Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘Ik heb zo mijn redenen om die jongen te gebruiken, zoals ik al heb uitgelegd en ik neem geen genoegen met een ander. Ik heb dertien jaar gewacht, dus een paar maanden extra maakt niets uit. En wat betreft de bescherming die Potter geniet, denk ik dat mijn plan heel effectief zal zijn. Er is alleen een klein beetje moed van jouw kant voor nodig, Wormstaart — moed die ik maar gauw bijeen zou schrapen, tenzij je graag wilt weten hoe groot de woede van Heer Voldemort kan zijn —’

‘Ik moet dit zeggen, Heer!’ zei Wormstaart, wiens stem nu regelrecht paniekerig klonk. ‘Tijdens onze hele reis heb ik over het plan nagedacht — de verdwijning van Berta zal niet lang meer onopgemerkt blijven, Heer, en als we ons plan doorzetten, als ik die vloek —’

‘Als?’ fluisterde de eerste stem. ‘Als? Als je het plan gewoon uitvoert, Wormstaart, hoeft het Ministerie er nooit achter te komen dat er nog iemand verdwenen is. En je voert het plan ook uit, onopvallend en zonder verdere klaagzangen. Ik wou dat ik het zelf kon doen, maar in mijn huidige toestand… kom, Wormstaart, als we nog een obstakel opruimen, ligt de weg naar Harry Potter open. Ik vraag je niet om het alleen te doen. Tegen die tijd zullen we gezelschap hebben gekregen van mijn andere, mijn trouwe dienaar —’

‘Ik ben ook uw trouwe dienaar,’ zei Wormstaart, met een heel klein vleugje opstandigheid in zijn stem.

‘Wormstaart, ik heb iemand nodig met hersens, iemand wiens trouw geen moment gewankeld heeft en helaas voldoe jij aan geen van beide voorwaarden.’

‘Ik heb u gevonden,’ zei Wormstaart, en nu was de opstandigheid in zijn stem duidelijker. ‘Ik ben degene die u heeft gevonden. Ik heb Berta Kriel naar u toegebracht.’

‘Dat is waar,’ zei de tweede stem, die geamuseerd klonk. ‘Een briljante inval die ik nooit van je verwacht had, Wormstaart — hoewel je, als je heel eerlijk bent, geen idee had hoe nuttig ze zou zijn toen je haar gevangennam, nietwaar?’

‘Ik — ik dacht dat ze goed van pas zou komen, Heer —’

‘Leugenaar,’ zei de eerste stem en de ondertoon van wreed vermaak was sterker dan ooit. ‘Maar goed, ik zal niet ontkennen dat haar informatie van onschatbare waarde was. Zonder die informatie had ik ons plan nooit kunnen opstellen en vanwege die dienst zul je beloond worden, Wormstaart. Ik zal je toestaan om een essentiële taak te vervullen, een taak waar veel van mijn volgelingen graag hun rechterhand voor zouden willen geven…’

‘W-werkelijk, Heer? Wat — ?’ Wormstaart klonk weer doodsbenauwd.

‘Kom, kom, Wormstaart, je houdt toch wel van een kleine verrassing? Jouw aandeel komt pas op het allerlaatst… maar ik beloof je dat je de eer zult hebben om net zo nuttig te zijn als Berta Kriel.’

‘Bent… bent…’ De stem van Wormstaart klonk plotseling hees, alsof zijn mond ineens kurkdroog was. ‘Bent u… van plan… mij ook te vermoorden?’

‘Wormstaart, Wormstaart,’ zei de kille stem gladjes, ‘waarom zou ik jou vermoorden? Berta moest dood omdat dat niet anders kon. Ze was een wrak toen ik klaar was met mijn ondervraging, totaal nutteloos. En bovendien hadden er pijnlijke vragen gesteld kunnen worden als ze was teruggekeerd op het Ministerie met het nieuws dat ze jou op vakantie ontmoet had. Tovenaars die eigenlijk dood horen te zijn, kunnen beter geen heksen van het Ministerie van Toverkunst tegen het lijf lopen in een herberg langs de weg…’

Wormstaart mompelde iets, zo zacht dat Frank het niet kon verstaan, maar de tweede man moest lachen — een volkomen vreugdeloze lach, die even kil was als zijn stem.

‘We hadden ook haar geheugen kunnen wissen? Maar Herinneringssloten kunnen verbroken worden door een machtige tovenaar, zoals ik zelf bewezen heb toen ik haar uithoorde. Het zou een belediging zijn voor de herinnering aan Berta als we de informatie die ik uit haar heb losgekregen niet zouden gebruiken, Wormstaart.’

