Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

Carlo Kannewasser was een buitengewoon knappe jongen van een jaar of zeventien. Hij was aanvoerder en Zoeker van het Zwerkbalteam van Huffelpuf.

‘Hoi,’ zei Carlo, die de anderen aankeek.

Ze zeiden allemaal: ‘Hoi’ terug, behalve Fred en George, die alleen maar knikten. Ze hadden Carlo nooit echt vergeven dat zijn team Griffoendor had verslagen in de eerste Zwerkbalwedstrijd van het vorige schooljaar.

‘Moesten jullie ver lopen, Arthur?’ vroeg Carlo’s vader.

‘Viel wel mee,’ zei meneer Wemel. ‘We wonen net buiten het dorp. En jullie?’

‘Wij moesten er om twee uur al uit, hè Carlo? Ik zal blij zijn als hij z’n diploma Verschijnselen heeft, dat kan ik je wel vertellen. Maar goed… ik mag niet klagen… ik zou het WK Zwerkbal voor geen zak Galjoenen willen missen — en dat kostten de kaartjes ook zo ongeveer. Al ben ik er zo te zien nog goedkoop van afgekomen…’ Barend Kannewasser keek vriendelijk naar de drie gebroeders Wemel, Harry, Hermelien en Ginny. ‘Zijn die allemaal van jou, Arthur?’

‘Nee, nee, alleen die met rood haar,’ zei meneer Wemel, die zijn kinderen aanwees. ‘Dat is Hermelien, een vriendin van Ron — en Harry, een van z’n beste vrienden —’

‘Bij Merlijns baard!’ zei Barend Kannewasser met grote ogen. ‘Harry? Harry Potter?’

‘Eh — ja,’ zei Harry.

Harry was er inmiddels aan gewend dat mensen hem nieuwsgierig aanstaarden als ze hem voor het eerst ontmoetten en dat hun blik gelijk naar het bliksemvormige litteken op zijn voorhoofd gleed, maar toch voelde hij zich nog steeds slecht op zijn gemak als dat gebeurde.

‘Carl heeft natuurlijk over je verteld,’ zei Barend Kannewasser. ‘In geuren en kleuren. Over die wedstrijd die hij vorig jaar tegen jullie heeft gespeeld… ik zei nog tegen hem, ik zei — Carl, dat is iets om later aan je kleinkinderen te vertellen… dat jij Harry Potter hebt verslagen!’

Harry kon geen zinnig antwoord bedenken en zei daarom maar niets. Fred en George fronsten nijdig hun voorhoofd en Carlo zelf leek een beetje opgelaten.

‘Harry viel van z’n bezem, pa,’ mompelde hij. ‘Dat heb ik toch gezegd… het was een ongeluk…’

‘Ja, maar jij bent niet van je bezem gevallen, hè?’ bulderde Barend gemoedelijk en hij sloeg zijn zoon op zijn rug. ‘Altijd even bescheiden, onze Carlo, altijd een echte heer… maar de beste heeft gewonnen. Ik weet zeker dat Harry dat als eerste zou beamen, nietwaar Harry? De een valt van z’n bezem en de ander niet. Nou, dan hoef je geen genie te zijn om te weten wie beter kan vliegen!’

‘Ik denk dat het bijna tijd is,’ zei meneer Wemel vlug en hij haalde zijn horloge weer tevoorschijn. ‘Weet jij of we op nog meer mensen moeten wachten, Barend?’

‘Nee, de Berkemeiertjes zijn al een week op het terrein en de Teutels konden niet aan kaartjes komen,’ zei meneer Kannewasser. ‘Verder wonen hier geen tovenaarsfamilies in de buurt, ofwel?’

‘Niet dat ik weet,’ zei meneer Wemel. ‘Ja, nog een minuut… laten we maar vast klaar gaan staan…’

Hij keek naar Harry en Hermelien. ‘Je hoeft de Viavia alleen maar aan te raken, meer niet. Een vinger is voldoende —’

Met de nodige moeite, vanwege de grote rugzakken die ze droegen, dromden ze allemaal samen rond de oude kaplaars die Barend Kannewasser uitstak.

Ze wachtten in een klein kringetje, terwijl een kille wind over de heuveltop streek. Niemand zei iets. Harry bedacht plotseling hoe merkwaardig dit eruit zou zien als er toevallig een Dreuzel voorbijkwam… negen mensen, onder wie twee volwassen mannen, die in het schemerduister een gore oude kaplaars vasthielden… wachtend.

