Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘Je vader komt ook..’ zei ze zacht. ‘Hij wil je zien… wees niet bang… hou nog even vol…’

En hij kwam… eerst zijn hoofd en toen zijn lichaam… lang en met warrig haar; de rokerige, schimmige gedaante van James Potter vloeide uit Voldemorts toverstok, viel op de grond en kwam overeind, net als zijn vrouw. Hij liep naar Harry, keek naar hem en zei toen met dezelfde holle, ver verwijderde stem als de anderen, maar een stuk zachter, zodat Voldemort, wiens gezicht doodsbleek was van angst terwijl zijn slachtoffers om hem heen slopen, hem niet kon horen:

‘Als de verbinding wordt verbroken, blijven we maar een paar tellen intact… maar we zullen je tijd geven… je moet de Viavia bereiken, die zal je terugbrengen naar Zweinstein… begrijp je dat, Harry?’

‘Ja,’ bracht Harry moeizaam uit; hij moest zijn uiterste best doen om zijn toverstok niet los te laten, die trilde en glibberde in zijn vingers.

‘Harry…’ fluisterde de gedaante van Carlo, ‘neem mijn lichaam mee. Breng mijn lichaam terug naar mijn ouders…’

‘Doe ik,’ zei Harry met een vertrokken gezicht van de inspanning die het kostte om zijn toverstok te blijven vasthouden.

‘Doe het nu,’ zei zijn vader zacht. ‘Wees klaar om het op een lopen te zetten… doe het nu…’

‘NU!’ gilde Harry; hij dacht niet dat hij het nog een seconde langer had kunnen volhouden — hij bracht zijn toverstok met een ruk omhoog en de gouden draad knapte; de kooi van licht verdween, het fenikslied stierf weg — maar de schimmige gedaanten van Voldemorts slachtoffers verdwenen niet — ze dromden om Voldemort heen, zodat hij Harry niet kon zien —

En Harry rende zoals hij nog nooit van zijn leven gerend had. Hij liep twee verblufte Dooddoeners omver; hij zigzagde tussen de graven door terwijl hun vloeken hem achtervolgden en tegen de grafstenen ketsten — hij probeerde wanhopig de grafstenen en vloeken te ontwijken en rende uit alle macht naar Carlo’s lichaam, hij voelde de pijn in zijn been niet meer en was zich alleen nog bewust van wat hij moest doen —

‘Verlam hem!’ hoorde hij Voldemort schreeuwen.

Drie meter van Carlo vandaan dook Harry snel achter een marmeren engel om de rode lichtstralen te ontwijken. Hij zag de vleugelpunt van de engel aan scherven spatten toen die door de vloeken geraakt werd en met zijn toverstok nog steviger in zijn hand sprintte hij achter het beeld vandaan —

‘Impedimenta!’ brulde hij en hij wees lukraak met zijn toverstok over zijn schouder naar de achtervolgende Dooddoeners.

Aan een gesmoorde kreet te horen, dacht hij dat hij er minstens een geraakt had, maar hij had geen tijd om achterom te kijken; hij sprong over de Trofee en liet zich over de grond rollen toen hij het geknal van nog meer toverstokken hoorde; opnieuw scheerden er lichtflitsen over zijn hoofd, terwijl hij zijn hand uitstrekte om Carlo’s arm te grijpen —

‘Opzij! Hij is van mij! Nu maak ik hem af!’ krijste Voldemort.

Harry’s hand sloot zich om Carlo’s pols; er bevond zich nog een grafsteen tussen hem en Voldemort, maar Carlo was te zwaar om te dragen en de Trofee was buiten zijn bereik —

Voldemorts rode ogen vlamden in het duister. Harry zag zijn mond omkrullen in een glimlach, zag hoe hij zijn toverstok ophief —

‘Accio!’ schreeuwde Harry, die met zijn stok op de Toverschool Trofee wees.

