Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

Hij werd verblind door witte mist. Hij moest zich verzetten… expecto patronum… hij kon niets meer zien… en in de verte hoorde hij het vertrouwde gegil… expecto patronum… hij tastte in de nevel naar Sirius en vond zijn arm… ze zouden hem niet te pakken krijgen…

Maar plotseling sloten zich twee sterke, klamme handen om Harry’s keel. Ze bogen zijn hoofd achterover… hij voelde de adem van de Dementor… die wilde hem als eerste opslorpen… hij voelde zijn rottende adem… het gegil van zijn moeder galmde in zijn oren… haar stem zou het allerlaatste zijn dat hij hoorde —

En toen, opeens, dacht hij dat hij een zilverachtig licht door de mist zag schijnen waarin hij verdronk, een licht dat feller en feller werd… hij voelde dat hij voorover op het gras viel —

Plat op zijn buik, te zwak om zich te verroeren, misselijk en bibberig, deed Harry zijn ogen open. Het oogverblindende schijnsel verlichtte het gras om hem heen… Het gegil was opgehouden en de kou ebde langzaam weg…

Iets dreef de Dementors terug… het cirkelde om hem en Sirius en Hermelien heen… de rochelende, slurpende geluiden van de Dementors stierven weg. Ze trokken zich terug… de lucht werd weer warm…

Harry hief met zijn laatste krachten zijn hoofd een paar centimeter op en zag, badend in licht, een dier dat weggaloppeerde over het meer. Met ogen die vertroebeld waren van het zweet probeerde Harry te zien wat het was… het straalde als een eenhoorn. Harry vocht om bij bewustzijn te blijven. Hij zag hem zijn galop inhouden toen hij de andere oever bereikte. En heel even zag Harry, in het stralende licht, dat hij door iemand begroet werd… iemand die zijn hand uitstak om hem te aaien… iemand die hem merkwaardig bekend voorkwam… maar dat kon niet waar zijn…

Harry begreep het niet. Hij kon niet meer denken. Hij voelde zijn laatste restje kracht wegebben. Op het moment dat zijn hoofd de grond raakte verloor hij het bewustzijn.

‘Vreselijke toestand… vreselijk… een wonder dat niemand is omgekomen… nog nooit zoiets gehoord… allemachtig, maar goed dat jij erbij was, Sneep…’

‘Dank u, Minister.’

‘Dat wordt minstens de Orde van Merlijn, Tweede Klasse. Misschien zelfs Eerste Klasse, als ik dat voor elkaar kan krijgen!’

‘Dank u zeer, Minister!’

‘Lelijke jaap heb je daar… zeker door Zwarts gedaan?’

‘Eerlijk gezegd is dat het werk van Potter, Wemel en Griffel, Minister…’

‘Nee toch!’

‘Zwarts had hen behekst. Dat zag ik meteen. Een Waanzicht spreuk, naar hun gedrag te oordelen. Ze schenen te denken dat hij misschien onschuldig was. Ze wisten niet wat ze deden. Aan de andere kant had hun bemoeizucht Zwarts de gelegenheid kunnen geven om te ontsnappen… ze dachten blijkbaar dat zij hem in hun eentje konden grijpen. Ze zijn al vaker ongestraft over de schreef gegaan en ik ben bang dat ze daardoor een nogal hoge dunk van zichzelf hebben… en uiteraard heeft professor Perkamentus Potter altijd een ongekende mate van vrijheid toegestaan…’

‘Tja, Sneep… Harry Potter… je weet hoe het is… als het om hem gaat, zijn we bereid ietsje meer door de vingers te zien.’

‘En toch — is het wel goed voor hem dat hij zo’n speciale behandeling krijgt? Persoonlijk probeer ik hem net zo te behandelen als elke andere leerling en elke andere leerling zou na een akkefietje waarbij hij zijn vrienden aan zulk gevaar had blootgesteld op zijn minst geschorst worden. Denkt u zich eens in, Minister: tegen alle schoolregels in en na alle voorzorgsmaatregelen die speciaal voor zijn bescherming waren genomen, was hij ’s nachts zonder toestemming buiten, in het gezelschap van een weerwolf en een moordenaar — en ik heb reden om aan te nemen dat hij ook clandestiene bezoekjes aan Zweinsveld heeft gebracht.’

