Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

Hij was zeker niet de enige die het erg vond dat professor Lupos was vertrokken. Iedereen die bij Harry in de klas zat bij Verweer tegen de Zwarte Kunsten vond het vreselijk dat hij ontslag had genomen.

‘Ik ben benieuwd met wie ze ons volgend jaar opzadelen,’ zei Simon Filister somber.

‘Misschien een vampier?’ zei Daan Tomas hoopvol.

Harry was niet alleen van streek door het vertrek van professor Lupos. Onwillekeurig moest hij steeds aan de voorspelling van professor Zwamdrift denken. Hij vroeg zich vaak af waar Pippeling nu zou zijn en of hij al zijn toevlucht had gezocht bij Voldemort. Maar waar Harry het meest tegen opzag, was om terug te moeten keren naar de Duffelingen. Een halfuur lang, een heerlijk halfuurtje, had hij gedacht dat hij voortaan bij Sirius zou kunnen wonen… de beste vriend van zijn ouders… alleen zijn eigen vader terugkrijgen zou nog beter zijn geweest. En hoewel geen nieuws van Sirius goed nieuws was, omdat dat betekende dat hij zich met succes schuilhield, voelde Harry zich toch vreselijk neerslachtig als hij dacht aan wat zijn thuis had kunnen zijn en het feit dat dat nu onmogelijk was.

Op de laatste schooldag werden de examenuitslagen bekendgemaakt. Harry, Ron en Hermelien hadden voor alle vakken een voldoende. Het verbaasde Harry dat hij niet voor Toverdranken gezakt was. Hij had zo’n donkerbruin vermoeden dat Perkamentus persoonlijk had ingegrepen om te voorkomen dat Sneep hem opzettelijk liet zakken. Sneeps houding tegenover Harry was de laatste week ronduit alarmerend geweest. Harry had niet gedacht dat Sneep een nóg grotere hekel aan hem kon krijgen, maar toch was dat het geval. Elke keer als hij naar Harry keek, speelde er een onaangename zenuwtrek om zijn smalle mondhoeken en hij strekte steeds zijn vingers, alsof hij ze dolgraag om Harry’s keel wilde sluiten.

Percy was trots op zijn PUISTEN; Fred en George wisten allebei een handvol SLIJMBALLEN bijeen te schrapen. Ondertussen had Griffoendor, vooral door de spectaculaire prestaties op het Zwerkbalveld, voor het derde opeenvolgende jaar het Afdelingskampioenschap behaald. Dat betekende dat de Grote Zaal tijdens het eindejaarsfeest met rood en goud versierd was en dat de tafel van Griffoendor de rumoerigste was van allemaal. Zelfs Harry vergat aan de terugreis naar de Duffelingen te denken terwijl hij samen met de anderen at, dronk, praatte en lachte.

Toen de Zweinsteinexpres de volgende ochtend het stationnetje verliet, had Hermelien verrassend nieuws voor Harry en Ron.

‘Ik ben voor het ontbijt even bij professor Anderling geweest om te zeggen dat ik Dreuzelkunde laat vallen.’

‘Maar je bent geslaagd! Je had een score van driehonderdtwintig procent!’ zei Ron.

‘Weet ik,’ zuchtte Hermelien, ‘maar als ik nog zo’n jaar moet doormaken, word ik gek. Ik werd horendol van die Tijdverdrijver. Ik heb hem teruggegeven. Als ik Dreuzelkunde en Waarzeggerij laat vallen, kan ik weer een normaal lesrooster volgen.’

‘Ik kan nog steeds niet geloven dat je ons niks gezegd hebt,’ zei Ron knorrig. ‘Ik dacht dat wij je vrienden waren.’

‘Ik had beloofd dat ik het aan niemand zou vertellen,’ zei Hermelien streng. Ze keek naar Harry, die uit het raam naar Zweinstein staarde, dat achter een berg verdween. Twee lange maanden zou hij het niet zien…

‘O, kop op, Harry!’ zei Hermelien triest.

‘Maak je om mij geen zorgen,’ zei Harry vlug. ‘Ik zat gewoon aan de vakantie te denken.’

‘Ja, ik ook,’ zei Ron. ‘Harry, je moet bij ons komen logeren. Ik regel het wel met pa en ma en dan bel ik je. Ik weet nu hoe ik zo’n tefeloon moet gebruiken —’

‘Een telefoon, Ron,’ zei Hermelien. ‘Allemachtig, eigenlijk zou jij volgend jaar Dreuzelkunde moeten doen…’

Ron negeerde haar.