Die rees omhoog en vloog naar hem toe — Harry greep hem bij een oor —

Hij hoorde Voldemorts schelle kreet van woede, op hetzelfde moment dat hij de ruk achter zijn navel voelde die betekende dat de Viavia gewerkt had — hij voerde hem mee in een draaikolk van kleuren en gierende wind, samen met Carlo… ze gingen terug…

Harry voelde zich op de grond smakken, met zijn gezicht omlaag. De geur van gras drong in zijn neusgaten. Hij had zijn ogen dichtgedaan toen de Viavia hem terugbracht en ook nu deed hij ze niet open. Hij verroerde zich niet. Het was alsof alle lucht uit zijn longen was geperst; het duizelde hem zo vreselijk dat de grond op en neer leek te deinen als het dek van een schip. Om zijn evenwicht te bewaren greep hij de twee dingen die hij vasthield extra stevig beet — het gladde, koude oor van de Toverschool Trofee en Carlo’s lichaam. Hij had het gevoel dat hij weg zou glijden in de duisternis die oprees aan de rand van zijn brein als hij een van die dingen losliet. Uit pure uitputting en emotie bleef hij plat op de grond liggen, ademde de geur van gras in en wachtte., wachtte tot iemand iets zou doen… tot er iets zou gebeuren… en ondertussen brandde het litteken op zijn voorhoofd.

Een golf van lawaai verdoofde hem en bracht hem in verwarring. Plotseling klonken overal stemmen, voetstappen, gillen… hij bleef liggen waar hij lag en luisterde met een pijnlijke grimas naar de herrie, alsof het allemaal een nachtmerrie was die dadelijk voorbij zou zijn…

Twee handen grepen hem ruw beet en draaiden hem om.

‘Harry! Harry!’

Hij deed zijn ogen open.

Hij staarde omhoog naar de sterrenhemel. Albus Perkamentus zat gehurkt naast hem. Een hele horde mensen verdrong zich om hen heen, als donkere schaduwen, en probeerde dichterbij te komen; Harry voelde de grond onder zijn hoofd trillen door hun voetstappen.

Hij was teruggekeerd naar de rand van de doolhof. Boven zich zag hij tribunes, silhouetten van bewegende mensen, sterren.

Harry liet de Trofee los, maar drukte Carlo nog steviger tegen zich aan. Hij stak zijn vrije hand uit en greep Perkamentus bij zijn pols terwijl diens gezicht beurtelings scherp en weer vaag werd.

‘Hij is terug,’ fluisterde Harry. ‘Hij is terug. Voldemort.’

‘Wat gebeurt er? Wat is er aan de hand?’

Het doodsbleke, ontzette gezicht van Cornelis Droebel keek ondersteboven op Harry neer.

‘Mijn God — Kannewasser!’ fluisterde Droebel. ‘Perkamentus — hij is dood!’

Die woorden werden herhaald; de schimmige gedaantes fluisterden het met stokkende stemmen tegen de mensen achter hen… en weer anderen schreeuwden — krijsten — het door het duister — ‘Hij is dood!’ ‘Hij is dood!’ ‘Carlo Kannewasser! Dood!’

‘Harry, laat hem los,’ hoorde hij Droebel zeggen en hij voelde hoe vingers zijn greep op Carlo’s slappe lichaam probeerden te verbreken, maar Harry wilde hem niet laten gaan.

Het gezicht van Perkamentus, dat nog steeds onscherp en wazig was, kwam plotseling dichterbij. ‘Harry, je kunt niets meer voor hem doen. Het is voorbij. Laat hem los.’

‘Hij wilde dat ik hem meenam,’ mompelde Harry — het leek belangrijk om dat uit te leggen. ‘Hij wilde dat ik hem mee terugnam naar zijn ouders…’

‘Ja, natuurlijk, Harry… laat hem nu maar los…’

Perkamentus bukte zich, tilde Harry op met een verbluffende kracht voor zo’n oude, magere man en zette hem op zijn voeten neer. Harry zwaaide heen en weer. Zijn hoofd bonkte en zijn gewonde been wilde zijn gewicht niet dragen. De mensen om hem heen duwden en trokken, deden hun uiterste best om dichterbij te komen, sloten hem aan alle kanten in — ‘Wat is er gebeurd?’ ‘Wat mankeert hem?’ ‘Kannewasser is dood!’

‘Hij moet meteen naar de ziekenzaal!’ zei Droebel luid. ‘Hij is ziek, hij is gewond — Perkamentus, de ouders van Kannewasser zijn er ook, ze zitten op de tribune…’

‘Ik breng Harry wel, Perkamentus, ik breng hem wel —’

‘Nee, ik heb liever —’

‘Perkamentus, Barend Kannewasser komt eraan… hij komt hier naartoe… kun je hem niet beter vertellen — voor hij ziet — ?’

‘Harry, blijf hier —’

Meisjes gilden en snikten hysterisch… het hele tafereel flikkerde voor Harry’s ogen…

‘Wees maar niet bang, jongen, ik laat je niet vallen… kom mee…naar de ziekenzaal…’