‘Drie…’ mompelde meneer Wemel, met zijn blik op zijn horloge gericht, ‘twee… een…’

Het gebeurde in een flits: Harry had het gevoel alsof er een onweerstaanbare ruk werd gegeven aan een haak die net achter zijn navel zat; zijn voeten kwamen van de grond; hij voelde de schouders van Ron en Hermelien tegen de zijne stoten; ze werden meegesleurd in een draaikolk van kleuren en gierende wind; zijn wijsvinger leek wel vastgeplakt aan de laars, alsof die hem als een magneet meetrok en toen —

Zijn voeten kwamen met een smak op de grond; Ron botste tegen hem aan en hij viel; de Viavia plofte met een doffe dreun naast zijn hoofd neer.

Harry keek op. Meneer Wemel, meneer Kannewasser en Carlo hadden op de been weten te blijven, al zagen ze er heel verwaaid uit; verder lag iedereen op de grond.

‘De 5.07 vanaf de Druilerige Berg,’ zei een stem.

Harry gooide Ron van zich af en krabbelde overeind. Ze waren zo te zien geland op een verlaten, nevelig, stuk heide. Voor hen stonden twee vermoeid en knorrig ogende tovenaars, van wie de een een groot gouden horloge in zijn hand had en de ander een dikke rol perkament en een ganzenveer. Ze waren allebei gekleed als Dreuzels, maar nogal onbeholpen; de man met het horloge droeg een tweedpak met rubber lieslaarzen en zijn collega een kilt en een poncho.

‘Goeiemorgen, Arnout,’ zei meneer Wemel. Hij raapte de laars op en gaf hem aan de tovenaar met de kilt, die hem in een grote doos met gebruikte Viavia’s gooide; Harry zag een oude krant, een leeg limonadeblikje en een lekke voetbal.

‘Hallo, Arthur,’ zei Arnout vermoeid. ‘Dus jij hebt geen dienst? Sommige mensen hebben ook altijd geluk… wij staan hier al de hele nacht… ik zou maar vlug verdergaan als ik jullie was, want om kwart over vijf arriveert er een groot gezelschap uit het Zwarte Woud. Wacht even, dan zoek ik jullie kampeerplaats… Wemel… Wemel… ’ Hij keek op zijn perkamenten lijst. ‘Zo’n vierhonderd meter verderop, het eerste veld waar jullie langskomen. De beheerder heet Rolvink. Kannewasser… tweede veld… vraag naar meneer Paans.’

‘Bedankt, Arnout,’ zei meneer Wemel en hij gebaarde dat de anderen hem moesten volgen.

Ze gingen op weg over de verlaten heide, maar konden door de mist weinig zien. Na zo’n twintig minuten doemden er een hek en een klein stenen huisje op uit de nevel en daarachter kon Harry net de schimmige omtrekken onderscheiden van honderden en nog eens honderden tenten, die zich over een zacht omhoog glooiend veld uitstrekten naar het donkere bos aan de horizon. Ze namen afscheid van de Kannewassers en liepen naar het huisje.

Er stond een man in de deuropening, die over de tenten uitkeek en Harry zag in een oogopslag dat hij de enige echte Dreuzel in de wijde omtrek was. Toen hij hun voetstappen hoorde, keek hij om.

‘Morgen!’ zei meneer Wemel opgewekt.

‘Morgen,’ zei de Dreuzel.

‘Bent u meneer Rolvink?’

‘Klopt,’ zei meneer Rolvink. ‘En wie bent u?’

‘Wemel — twee tenten, een paar dagen geleden geboekt?’

‘Ja,’ zei meneer Rolvink en hij keek op een lijst die op de deur geprikt was. ‘Jullie hebben een plekje aan de bosrand. Voor een nacht?’

‘Inderdaad,’ zei meneer Wemel.

‘Dan wilt u zeker direct betalen?’

‘Eh — ja — natuurlijk —’ zei meneer Wemel. Hij deed een paar stappen achteruit en wenkte Harry. ‘Help me, Harry,’ mompelde hij, terwijl hij een rolletje Dreuzelgeld uit zijn zak haalde en bankbiljetten begon af te pellen.’Dit is een briefje van — van — van tien? O ja, nu zie ik die kleine cijfertjes… dan is dit er zeker eentje van vijf?’

‘Van twintig,’ corrigeerde Harry zachtjes, in het onbehaaglijke besef dat meneer Rolvink elk woord van hun gesprek probeerde op te vangen.

‘O ja, dat klopt… het is ook zo moeilijk, al die stukjes papier…’

‘Komen jullie uit het buitenland?’ zei meneer Rolvink, toen meneer Wemel terugkeerde met de juiste bankbiljetten.

‘Uit het buitenland?’ vroeg meneer Wemel verbaasd.

‘U bent niet de enige die moeite had met geld,’ zei meneer Rolvink, die meneer Wemel scherp aankeek. ‘Nog geen tien minuten geleden probeerden twee lui te betalen met enorme gouden munten, zo groot als wieldoppen.’