Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

Ze was op de opgezwollen slak gaan staan, die openbarstte. Haar gemopper bleef nog een hele tijd hoorbaar in de windstille ochtendlucht, samen met het gegil van het ventje — ‘Jij slak trap! Jij slak trap!’

Ietsje verder zagen ze twee kleine heksjes, die nauwelijks ouder waren dan Kevin, rondzoeven op speelgoedbezemsteeltjes die zo laag bleven dat de tenen van de meisjes over de toppen van het bedauwde gras streken. Een tovenaar van het Ministerie had de meisjes al gezien; terwijl hij Harry, Ron en Hermelien haastig passeerde mompelde hij geagiteerd: ‘Op klaarlichte dag! Hun ouders slapen zeker uit —’

Hier en daar kropen volwassen heksen en tovenaars uit hun tenten en begonnen aan hun ontbijt. Sommigen keken schichtig om zich heen en toverden gauw een vuurtje tevoorschijn met hun toverstok; anderen streken lucifers af, met nogal zuinige gezichten, alsof ze ervan overtuigd waren dat zoiets nooit kon werken. Drie Afrikaanse tovenaars in lange witte gewaden hielden een ernstig gesprek, terwijl ze een konijn roosterden boven een vuurtje van paarse vlammen en een groepje Amerikaanse heksen van middelbare leeftijd zat lekker te roddelen onder een Amerikaanse vlag die tussen hun tenten was gespannen en die voorzien was van het opschrift: Heksenkring van Salem. Harry hoorde flarden van gesprekken in vreemde talen opklinken uit de tenten die ze passeerden en hoewel hij er geen woord van begreep, klonken de stemmen allemaal even opgewonden.

‘Eh — ligt het aan mijn ogen, of is alles plotseling groen?’ zei Ron.

Het lag niet aan zijn ogen. Ze kwamen langs een groep tenten die zo dichtbegroeid waren met Ierse klavertjes dat het leek alsof er kleine, vreemd gevormde heuveltjes oprezen uit de grond. In de tenten waarvan de flappen open waren, zagen ze grijnzende gezichten. Plotseling hoorden ze iemand hun namen roepen.

‘Harry! Ron! Hermelien!’

Het was Simon Filister, hun medeleerling van Griffoendor, die ook in het vierde jaar zat. Hij zat voor zijn eigen, met klaver begroeide tent, samen met een vrouw met rossig haar die zijn moeder moest zijn en zijn beste vriend Daan Tomas, ook van Griffoendor.

‘Hoe vind je de versieringen?’ zei Simon grijnzend toen Harry, Ron en Hermelien gedag kwamen zeggen. ‘Het Ministerie is er niet echt blij mee.’

‘Ach, waarom zouden we de kleuren van ons land niet mogen laten zien?’ zei mevrouw Filister. ‘Moet je kijken wat de Bulgaren allemaal aan hun tenten hebben hangen. Jullie zijn natuurlijk voor Ierland?’ voegde ze eraan toe, met een doordringende blik op Harry, Ron en Hermelien.

Toen die haar ervan verzekerd hadden dat ze inderdaad supporters van Ierland waren, liepen ze verder. ‘Alsof we iets anders zouden zeggen met al die lui om ons heen,’ zei Ron.

‘Ik ben benieuwd wat de Bulgaren dan allemaal aan hun tenten hebben hangen! zei Hermelien.

‘Laten we even gaan kijken,’ zei Harry en hij wees op een grote groep tenten, een eindje verderop, waar de Bulgaarse vlag, rood, groen en wit, wapperde in de wind.

De Bulgaarse tenten waren niet versierd met planten, maar op elke tent hing dezelfde poster, van een extreem nors gezicht met dikke zwarte wenkbrauwen. De foto kon uiteraard bewegen, maar knipperde alleen met zijn ogen en fronste dreigend zijn voorhoofd.

‘Kruml,’ zei Ron zacht.

‘Wat?’ zei Hermelien.

‘Kruml!’ zei Ron. ‘Viktor Kruml, de Bulgaarse Zoeker!’

‘Hij lijkt me echt een stuk chagrijn!’ zei Hermelien, met een blik op de vele fronsende en knipperende Krumls om hen heen.

‘Een stuk chagrijn?’ Ron sloeg zijn ogen ten hemel. ‘Alsof het iets uitmaakt hoe hij er uitziet! Hij is gewoon ongelooflijk goed. En nog heel jong, achttien of zo. Hij is een genie, dat zul je vanavond wel zien.’

Er stond al een kleine rij bij de kraan in een van de hoeken van het veld. Harry, Ron en Hermelien sloten netjes aan achter twee mannen die een verhitte discussie voerden. Eentje was een stokoude tovenaar in een lang, gebloemd nachthemd en de ander duidelijk een tovenaar van het Ministerie; hij zwaaide met een krijtstreepbroek en huilde haast van frustratie.