‘Van de zomer is het WK Zwerkbal! Wat vind je ervan, Harry? Als je komt logeren, kunnen we samen gaan kijken! Pa kan meestal wel aan kaartjes komen via zijn werk.’

Door dat voorstel vrolijkte Harry aanzienlijk op.

‘Ja… ik weet zeker dat de Duffelingen me graag laten gaan… vooral na wat ik met tante Margot heb gedaan…’

Harry voelde zich stukken beter. Hij speelde een paar potjes Knalpoker met Ron en Hermelien en toen de heks met het etenskarretje langskwam kocht hij een uitgebreide lunch, maar niets met chocola erin.

Pas aan het eind van de middag gebeurde er echter iets waardoor hij zich werkelijk gelukkig ging voelen…

‘Harry,’ zei Hermelien opeens, die over zijn schouder keek, ‘wat vliegt daar voor het raam?’

Harry draaide zich om en keek naar buiten. Iets kleins en grijs danste naast het glas op en neer. Hij stond op om beter te kijken en zag een piepklein uiltje, met een brief die veel te groot voor hem was. De uil was zo klein dat hij in de lucht buitelde, rondtollend in de wind die langs de trein gierde. Snel duwde Harry het raam omlaag, stak zijn hand uit en ving het uiltje, dat aanvoelde als een pluizige Snaai. Hij haalde hem voorzichtig naar binnen. De uil liet zijn brief op de plaats van Harry vallen en begon opgewonden rond te vliegen door de coupé, trots dat hij zijn taak had volbracht. Hedwig klikte met haar snavel, met een soort waardige afkeuring. Knikkebeen ging overeind zitten op de bank en volgde de uil aandachtig met zijn grote gele ogen. Toen Ron dat zag plukte hij de uil snel uit de lucht en hield hem stevig beet. Harry pakte de brief, die aan hem geadresseerd was, scheurde de envelop open en riep: ‘Hij is van Sirius!’

‘Wat?’ zeiden Hermelien en Ron opgewonden. ‘Lees voor!’

Beste Harry,

Ik hoop dat deze brief je bereikt voor je bij je oom en tante bent, want ik weet niet of die aan uilenpost gewend zijn.

Scheurbek en ik zijn ondergedoken. Ik zal niet zeggen waar, voor het geval deze brief in verkeerde handen valt. Ik heb zo mijn twijfels over de betrouwbaarheid van deze uil, maar een betere kon ik niet vinden en hij wilde het klusje heel graag doen. Ik geloof dat de Dementors nog steeds naar me op zoek zijn, maar ze maken geen schijn van kans om me hier te vinden.

Ik ben van plan om binnenkort een stel Dreuzels een glimp van me te laten opvangen, ver van Zweinstein, zodat de veiligheidsmaatregelen bij het kasteel opgeheven kunnen worden.

Ik ben er niet aan toegekomen om het je te vertellen tijdens onze korte ontmoeting, maar ik heb je de Vuurflits gestuurd.

‘Ha!’ zei Hermelien triomfantelijk. ‘Zie je wel? Ik zei toch dat hij van hem kwam?’

‘Ja, maar hij had hem niet behekst,’ zei Ron. ‘Au!’

Het kleine uiltje, dat vrolijk zat te krassen op zijn handpalm, had hem in zijn vinger gepikt, blijkbaar als teken van genegenheid.

Knikkebeen is met de bestelling naar het postkantoor gegaan.

Ik heb jouw naam gebruikt, maar gezegd dat ze geld uit kluis 711 van Goudgrijp moesten nemen — mijn eigen kluis. Beschouw het maar als een goedmaker van je peetvader voor twaalf cadeauloze verjaardagen. Ik wil ook graag mijn excuses maken omdat ik je vorig jaar blijkbaar zo aan het schrikken heb gemaakt, op de avond dat je wegliep bij je oom en tante.

Ik hoopte alleen maar een glimp van je op te vangen voor ik aan mijn reis naar het noorden begon, maar ik geloof dat je nogal geschokt was toen je me zag. Ik sluit iets bij wat het volgende schooljaar op Zweinstein waarschijnlijk een stuk aangenamer zal maken. Als je me ooit nodig hebt, schrijf me dan.

Je uil weet me wel te vinden.

Binnenkort hoor je weer van me.

Gretig keek Harry in de envelop. Er zat nog een stuk perkament in. Hij las het vlug door en voelde zich plotseling zo warm en tevreden alsof hij in één teug een fles Boterbier naar binnen had gegoten.

Ik, Sirius Zwarts, Harry Potters voogd, geef hem hierbij toestemming om in de weekeinden Zweinsveld te bezoeken.