Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘Echt waar?’ zei meneer Wemel nerveus.

Meneer Rolvink rommelde in een blikje naar wisselgeld.

‘ ’t Is hier nog nooit zo druk geweest,’ zei hij plotseling en hij staarde weer naar het nevelige veld. ‘Honderden mensen hebben vooraf geboekt. Normaal gesproken komen de meesten gewoon op de bonnefooi…’

‘U meent het?’ zei meneer Wemel. Hij stak zijn hand uit voor zijn wisselgeld, maar dat gaf meneer Rolvink niet.

‘Ja,’ zei hij bedachtzaam. ‘Mensen uit het hele land. Hordes buitenlanders. En niet alleen buitenlanders, maar echte vreemde snuiters. Er loopt iemand met een kilt en een poncho rond.’

‘Mag dat dan niet?’ vroeg meneer Wemel ongerust.

‘Het is net een soort… ik weet niet… een soort bijeenkomst,’ zei meneer Rolvink. ‘Alsof iedereen elkaar kent. Een groot feest.’

Op dat moment verscheen vlak naast de voordeur uit het niets een tovenaar met een kniebroek.

‘Amnesia!’ zei hij op scherpe toon en hij richtte zijn toverstaf op meneer Rolvink.

Diens ogen werden onmiddellijk wazig, zijn gefronste voorhoofd ontspande zich en er verscheen een dromerige, serene uitdrukking op zijn gezicht. Harry herkende de symptomen van iemand wiens geheugen gemodificeerd was.

‘Hier heeft u een kaart van het kampeerterrein,’ zei meneer Rolvink kalmpjes tegen meneer Wemel. ‘En uw wisselgeld.’

‘Dank u,’ zei meneer Wemel.

De tovenaar met de kniebroek liep met hen mee naar het hek dat naar het kampeerterrein leidde. Hij maakte een afgematte indruk; zijn kin zag blauw van de baardstoppels en hij had grote paarse kringen onder zijn ogen. Zodra meneer Rolvink hen niet meer kon horen mompelde hij tegen meneer Wemel: ‘Ik heb een hoop last van die man. Je moet wel tien keer per dag een Vergetelheidsspreuk uitspreken om hem gelukkig te houden. En Ludo Bazuyn helpt ook niet echt. Hij praat gewoon keihard over Beukers en Slurken, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de Dreuzelbeveiliging. Allemachtig, ik zal blij zijn als het erop zit. Nou, tot straks, Arthur.’

Hij Verdwijnselde.

‘Ik dacht dat meneer Bazuyn Hoofd was van Magische Sport en Recreatie?’ zei Ginny verbaasd. ‘Dan moet hij toch weten dat hij niet over Beukers hoort te praten waar Dreuzels bij zijn?’

‘Eigenlijk wel,’ zei meneer Wemel met een glimlach, terwijl hij hen voorging naar het kampeerterrein. ‘Ludo is altijd een tikje… laks geweest als het om beveiliging gaat. Maar je zou je geen enthousiaster hoofd van de afdeling Sport kunnen wensen. Hij heeft zelf nog Zwerkbal gespeeld voor Engeland, weet je. En hij was de beste Drijver die de Winterpayne Wasps ooit hebben gehad.’

Ze sjokten over het mistige veld naar het bos, tussen lange rijen tenten door. De meeste zagen er bijna gewoon uit; de eigenaars hadden duidelijk hun best gedaan om ze zo Dreuzelachtig mogelijk te maken, maar waren in de fout gegaan door er schoorstenen of trekbellen of windwijzers aan toe te voegen. Hier en daar stonden echter tenten die zo overduidelijk magisch waren dat het Harry niets verbaasde dat meneer Rolvink achterdochtig begon te worden. Halverwege het veld zagen ze een extravagante creatie van gestreepte zijde die veel weghad van een miniatuurpaleisje, met levende aangelijnde pauwen bij de ingang. Ietsje verder passeerden ze een tent met drie verdiepingen en een paar uitkijktorentjes en weer een eindje verderop een tent met een uitrolbare voortuin, compleet met vogelbadje, zonnewijzer en fontein.

‘Het is ook altijd hetzelfde liedje,’ zei meneer Wemel glimlachend. ‘Als we onder ons zijn, kunnen we niet nalaten elkaar de loef af te steken. Ah, we zijn er. Kijk, hier staan we.’

Ze waren bij een lege plek aan de rand van het bos, helemaal boven aan het veld. Er was een klein bordje in de grond geslagen, met het opschrift ‘Wemel’.

