknął gość, taksując ich wrednym spojrzeniem zawodowego poganiacza niewolników. –

Krzepkie, zdrowe chłopy, zdolne do roboty, jak zawsze. A to kto? –

Przeniósł wzrok na dziewczynę.

– Nasza wychowanka Małgorzata – wyjaśnił spawacz.

Gosia nie bardzo wiedziała, co ma robić w tej niecodziennej sytuacji, więc wstała i dygnęła.

– Mnie tam rybka, możecie sobie mieszkać we trójkę – burknął

przybysz. – Przejdźmy do rzeczy. – Rozsiadł się wygodnie na krześle. –

Komunizm się skończył, i to w dodatku zanim jeszcze w ogóle został

zbudowany. Realny socjalizm też okazał się niewypałem. Wracają normalne czasy. A ja od wczoraj jestem ponownie właścicielem tej kamienicy.

– To nie wywłaszczyli pana dekretem Bieruta? – zdumiał się Igor.

– Owoż nie mogli, bo byłem już wtedy w łapach NKWD. I przez czterdzieści pięć lat byli absolutnie pewni, że nie wrócę, dlatego nie skorygowali w papierach.

– I przyszedł pan do nas, bo…? – zainteresowała się Gosia.

– Przyszedłem poinformować, komu od pierwszego macie płacić czynsz – wyjaśnił przybysz. – Dużo nie chcę, sto dolarów miesięcznie.

Plus opłaty, oczywiście.

– Sto dolarów?! Ty zasrany krwiopijco! – ryknął Marek.

– I kto to mówi? – zarechotał gość.

– Zaraz, zaraz… – Igor liczył coś na palcach. – Ty, koleś, może i wyglądasz podobnie, ale nie możesz być Aaronem Hosenduftem!

Jeśli on miał sześćdziesiąt lat w trzydziestym piątym, to dziś miałby…

– Oczywiście, że jestem waszym starym dobroczyńcą. Tym samym, który życzliwie przymykał oko na fakt, że w jego kamienicy gnieżdżą się zasrane wampiry. Tym samym, który cierpliwie znosił, że

podkradacie wodę, prąd i węgiel. Tym samym, który godził się z tym, że nigdy was nie ma, gdy trzeba sprzątać wychodki czy łatać dach.

Tym samym, na którego wypisywaliście antysemickie świństwa kredą przy murze śmietnika. Co, myśleliście, że nie wiedziałem? – syknął.

– Sto piętnaście! – skończył obliczenia spawacz. – Ludzie tyle nie żyją!

– Ludzie może i nie – zarechotał gość ponownie. – Ale kto powiedział, że zawsze będę człowiekiem?

A potem otworzył usta, prezentując imponujące kły.

– Wampir Żyd?! – jęknął Marek. – Niemożliwe! Wam nie wolno pić krwi! To przecież kompletnie niekoszerne.

– Masz z tym problem, to wio do psychologa. – Gość znowu roześmiał się całą gębą. – Tak czy inaczej, krótka piłka. Sto zielonych miesięcznie albo pakujcie walizki i won.

Igor poczłapał do lodówki, wyjął butelkę krwi nałogowego alkoholika, z serwantki trzy kieliszki, polał czerwonego płynu.

– Napijmy się i porozmawiajmy spokojnie, jak przyjaciele –

zaproponował.

Kamienicznik łypnął na niego niechętnie, ale dał się przekonać.

Usiedli do stołu, wypili, spawacz polał ponownie.

– No to chlup na drugą nogę – rzucił.

Gość przełknął i chuchnął.

– Uch, ależ to mocne – pochwalił.

– Słuchaj, Arik, pogadajmy normalnie. Te sto dolarów to kwota nieco wyśrubowana. A już w szczególności nie należy takich niebotycznych sum żądać od starych kumpli, w dodatku też wampirów.

– Ale my przecież nigdy nie byliśmy kumplami! – zauważył trzeźwo kamienicznik. – A nawet powiedziałbym, że wręcz przeciwnie.

Spawacz bez mrugnięcia polał trzecią kolejkę.

– Może jednak coś utargujemy? Nasza sytuacja ekonomiczna jest, generalnie rzecz biorąc, katastrofalna – powiedziała Gosia.

– To poszukajcie jakiejś pracy – zakpił Hosenduft. – Jesteście młodzi… khm… no, prawie młodzi, ale za to zdrowi, silni jak woły, łapy macie jak bochny. W metrykę nikt nie będzie wam zaglądał.

– Drucianka zamknięta – zauważył Marek. – Rzeźnia zamknięta.

Pollena redukuje personel i wygasza produkcję. Na Pradze wszystko się zwija. Tyle dobrze, że zasiłek dla bezrobotnych nam dali. Ale to na pół roku tylko.

– A to już wasz problem. – Gość podstawił kieliszek i skinął, by spawacz dolał mu jeszcze. – Rowy możecie kopać. A jak wam to nie odpowiada, przypominam, że nie ma obowiązku mieszkania w moim domu.

– A stara Michalakowa? – zirytował się spawacz. – Ona też ma płacić czynsz z tej swojej śmiesznej renciny?

– Oczywiście. Jedno prawo dla wszystkich. Będziecie bulić jak przed wojną, ale teraz w wymienialnej walucie. – Kamienicznik upajał się krwią i władzą. – Nawiasem mówiąc, obszedłem już wszystkie mieszkania i tylko wy macie jakieś wątpliwości.