Джон Толкін - Уладар Пярсьцёнкаў - Вяртаньне караля

Мой дзёньнік. Мая нечаканая вандроўка. Вандроўка туды й назад. Што здарылася пасьля.

Прыгоды пяцёх хобітаў. Расповед пра Вялікі Пярсьцёнак, складзены Більба Торбінсам паводле ягоных уласных назіраньняў ды ўражаньняў ягоных сяброў. Што мы рабілі ў Вайне Пярсьцёнка.

Далей ішло ўжо ня Більбавай, а Фродавай рукой:

ЗЬВЯРЖЭНЬНЕ

ЎЛАДАРА ПЯРСЬЦЁНКАЎ

I ВЯРТАНЬНЕ КАРАЛЯ

(Вачыма малога народу, складзена з успамінаў Більба ды Фрода з дадаткам – расповедамі сяброў ды досьведам мудрых)

Разам з вытрымкамі з Кніг Ведаў,

перакладзеных Більба ў Долым Яры

– Ну, дык ваша амаль скончыў, спадару Фрода! – выгукнуў Сэм. – Ну, вы парупіліся, трэба сказаць!

– Я сапраўды скончыў сваю частку гэтай кнігі, Сэме, – сказаў Фрода. – Апошнія старонкі – для цябе.

Дваццаць першага верасьня Фрода выехаў на поні, які прывёз яго зь Мінас Тырыту й цяпер зваўся Швэндалам, побач трухаў Сэм на сваім даражэнькім Біле. Раніца нарадзілася сьветлая й па-восеньску залатая. Сэм не пытаўся, куды кіруюць. Яму падалося, што ён здагадаўся.

Паехалі па Бярвенным бальшаку праз пагоркі да Ляснакуцьця, дазволіўшы поні брысьці, як ім хацелася. На ноч прыпыніліся ў Зялёных пагорках і дваццаць другога верасьня ў прыцемках спусьціліся па спадзістым схіле да ўзьлеску.

– Ці не за тым самым дрэвам ваша схаваўся, калі ўперш зьявіўся Чорны Вершнік?! – Сэм паказаў налева. – Цяпер падаецца: нібы тое быў сон.

Вечарэла, і зоры ўжо праблісквалі на ўсходзе, калі хобіты мінулі стары скалечаны дуб, збочылі й рушылі пад гару сярод зарасьцяў ляшчыны. Сэм маўчаў, заглыбіўшыся ва ўспаміны. I раптам пачуў, што Фрода ціхенька напявае сабе пад нос старую вандроўную песеньку, але з новымі словамі:

I быццам у адказ зьнізу, з даліны, прыляцеў шматгалосы сьпеў:

Фрода з Сэмам змоўклі й сьцішыліся сярод мяккіх ценяў, пакуль не заўважылі зіхаценьне. Набліжаліся падарожнікі.

Тое ехаў Гільдар і зь ім шмат сьветлага народу. I, на Сэмава зьдзіўленьне, Эльранд і Галадрыель. На Эльрандзе была шэрая корзна, на лобе зьзяла зорка, у руках ён трымаў срэбную арфу, а на пальцы ягоным пабліскваў залаты пярсьцёнак зь вялізным блакітным каменем. Гэта быў Вілья, наймагутнейшы з трох эльфавых кляйнодзікаў. Галадрыель ехала верхам на белай кабылцы, уся апранутая ў зіхотка-белае, срабрыстае, нібы аблокі ў месяцовым сьвятле, яна быццам зьзяла нязыркім сьвятлом. На яе пальцы быў відаць Нэнья, пярсьцёнак зь міфрылу, і на ім зіхцеў зімовай зоркаю адзіны белы каменьчык. Побач на маленькім шэрым поні трухаў Більба, сонна гайдаючыся ў сядле.

Эльранд павітаў стрэчных стрымана й шляхетна, а Галадрыель усьміхнулася ім.

– Спадару Сэмвайзе, – вымавіла яна, – я чула й бачу, што ты добра выкарыстаў мой падарунак. Шыр цяпер будзе добраславёны й утульны.

Сэм пакланіўся, але адказаць анічога ня здолеў. Ён ужо прызабыў, якая ж панна прыгожая.

А Більба прачнуўся й расплюшчыў вочы.

– Вітаю, Фрода! Ну, я пераўзышоў Старога Хвата сёньня! Так вось сталася. Цяперака, мяркую, я цалкам гатовы да шчэ адной вандроўкі. Ты з мною?

– Так, я з табою, – пацьвердзіў Фрода. – Ахавальнікі Пярсьцёнка мусяць ісьці разам.

– Куды ж ваша сабраўся, спадару? – выгукнуў Сэм, хоць ужо й сам зразумеў, што адбываецца.

– Да Заваняў, Сэме.

– А я ж не магу!

– Не, Сэме. Пакуль што, прынамсі. Пакуль ня далей за Завані. Хоць ты таксама насіў пярсьцёнак, праўда нядоўга. Магчыма, прыйдзе й твой час. Не сумуй надта, Сэме. Не заўжды табе разьдзірацца на паловы. Ты мусіш быць цэльным, самім сабою цягам мноства гадоў. У цябе яшчэ столькі наперадзе радасьці й працы, столькі зьдзяйсьненьняў і дасягненьняў.

– Аднак, – сьлёзы сабраліся ў Сэмавых вачох, – я думаў, ваша таксама ўзрадуецца Шыру й радавацьмецца шмат гадоў – пасьля таго, што ваша зьдзейсьніў дзеля яго.

– Я таксама думаў так калісьці. Але ж я надта глыбока паранены. Я намагаўся ўратаваць Шыр, і той выратаваны – аджа не для мяне. Так часьцяком здараецца, калі нечаму пагражае небясьпека, Сэме: нехта мусіць адмовіцца, страціць каштоўнасьць для сябе, каб пакінуць астатнім. Ты – мой спадчыньнік. Усё, што меў і што мог бы мець, я пакідаю табе. Таксама ў цябе ёсьць Ружа й Эланор, а зьявяцца шчэ й маленькі Фрода, і Ружанка-малодшая, і Мэры, і Златачка, і Піпін, а можа, і болей, каго я ня здольны бачыць. Твае рукі й кемнасьць спатрэбяцца паўсюль. Вядома, ты будзеш Галавою – так доўга, як толькі пажадаеш, і самым знакамітым садоўнікам у гісторыі. Чытацьмеш Пунсовую кнігу й падтрымлівацьмеш жывою памяць мінулай эпохі, каб народ не забыўся на Вялікую навалу й любіў сваю зямлю яшчэ болей. I таму ты будзеш больш заняты й шчасьлівы, чым многія, увесь час, пакуль доўжыцца твая частка Гісторыі... А цяпер – едзьма з мною!