Buiten op de gang besefte Frank opeens dat de hand waarmee hij zijn stok vasthield glibberig was van het zweet. De man met die kille stem had een vrouw vermoord. Hij praatte erover zonder een greintje gewetenswroeging — eerder met een soort genoegen. Hij was levensgevaarlijk — een gevaarlijke gek. En hij was nog meer moorden aan het beramen — die jongen, die Harry Potter, wie dat dan ook was, liep groot gevaar —

Frank wist wat hij moest doen. Dit was het moment om naar de politie te gaan. Hij zou naar buiten sluipen en dan regelrecht naar de telefooncel in het dorp gaan…. maar de kille stem was weer aan het woord en Frank bleef staan, aan de grond genageld en ingespannen luisterend.

‘Nog een vloek… mijn trouwe dienaar op Zweinstein… Ik heb Harry Potter bijna in mijn macht, Wormstaart. Het besluit is genomen en ik duld geen tegenspraak meer. Maar stil… ik geloof dat ik Nagini hoor…’

En de stem van de tweede man veranderde. Hij begon geluiden te maken die Frank nog nooit eerder had gehoord; hij siste en spuwde, zonder adem te halen. Frank dacht dat hij een soort toeval of beroerte kreeg.

Plotseling hoorde Frank iets bewegen in de duistere gang. Hij keek om en verstijfde van schrik.

Er gleed iets over de donkere vloer naar hem toe en toen het de schuine streep licht van het haardvuur naderde, zag hij tot zijn verbijstering dat het een reusachtige slang was, van minstens vier meter lang. Vol ontzetting en als verlamd staarde Frank naar het kronkelende lijf, dat een brede, slingerende streep door het stof trok en steeds dichterbij kwam — wat moest hij doen? De enige vluchtroute was de kamer in waar die twee mannen een moord beraamden, maar als hij bleef staan, zou hij vast en zeker gedood worden door die slang —

Voor hij een besluit kon nemen was de slang al op gelijke hoogte en ongelooflijk, wonderbaarlijk genoeg, gleed hij gewoon langs Frank heen; hij volgde de spuwende, sissende geluiden die de kille stem in de kamer maakte en een paar tellen later verdween ook het puntje van zijn staart door de smalle spleet.

Het zweet parelde nu op Franks voorhoofd en de hand waarmee hij zijn stok vasthield, trilde. Binnen bleef de kille stem sissen en plotseling kreeg Frank een krankzinnig idee, een onmogelijk idee… Die man kon met slangen praten.

Frank begreep niet wat dit allemaal te betekenen had. Het allerliefst wilde hij gewoon weer in zijn eigen bed liggen, met een warme kruik. Het probleem was alleen dat zijn benen weigerden te gehoorzamen. Terwijl hij daar bevend stond en zich probeerde te vermannen, schakelde de kille stem abrupt weer over op normale mensentaal.

‘Nagini had een interessant nieuwtje, Wormstaart.’

‘W-werkelijk, Heer?’ zei Wormstaart.

‘Ja, werkelijk,’ zei de stem. ‘Volgens Nagini staat er een oude Dreuzel op de gang, die ons gesprek afluistert.’

Frank had geen kans om zich te verschuilen. Er klonken voetstappen en de deur van de kamer werd opengesmeten.

Een korte, kalende man met grijzend haar, een puntneus en kleine, waterige oogjes staarde Frank aan, met een uitdrukking die het midden hield tussen angst en ongerustheid.

‘Vraag of hij binnenkomt, Wormstaart. Waar zijn je manieren?’

De kille stem kwam uit de oude fauteuil bij de haard, maar Frank kon de spreker niet zien. De slang, daarentegen, lag opgerold op het wegrottende haardkleed, als een soort gruwelijke parodie op een hond.

Wormstaart gebaarde dat Frank binnen moest komen. Hoewel hij nog steeds diep geschokt was, pakte Frank zijn wandelstok steviger vast en hinkte over de drempel.

Het vuur was de enige lichtbron; het wierp langgerekte, dunne schaduwen op de muren. Frank staarde naar de rug van de fauteuil; de man die erin zat scheen nog kleiner te zijn dan zijn bediende, want Frank kon zelfs zijn achterhoofd niet zien.

‘Dus je hebt alles gehoord, Dreuzel?’ zei de kille stem.

‘Hoe noemde je me?’ zei Frank uitdagend, want nu hij eenmaal binnen was, nu het tijd was om op een of andere manier tot actie over te gaan, voelde hij zich een stuk moediger; zo was het in de oorlog ook altijd geweest.