‘Wel, wel… we zullen zien, Sneep, we zullen zien… hij is ontegenzeggelijk dom geweest…’

Harry lag met zijn ogen stijf dichtgeknepen te luisteren. Hij voelde zich ontzettend suf en de woorden schenen er lang over te doen om de afstand van zijn oren naar zijn brein af te leggen, zodat ze moeilijk te begrijpen waren. Zijn ledematen leken wel van lood en zijn oogleden waren zo zwaar dat hij ze niet open kon krijgen… hij wilde het liefst voor altijd op dat comfortabele bed blijven liggen.

‘Wat mij nog het meest verbaast is het gedrag van de Dementors… je hebt geen idee waarom ze de wijk namen, Sneep?’

‘Nee, Minister. Toen ik weer bijkwam, waren ze terug op hun post bij de ingangen…’

‘Heel merkwaardig. En Zwarts, Harry en dat meisje —’

‘Waren alledrie bewusteloos tegen de tijd dat ik bij ze was. Uiteraard heb ik Zwarts direct geboeid en gekneveld, brancards tevoorschijn getoverd en ze meteen naar het kasteel teruggebracht.’

Er viel een stilte. Harry’s hersens leken iets sneller te werken en tegelijkertijd kreeg hij een akelig, knagend gevoel in zijn maag…

Hij deed zijn ogen open.

Alles was een beetje wazig, want iemand had zijn bril afgedaan. Hij lag op de donkere ziekenzaal en helemaal aan het uiteinde van de zaal zag hij het silhouet van madame Plijster, die met haar rug naar hem toe over een bed gebogen stond. Harry tuurde met half toegeknepen ogen en zag Rons rode haar onder de arm van madame Plijster.

Harry draaide zijn hoofd om. In het bed naast hem lag Hermelien. Het maanlicht scheen op haar bed en hij zag dat haar ogen ook open waren. Ze zag er doodsbang uit en toen ze merkte dat Harry wakker was, drukte ze haar vinger tegen haar lippen en wees op de deur van de ziekenzaal. Die stond op een kier en de stemmen van Cornelis Droebel en Sneep klonken op vanuit de gang.

Madame Plijster kwam door de donkere zaal kordaat op Harry af lopen en hij zag dat ze het grootste stuk chocola bij zich had dat hij ooit had gezien. Het had veel weg van een klein rotsblok.

‘Aha, je bent wakker!’ zei ze. Ze legde de chocola op Harry’s nachtkastje en begon er met een hamer stukken af te slaan.

‘Hoe is het met Ron?’ vroegen Harry en Hermelien in koor.

‘Hij overleeft het wel,’ zei madame Plijster grimmig. ‘En wat jullie aangaat… jullie blijven hier tot ik vind dat — Potter, wat moet dat?’

Harry ging overeind zitten, zette zijn bril op en pakte zijn toverstok.

‘Ik moet professor Perkamentus spreken,’ zei hij.

‘Potter,’ zei madame Plijster sussend, ‘maak je maar niet ongerust. Ze hebben Zwarts te pakken. Hij zit boven opgesloten. De Dementors kunnen hem elk moment de Kus geven —’

‘WAT?’

Harry sprong uit bed en Hermelien volgde zijn voorbeeld, maar zijn kreet was blijkbaar op de gang te horen geweest, want een paar tellen later kwamen Droebel en Sneep binnen.

‘Harry, Harry, wat moet dat?’ zei Droebel geagiteerd. ‘Je hoort in bed te liggen — heeft hij al chocola gehad?’ vroeg hij bezorgd aan madame Plijster.

‘Minister, luister!’ zei Harry. ‘Sirius Zwarts is onschuldig! Peter Pippeling heeft zijn eigen dood in scène gezet! We hebben hem vanavond gezien! U mag de Dementors dat niet met Sirius laten doen, hij is —’

Maar Droebel schudde glimlachend zijn hoofd.

‘Harry, Harry, je bent nog erg in de war. Je hebt vreselijke dingen meegemaakt. Ga nou maar lekker liggen, we hebben alles onder controle…’

‘NIET WAAR!’ schreeuwde Harry. ‘JULLIE HEBBEN DE VERKEERDE!’

‘Minister, luister alstublieft,’ zei Hermelien; ze was gauw naast Harry gaan staan en keek Droebel smekend aan. ‘Ik heb Pippeling ook gezien. Hij was de rat van Ron! Hij is een Faunaat — Pippeling, bedoel ik en —’

‘U ziet het, Minister,’ zei Sneep. ‘Allebei duidelijk Waanzichtig… Zwarts moet een krachtige spreuk hebben gebruikt…’

‘WE ZIJN NIET WAANZICHTIG!’ brulde Harry.