‘We hadden geen betere plaats kunnen hebben!’ zei meneer Wemel enthousiast. ‘Het stadion is aan de andere kant van het bos, dus we zitten vlakbij.’ Hij liet zijn rugzak van zijn schouders zakken. ‘Oke,’ zei hij. ‘We mogen niet toveren, nu we ons met zoveel mensen op Dreuzelterrein bevinden en daarom gaan we deze tenten met de hand opzetten! Dat is vast niet moeilijk… Dreuzels doen het zo vaak… He Harry, hoe moeten we beginnen?’

Harry had nog nooit van zijn leven gekampeerd; de Duffelingen hadden hem niet een keer meegenomen op vakantie en hadden hem altijd gedumpt bij mevrouw Vaals, een oude buurvrouw. Samen met Hermelien wist hij echter uit te knobbelen waar de meeste stokken en haringen moesten komen, en hoewel meneer Wemel eerder in de weg liep dan behulpzaam was, omdat hij veel te opgewonden werd toen ze de haringen moesten inslaan met een houten hamer, slaagden ze er uiteindelijk toch in om twee nogal versleten tweepersoonstentjes op te zetten.

Ze deden een stapje achteruit om hun prestatie te bewonderen. Iemand die die tenten zag, zou nooit vermoeden dat ze van tovenaars waren, dacht Harry, maar zodra Bill, Charlie en Percy arriveerden, zouden ze met zijn tienen zijn. Hermelien had dat probleem blijkbaar ook onderkend; ze keek Harry vragend aan toen meneer Wemel zich op handen en knieën liet zakken en de eerste tent binnenkroop.

‘Het wordt een beetje krapjes, maar ik denk wel dat we er allemaal in kunnen,’ riep hij. ‘Kom maar kijken.’

Harry bukte zich, dook onder de tentflap door en voelde zijn mond openvallen. Hij was een ruimte binnengestapt die aan een ouderwetse driekamerflat deed denken, compleet met badkamer en keuken. Merkwaardig genoeg was de tent in exact dezelfde stijl gemeubileerd als het huis van mevrouw Vaals, met gehaakte kleedjes op de niet bij elkaar passende stoelen. Het stonk er zelfs ook naar katten.

‘Nou, het is maar voor tijdelijk,’ zei meneer Wemel, die zijn kale kruin afveegde met zijn zakdoek en om de deur van de slaapkamer naar de vier stapelbedden keek. ‘Ik heb deze geleend van Peeters op kantoor. Hij gaat niet vaak meer kamperen, arme stakker. Hij heeft jicht.’

Hij pakte de stoffige fluitketel en keek erin. ‘We hebben water nodig…’

‘Er staat een kraan op de kaart die die Dreuzel ons heeft gegeven,’ zei Ron, die Harry naar binnen was gevolgd en totaal niet onder de indruk leek van de bizarre binnenafmetingen van de tent. ‘Aan de andere kant van het veld.’

‘Nou, gaan jij en Harry en Hermelien dan water halen —’ meneer Wemel gaf ze de ketel en een paar steelpannetjes,’- dan sprokkelen wij hout voor het kampvuur.’

‘Maar er is een oven,’ zei Ron. ‘Waarom kunnen we niet gewoon —’

‘Dreuzelbeveiliging, Ron!’ zei meneer Wemel. Zijn gezicht straalde van verwachting. ‘Als echte Dreuzels kamperen, koken ze altijd buiten op een vuurtje. Ik heb het ze zelf zien doen!’

Na een korte rondleiding door de meisjestent, die ietsje kleiner was dan die van de jongens, maar niet naar katten rook, gingen Harry, Ron en Hermelien op weg naar de kraan met hun ketel en steelpannetjes.

Nu de zon boven de horizon stond en de mist optrok, konden ze de canvas stad zien die zich in alle richtingen uitstrekte. Langzaam liepen ze langs de rijen tenten en keken gretig om zich heen. Pas nu besefte Harry hoeveel heksen en tovenaars er op de wereld waren; hij had nooit echt nagedacht over de magische bevolking van andere landen.

Hun medekampeerders begonnen net wakker te worden. Gezinnen met kleine kinderen waren het vroegst uit de veren; Harry had nog nooit zulke jonge heksen en tovenaars gezien. Een piepklein ventje van hoogstens twee zat gehurkt naast een grote, piramidevormige tent, met een toverstok in zijn hand waarmee hij vrolijk tegen een slak porde in het gras, die langzaam opzwol tot het formaat van een salami. Toen ze op gelijke hoogte waren met het ventje, kwam zijn moeder haastig de tent uit.

‘Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen, Kevin? Blijf — van — papa’s — toverstok — af — Getver!’