‘Doe nou toch aan, Evert, alsjeblieft. Je kunt niet zo blijven rondlopen, die Dreuzel bij de uitgang begint al achterdochtig te worden —’

‘Ik heb dit ding notabene in een Dreuzelwinkel gekocht!’ zei de oude tovenaar koppig. ‘Dit is wat Dreuzels dragen.’

‘Wat Dreuzelvrouwen dragen, Evert, niet de mannen. Die dragen dit soort dingen,’ zei de tovenaar van het Ministerie en hij hield de krijtstreepbroek omhoog.

‘Dat trek ik toch mooi niet aan,’ zei Evert verontwaardigd. ‘Ik hou van een frisse bries in mijn kruis, als je het niet erg vindt.’

Hermelien kreeg na die uitspraak zo’n giechelbui dat ze snel de rij moest verlaten en pas terugkwam toen Evert zijn water had getapt en op de terugweg was naar zijn tent.

Ze liepen een stuk langzamer terug over het kampeerterrein, vanwege het gewicht van het water. Hier en daar zagen ze nog meer bekenden. Olivier Plank, de oude aanvoerder van Harry’s Zwerkbalteam, die dit jaar was afgestudeerd, sleepte Harry mee naar zijn tent om hem aan zijn ouders voor te stellen en vertelde hem opgewonden dat hij net een contract had getekend bij het tweede van Pullover United. Daarna werden ze begroet door Ernst Marsman, een vierdejaars van Huffelpuf en ietsje verderop zagen ze Cho Chang, een heel knap meisje dat Zoeker was van het team van Ravenklauw. Ze zwaaide en glimlachte naar Harry, die een heleboel water over zijn kleren morste toen hij terugzwaaide. Vooral vanwege Rons veelbetekenende grijns, wees Harry haastig op een grote groep jongelui die hij nog nooit eerder had gezien.

‘Wie zouden dat zijn?’ vroeg hij. ‘Die zitten toch niet op Zweinstein?’

‘Waarschijnlijk lui van een of andere buitenlandse school,’ zei Ron. ‘Ik weet dat die er zijn, maar ik heb nog nooit iemand van zo’n school ontmoet. Bill had een correspondentievriend op een school in Brazilië… dat was jaren en jaren geleden… en hij wilde graag een uitwisselingsreis maken, maar dat konden pa en ma niet betalen. Die correspondentievriend was zwaar beledigd toen Bill schreef dat hij niet kon komen en stuurde hem een vervloekte hoed. Toen hij hem opzette, verschrompelden zijn oren.’

Harry lachte, maar zei niets over de verbazing die hij had gevoeld toen hij hoorde dat er nog meer toverscholen waren. Nu hij mensen van zoveel verschillende nationaliteiten op het kampeerterrein zag, besefte hij dat het stom van hem was geweest om er nooit bij stil te staan dat Zweinstein onmogelijk de enige school kon zijn. Hij keek vlug naar Hermelien, die absoluut niet verrast leek door dat nieuwtje. Ongetwijfeld had ze al lang in een of ander boek gelezen dat er nog meer toverscholen bestonden.

‘Nou nou, kon het nog langzamer?’ zei George toen ze eindelijk terug waren bij hun tent.

‘We kwamen een paar bekenden tegen,’ zei Ron, die het water neerzette. ‘Brandt dat vuurtje van jullie nog steeds niet?’

‘Pa heeft problemen met de lucifers,’ zei Fred.

Meneer Wemel was er nog in de verste verte niet in geslaagd om het vuur aan te steken, maar niet omdat hij het niet geprobeerd had.

De grond was bezaaid met versplinterde lucifers, maar desondanks amuseerde hij zich zo te zien kostelijk.

‘Oeps!’ zei hij toen hij er eindelijk in slaagde een lucifer af te strijken en die in zijn verbazing direct weer liet vallen.

‘Laat mij maar even, meneer Wemel,’ zei Hermelien vriendelijk. Ze nam het doosje van hem over en liet hem zien hoe je het moest doen.

Eindelijk wisten ze een vuurtje aan de gang te krijgen, hoewel het nog minstens een uur zou duren voor het heet genoeg was om erop te kunnen koken. Gelukkig waren er genoeg dingen om naar te kijken terwijl ze wachtten. Hun tent bleek precies aan de voornaamste route naar het Zwerkbalveld te staan en er kwamen constant leden van het Ministerie langs, die meneer Wemel in het voorbijgaan hartelijk groetten. Meneer Wemel gaf commentaar, vooral ten behoeve van Harry en Hermelien; zijn eigen kinderen wisten al te veel van het Ministerie om nog echt geïnteresseerd te zijn.