Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

Wat kon ik nog meer doen? Zorgen dat je die informatie vanuit een andere onverdachte bron kreeg. Tijdens het Kerstbal vertelde je me dat een huis-elf, Dobby, je een cadeau had gegeven. Ik liet die elf naar de lerarenkamer komen, om gewaden op te halen die gewassen moesten worden, en begon een luid gesprek met professor Anderling over de gijzelaars die gekozen waren en of Potter eraan zou denken om Kieuwwier te gebruiken. En je kleine vriendje holde linea recta naar de voorraadkast van Sneep en ging je meteen waarschuwen…’

De toverstok van Dolleman wees nog steeds op Harry’s hart. Over de schouder van Dolleman zag hij schimmige gedaanten bewegen in het Vijandsvizier dat aan de muur hing. ‘Je bleef zo lang onder water dat ik dacht dat je verdronken was, Potter. Maar gelukkig beschouwde Perkamentus je idiotie als nobelheid en gaf je juist een hoog aantal punten. Ik kon weer opgelucht ademhalen.

Vanavond, in de doolhof, ging het uiteraard veel gemakkelijker dan normaal het geval zou zijn geweest,’ zei Dolleman. ‘Dat was omdat ik langs de rand van het labyrint patrouilleerde, door de buitenste heggen heen kon kijken en veel obstakels uit de weg ruimde. Ik Verlamde Fleur Delacour toen ze langskwam en sprak de Imperius-vloek uit over Kruml, zodat hij Kannewasser zou uitschakelen en jij de Trofee voor het grijpen had.’

Harry staarde Dolleman aan. Hij snapte gewoon niet hoe het waar kon zijn… de vriend van Perkamentus, de beroemde Schouwer… de man die zoveel Dooddoeners had gegrepen… het sloeg nergens op… echt nergens op…

De schimmige gedaanten in het Vijandsvizier werden scherper en duidelijker. Harry zag de silhouetten van drie mensen over de schouder van Dolleman, die steeds dichterbij kwamen. Maar Dolleman keek niet naar zijn spiegel. Zijn magische oog was op Harry gericht.

‘De Heer van het Duister is er niet in geslaagd om je te doden, Potter, en dat wilde hij juist zo graag,’ fluisterde Dolleman. ‘Stel je voor hoe rijkelijk hij me zal belonen als hij hoort dat ik dat voor hem gedaan heb. Ik heb gezorgd dat hij je in handen kreeg — het onmisbare ingrediënt om te kunnen herrijzen — en vervolgens heb ik je ook nog eens gedood. Ik zal hoger geëerd worden dan alle andere Dooddoeners samen. Ik zal zijn meest geliefde, meest vertrouwde volgeling zijn… dierbaarder dan een zoon…’

Dollemans normale oog puilde uit en zijn magische oog was op Harry gefixeerd. De deur zat op slot en Harry wist dat hij zijn eigen toverstok nooit op tijd zou kunnen grijpen…

‘De Heer van het Duister en ik,’ zei Dolleman, die volkomen krankzinnig leek terwijl hij boven Harry uittorende en hem grijnzend aankeek, ‘hebben veel met elkaar gemeen. We hadden bijvoorbeeld allebei een heel teleurstellende vader… echt heel teleurstellend. We moesten ons allebei de schande laten welgevallen dat we naar onze vader vernoemd werden. En we hebben allebei het genoegen gesmaakt… het grote genoegen… om onze eigen vader te doden en zo de onstuitbare opmars van de Duistere Orde te garanderen!’

‘Je bent gek!’ zei Harry, die zichzelf niet langer kon inhouden. ‘Je bent stapelgek!’

‘O, dus ik ben gek?’ zei Dolleman, wiens stem ongecontroleerd oversloeg. ‘Dat zullen we nog wel eens zien! We zullen zien wie er gek is, nu de Heer van het Duister is teruggekeerd en ik aan zijn zijde sta! Hij is terug, Harry Potter! Jij hebt hem niet kunnen verslaan en nu — nu versla ik jou!’

Dolleman hief zijn toverstok op en opende zijn mond. Harry stak zijn hand in zijn gewaad —

‘Paralitis!’ Er volgde een oogverblindende rode lichtflits en de deur van Dollemans kantoor vloog aan splinters —

Dolleman zelf werd van zijn sokken geblazen en smakte voorover op de grond. Harry, die nog steeds naar de plek staarde waar het gezicht van Dolleman zich bevonden had, zag dat Albus Perkamentus, professor Sneep en professor Anderling naar hem keken vanuit het Vijandsvizier. Hij draaide zich om en zag dat ze alledrie in de deuropening stonden, Perkamentus voorop, met zijn toverstok uitgestoken.

