Джон Толкін - Уладар Пярсьцёнкаў - Вяртаньне караля

Мэры зь Піпінам пэўны час жылі разам у Цвыркуновай лагчыне, і тады шмат было руху паміж Прыбыччам і Торбаю. Два маладыя Вандроўнікі надта ўразілі Шыр песьнямі, расповедамі дый выкшталцонасьцю манераў, а таксама шыкоўнымі бяседамі. Уладарычамі клікаў іх народ, маючы на ўвазе, вядома, толькі добрае, бо любое сэрца расчульвалася, калі скакалі яны на коніках, у зіхоткіх бронях ды з цудоўнымі, прыгожымі тарчамі, і сьмяяліся, і сьпявалі іншаземныя песьні. Хоць цяпер вялікімі зрабіліся маладыя хобіты й насамрэч шляхетнымі, у астатнім не перамяніліся. Магчыма, больш таварыскія сталі дый ветлівыя, весялейшыя дый радасьнейшыя, чым раней.

Фрода ж і Сэм цалкам вярнуліся да звычайнага ладу. Хіба толькі пры патрэбе апраналі доўгія шэрыя плашчы, файна сатканыя, замацаваныя ля каўняра цудоўнымі фібулкамі, а Фрода заўжды насіў на ланцужку маленькі белы каменьчык і часта кранаў яго.

Усё цяпер вялося добра й абяцала весьціся шчэ лепш, а ў Сэма клопатаў ды радасьці было – на зайздрасьць любому хобіту. Анічога не азмрочвала ягонага жыцьця ў той год, апрача толькі крыху няўцямнага смутку пра гаспадара. Фрода нейк паціху выключыўся з усіх шырскіх справаў, і Сэму непрыемна было бачыць, як мала шануюць Фрода ва ўласнай ягонай краіне. Няшмат хто ведаў ці хацеў ведаць пра ягоныя зьдзяйсьненьні й прыгоды. Увага й павага даставаліся большай часткаю спадарам Мэрыядоку зь Перыгрынам, дый (каб Сэм толькі ведаў!) самому Сэму. А восень зноў прынесла цень былой бяды.

Неяк надвячоркам Сэм зайшоў у Фродаў кабінэт і ўбачыў, што гаспадар дзіўна выглядае. Зьбялеў надта, а вочы, падавалася, бачаць нешта надзвычай далёкае, нетутэйшае.

– Што здарылася, спадару Фрода? – спалохаўся Сэм.

– Я паранены, – азваўся той. – Паранены й аніколі цалкам не ацалюся.

Але ж хвароба мінула, і на ранак Фрода ўстаў, як звычайна. Толькі пасьля Сэм згадаў, што немач напаткала менавіта шостага кастрычніка. Роўна праз два гады пасьля нападу ў лагчыне пад Наветранай стромаю.

Час рушыў і надышоў 1421 год. Фрода зноў занядужаў у сакавіку, але ж намогся тое ня выказаць. Дый Сэм меў даволі ўласных турботаў, каб не зьвярнуць асаблівай увагі. Першае іхняе з Ружай дзіцё нарадзілася дваццаць пятага сакавіка, у дзень, які Сэм асабліва адзначаў.

– Аёй, спадару Фрода, – так сказаў ён, – я ўсё нешта ў сумневах ды ў задуменьні. Бо мы з Ружанкаю пагадзіліся назваць яго Фрода, але во ў чым праблема: гэна ня ён, а яна. Хоць такая прыгожая дзяўчынка, проста замілаваньне, болей да Ружы падобная, чымся да мяне, на шчасьце. Дык вось і ня ведаем, што рабіць.

– А што ня так з старымі звычаямі, Сэме? – спытаў Фрода. – Абяры кветкавае імя, накшталт Ружы. Палова дзяўчатак у Шыры носіць гэткія імёны, дык чаго лепей?

– Мяркую, вашая рацыя, спадару Фрода. Чуў я цудоўныя ймёны ў час вандроўкі, аджа яны занадта велікозныя, каб штодня трапаць ды зношваць, так бы мовіць. Дзед мой, ён што кажа: "Карацейшае бяры, тады скарачаць не давядзецца". Але ж калі ймя будзе кветкавае, дык я пра даўжыню не клапаціўся б. Мусіць быць прыгожая кветка, бо дзяўчынка, бачце, красунька незвычайная, і яшчэ папрыгажэе.

– Сэме... а як табе эланор, сонечная зорка? – прапанаваў Фрода, задумаўшыся на момант. – Памятаеш маленькую залатую краску ў лорыйнскай траве?

– Зноў вашая рацыя, спадару Фрода! – узрадаваўся Сэм. – Такога я й хацеў!

Маленькай Эланор споўнілася амаль шэсьць месяцаў і 1421 год напаткаў сваю восень, калі Фрода паклікаў Сэма да сябе ў кабінэт.

– Більбаў дзень народзінаў у чацьвер, – паведаміў Фрода. – Ён пераўзыдзе Старога Хвата. Яму споўніцца сто й трыццаць адзін!

– Менавіта, – пагадзіўся Сэм. – Ці ж ня цуд?

– Дык вось, Сэме, калі ласка, спытай у Ружы, ці адпусьціць яна цябе, каб мы маглі паехаць разам. Вядома, зараз табе нельга ад'яжджаць надоўга й далёка, – дадаў Фрода крыху сумнавата й задуменна.

– Анягож, спадару Фрода.

– Добра. Ну, ня будзем пра тое. Мо праводзіш мяне? Скажы Ружы, што ты ненадоўга, ня болей як на два тыдні, і анічагуткі небясьпечнага. Вернесься дахаты цэлы й здаровы.

– Хацеў бы я разам да Долага Яру, спадару Фрода, дый пабачыць старога Більба. I ўсё-ткі адзінае месца, дзе я насамрэч хачу знаходзіцца, – гэта тут. Я разрываюся.

– Небарака Сэме! Баюся, гэтак ты й будзеш пачувацца, – пагадзіўся Фрода. – Але ж неўзабаве ты знойдзеш ацаленьне. Бо твой лёс – быць цэльным і моцным, і ты будзеш менавіта такі.

За наступныя пару дзён Фрода разам з Сэмам прагледзеў паперы й нататкі дый перадаў сябру ключы. У вялікай кнізе за простым пераплётам з чырвонай скуры амаль усе аркушы былі запоўненыя. Напачатку шмат старонак сьпярэсьціў танюткі, дрыготкі почырк Більба, але большасьць была сьпісаная ўпэўненым, плаўным почыркам Фрода. Кніга падзялялася на часткі, але частка 80 засталася няскончанай, і за ёй ішло колькі пустых аркушаў. Тытульная старонка мела шмат закрэсьленых назваў, адну пад другой: