Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

‘Professor Sneep!’ krijste madame Plijster. ‘Mag het ietsje minder?’

‘Kom, Sneep, denk nou even na,’ zei Droebel. ‘De deur zat op slot, dat hebben we zelf —’

‘ZE HEBBEN HEM GEHOLPEN OM TE ONTSNAPPEN! DAT WEET IK ZEKER!’ raasde Sneep, die op Harry en Hermelien wees. Zijn gezicht was verwrongen en het speeksel vloog in het rond.

‘Kalm, man!’ blafte Droebel. ‘Je kraamt onzin uit!’

‘JIJ KENT POTTER NIET!’ krijste Sneep. ‘HIJ HEEFT HET GEDAAN! IK WEET HET ZEKER —’

‘Zo is het genoeg, Severus,’ zei Perkamentus kalm. ‘Denk eens na over wat je zegt. Deze deur is op slot geweest sinds ik de zaal tien minuten geleden heb verlaten. Madame Plijster, zijn deze leerlingen hun bed uit geweest?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ zei madame Plijster verontwaardigd. ‘Na uw vertrek ben ik constant bij ze geweest!’

‘Je hoort het, Severus,’ zei Perkamentus kalm. ‘Het lijkt me niet nodig om Harry en Hermelien nog langer lastig te vallen, tenzij je ons wilt laten geloven dat ze op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn.’

Sneep staarde ziedend van Droebel, die diep geschokt leek door zijn gedrag, naar Perkamentus, wiens ogen twinkelden achter zijn brilletje. Hij draaide zich met een ruk om en stormde met ruisend gewaad de zaal uit.

‘Volgens mij is die kerel niet goed bij z’n hoofd,’ zei Droebel, die hem nastaarde. ‘Ik zou maar voor hem oppassen als ik jou was, Perkamentus.’

‘O, hij is niet gek of zo,’ zei Perkamentus. ‘Hij is alleen vreselijk teleurgesteld.’

‘Hij is niet de enige!’ pufte Droebel. ‘Dit is koren op de molen van de Ochtendprofeet! We hadden Zwarts in handen en hebben hem opnieuw door onze vingers laten glippen! Als dat verhaal over die ontsnapte Hippogrief ook nog bekend raakt, sta ik helemaal voor joker! Nou ja… laat ik het Ministerie maar op de hoogte gaan brengen…’

‘En de Dementors?’ zei Perkamentus. ‘Ik neem aan dat die hier niet meer nodig zijn?’

‘O ja, die moeten weg,’ zei Droebel, die afwezig met zijn vingers door zijn haar streek. ‘Ik had nooit gedacht dat ze zouden proberen de Kus aan een onschuldige jongen toe te dienen… totaal ontspoord… Nee, ik stuur ze vanavond nog terug naar Azkaban. Misschien kunnen we de ingangen van het schoolterrein beter door draken laten bewaken…’

‘Dat zou Hagrid leuk vinden,’ zei Perkamentus, die vlug even glimlachte naar Harry en Hermelien. Zodra hij en Droebel de zaal hadden verlaten liep madame Plijster haastig naar de deur, deed die op slot en trok zich nijdig mompelend terug in haar kantoortje.

Aan de andere kant van de zaal klonk een zacht gesteun. Ron was bijgekomen. Hij ging overeind zitten, wreef over zijn hoofd en keek om zich heen.

‘Wat — wat is er gebeurd?’ kreunde hij. ‘Harry? Wat doen we hier? Waar is Sirius? En Lupos? Wat is er aan de hand?’

Harry en Hermelien keken elkaar aan.

‘Leg jij het maar uit,’ zei Harry, die nog een stuk chocola nam.

Toen Harry en Hermelien de volgende dag rond een uur of twaalf de ziekenzaal mochten verlaten, was het kasteel bijna uitgestorven. De drukkende warmte en het feit dat de examens erop zaten, betekenden dat iedereen met volle teugen van een laatste bezoek aan Zweinsveld genoot. Ron noch Hermelien had echter zin om te gaan en dus zwierven ze samen met Harry over het terrein, praatten na over de bizarre gebeurtenissen van de afgelopen nacht en vroegen zich af waar Sirius en Scheurbek nu zouden zijn. Ze gingen aan het meer zitten en keken hoe de reuzeninktvis loom met zijn tentakels zwaaide. Harry raakte de draad van het gesprek kwijt terwijl hij naar de andere oever staarde. Vanaf dat punt was het hert aan komen galopperen…

Er viel een schaduw over hen heen en toen ze opkeken zagen ze Hagrid. Hij had kleine, waterige oogjes, veegde zijn gezicht af met een zakdoek ter grootte van een tafellaken en keek hen breed grijnzend aan.

‘Eigenlijk mag ik niet blij wezen na wat d’r gisteren is gebeurd,’ zei hij. ‘Ik bedoel, Zwarts die ’m gesmeerd is en zo — maar raad es?’

‘Wat?’ zeiden ze en ze deden alsof ze nieuwsgierig waren.

‘Bekkie is d’r ook tussenuit geknepen! Hij is vrij! Ben ’t de hele nacht wezen vieren!’

‘Maar dat is geweldig!’ zei Hermelien, met een bestraffende blik op Ron die zijn lachen blijkbaar nauwelijks kon bedwingen.

‘Ja… ik mot ’m niet goed vastgebonden hebben,’ zei Hagrid, die blij over het terrein staarde. ‘Ik zat vanochtend wel een tikkie in de rats — dacht dat ie misschien professor Lupos tegen ’t lijf zou lopen in ’t bos, maar Lupos zegt dat ie niks opgevreten heb…’

‘Wat?’ vroeg Harry snel.

‘Jemig, weten jullie dat nog niet?’ zei Hagrid en zijn glimlach vervaagde. Er was verder niemand te zien, maar hij vervolgde een stuk zachter: ‘Eh — Sneep heb ’t vanochtend aan de Zwadderaars verteld — ik dacht dat de hele school ’t nou wel wist… professor Lupos is een weerwolf! En gisteren zwierf ie buiten rond! Hij is nu z’n spullen aan ’t pakken.’

‘Is hij aan het pakken?’ zei Harry geschrokken. ‘Hoezo?’

‘Omdat ie weggaat, tuurlijk,’ zei Hagrid, verbaasd dat Harry dat nog moest vragen. ‘Hij heb vanochtend meteen ontslag genomen. Hij ken ’t risico niet nemen dat d’r nog es zoiets gebeurt.’

Harry stond haastig op.

‘Ik moet hem spreken,’ zei hij tegen Ron en Hermelien.

‘Maar als hij ontslag heeft genomen —’

‘- klinkt niet alsof we nog iets kunnen doen.’

‘Doet er niet toe. Ik wil hem toch spreken. Ik zie jullie later wel.’

De deur van Lupos’ kamer was open en hij had het grootste gedeelte van zijn spullen al ingepakt. Het lege aquarium van de Wierling stond naast zijn gehavende oude koffertje, dat openstond en al bijna vol was. Lupos boog zich over iets op zijn bureau en keek pas op toen Harry klopte.

‘Ik zag je aankomen,’ zei Lupos met een glimlach en hij wees op het perkament dat hij bestudeerd had. Het was de Sluipwegwijzer.

‘Ik sprak Hagrid net,’ zei Harry. ‘Hij zei dat u ontslag had genomen. Dat is toch niet waar, hè?’

‘Ik ben bang van wel,’ zei Lupos. Hij trok de laden van zijn bureau open en begon ze leeg te halen.

‘Maar waarom?’ zei Harry. ‘Het Ministerie van Toverkunst denkt toch niet meer dat u Sirius hebt geholpen, of wel?’

Lupos liep naar de deur en deed die dicht.

‘Nee. Professor Perkamentus heeft Droebel ervan weten te overtuigen dat ik juist jullie levens probeerde te redden.’ Hij zuchtte. ‘Dat was de laatste druppel voor Severus. Volgens mij is het mislopen van de Orde van Merlijn erg hard bij hem aangekomen. Vandaar dat hij vanochtend tijdens het ontbijt — eh — per ongeluk zijn mond voorbij heeft gepraat en heeft gezegd dat ik een weerwolf ben.’

‘Maar daarom gaat u toch niet weg?’ zei Harry.

Lupos glimlachte wrang.

‘Morgenochtend om deze tijd zullen de eerste uilen arriveren van ouders die niet willen dat hun kinderen les krijgen van een weerwolf. En na gisteren moet ik toegeven dat daar iets in zit, Harry. Ik had gemakkelijk een van jullie kunnen bijten… dat mag nooit meer voorkomen.’

‘Maar u bent de beste leraar Verweer tegen de Zwarte Kunsten die we ooit hebben gehad!’ zei Harry. ‘Ga alstublieft niet weg!’

Lupos schudde zijn hoofd en ging zwijgend verder met het leeghalen van zijn laden. Terwijl Harry een goed argument probeerde te bedenken om hem over te halen, zei Lupos: ‘Te oordelen naar wat professor Perkamentus me vanochtend heeft verteld, heb je gisteren een boel levens gered, Harry. Als ik ergens trots op ben, is het op hoeveel je geleerd hebt. Vertel eens over je Patronus.’

‘Hoe weet u daarvan?’ zei Harry verbaasd.

‘Wat had de Dementors anders kunnen verdrijven?’