Op dat moment besefte Harry voor het eerst ten volle waarom mensen zeiden dat Perkamentus de enige tovenaar was die Voldemort ooit gevreesd had. De uitdrukking op het gezicht van Perkamentus, terwijl hij naar het bewusteloze lichaam van Dwaaloog Dolleman keek, was verschrikkelijker dan Harry zich ooit had kunnen voorstellen. Er was geen vriendelijke glimlach op zijn gelaat, geen vrolijke twinkeling in de ogen achter het halfronde brilletje. Elke plooi en rimpel van Perkamentus’ stokoude gezicht drukte kille woede uit; hij straalde een haast tastbaar gevoel van kracht uit, alsof hij gloeiend heet was.

Perkamentus stapte het kantoortje in, zette zijn voet onder het bewusteloze lichaam van Dolleman en schopte hem op zijn rug, zodat zijn gezicht te zien was. Sneep volgde hem en keek naar het Vijandsvizier, waarop zijn eigen gezicht nog steeds woedend de kamer in staarde.

Professor Anderling liep regelrecht naar Harry.

‘Kom, Potter,’ fluisterde ze. Haar samengeknepen lippen trilden, alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten. ‘Kom mee… ziekenzaal…’

‘Nee,’ zei Perkamentus op scherpe toon.

‘Perkamentus, hij hoort — kijk naar hem — hij heeft genoeg doorgemaakt voor een nacht —’

‘Hij blijft hier, Minerva, omdat hij het moet begrijpen,’ zei Perkamentus bruusk. ‘Begrip is de eerste stap op weg naar aanvaarding, en pas na aanvaarding kan er genezing plaatsvinden. Hij moet weten wie verantwoordelijk is voor de vreselijke beproeving die hem vannacht is aangedaan en waarom.’

‘Dolleman,’ zei Harry, die het nog steeds niet kon geloven. ‘Hoe kan het Dolleman geweest zijn?’

‘Dit is Alastor Dolleman niet,’ zei Perkamentus zacht. ‘Je hebt Alastor Dolleman nooit ontmoet. De echte Dolleman zou je nooit stiekem hebben meegesmokkeld na wat er vanavond gebeurd is. Zodra hij je meenam, wist ik het — en volgde ik jullie.’

Perkamentus boog zich over het slappe lichaam van Dolleman en stak een hand in zijn gewaad. Hij haalde de heupflacon van Dolleman tevoorschijn, plus een sleutelbos. Vervolgens wendde hij zich tot Anderling en Sneep.

‘Severus, zou je de sterkste Waarheidsdrank willen halen die je bezit, en dan naar de keukens gaan en de huis-elf halen die ze Winky noemen? Minerva, zou jij zo goed willen zijn om naar Hagrids huisje te gaan? Je zult een grote zwarte hond aantreffen in zijn pompoenveldje. Neem die hond mee naar mijn kantoor, zeg tegen hem dat ik er zo aankom en kom dan terug.’

Als Sneep of Anderling die instructies merkwaardig vonden, verborgen ze hun verbazing goed. Ze draaiden zich allebei direct om en gingen naar buiten. Perkamentus liep naar de hutkoffer met de zeven sloten, stak de eerste sleutel in het slot en deed de koffer open. Die bevatte grote stapels spreukenboeken. Perkamentus deed de koffer weer dicht, stak een tweede sleutel in het tweede slot en maakte de hutkoffer opnieuw open. De spreukenboeken waren verdwenen; deze keer bevatte hij een verzameling kapotte Gluiposcopen, wat perkament en ganzenveren en iets wat op een zilverachtige Onzichtbaarheidsmantel leek. Harry keek verbijsterd toe, terwijl Perkamentus de derde, vierde, vijfde en zesde sleutel in hun respectievelijke sloten stak, de koffer opendeed en steeds een nieuwe inhoud onthulde. Als laatste draaide hij de zevende sleutel om en gooide het deksel van de koffer open. Harry slaakte een kreet van verbazing.

Hij keek in een soort gat of onderaardse ruimte en op de grond, zo’n drie meter dieper, lag de echte Dwaaloog Dolleman. Hij leek heel vast te slapen en zag er ondervoed en uitgemergeld uit. Zijn houten been was verdwenen, de kas die zijn magische oog had moeten bevatten zag er leeg uit onder zijn ooglid en er ontbraken grote happen uit zijn grijze haar. Harry staarde perplex naar de slapende Dolleman in de hutkoffer, en toen naar de bewusteloze Dolleman op de vloer van het kantoortje.