Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

‘DAN HAD JE MAAR MOETEN STERVEN!’ brulde Zwarts. ‘JE HAD BETER KUNNEN STERVEN DAN JE VRIENDEN TE VERRADEN! DAT ZOUDEN WE OOK VOOR JOU HEBBEN GEDAAN!’

Zwarts en Lupos stonden schouder aan schouder, met opgeheven toverstokken.

‘Je had moeten beseffen,’ zei Lupos kalm, ‘dat als Voldemort je niet gedood had, wij het wel gedaan zouden hebben. Vaarwel, Peter.’

Hermelien deed haar handen voor haar ogen en keerde haar gezicht naar de muur.

‘NEE!’ schreeuwde Harry. Hij rende naar voren en ging voor Pippeling staan, met zijn gezicht naar de toverstokken. ‘Jullie mogen hem niet vermoorden,’ zei hij ademloos. ‘Dat mag niet.’

Zwarts en Lupos waren verbijsterd.

‘Harry, dit stuk ongedierte is de reden dat je geen ouders meer hebt!’ snauwde Zwarts. ‘Dit laffe stuk uitschot zou jou ook rustig hebben laten sterven zonder een vinger uit te steken. Je hebt hem zelf gehoord. Zijn eigen miserabele leventje woog zwaarder voor hem dan jullie hele gezin.’

‘Dat weet ik,’ zuchtte Harry. ‘We nemen hem mee naar het kasteel en overhandigen hem aan de Dementors. Laten die hem maar meenemen naar Azkaban… maar maak hem niet dood.’

‘Harry!’ bracht Pippeling moeizaam uit en hij sloeg zijn armen om Harry’s knieën ‘Ik — dank je — dat is meer dan ik verdien — dank je —’

‘Blijf van me af!’ snauwde Harry en hij schudde de handen van Pippeling vol walging af. ‘Ik doe het niet voor jou; ik doe het omdat mijn vader niet gewild zou hebben dat zijn beste vrienden moordenaars werden — alleen om jou uit de weg te ruimen.’

Even verroerde niemand zich en maakte niemand geluid, behalve Pippeling die schor en piepend ademde en naar zijn borst greep. Zwarts en Lupos keken elkaar aan en lieten toen tegelijk hun toverstok zakken.

‘Jij bent de enige die het recht heeft om dat te beslissen, Harry,’ zei Zwarts. ‘Maar bedenk… bedenk wat hij gedaan heeft…’

‘Laat hem maar naar Azkaban gaan,’ herhaalde Harry. ‘Als iemand het verdient om daar opgesloten te worden is hij het wel…’

Achter hen zat Pippeling nog steeds te hijgen en te piepen.

‘Goed dan,’ zei Lupos. ‘Ga eens opzij, Harry.’

Harry aarzelde.

‘Ik wil hem alleen vastbinden,’ zei Lupos. ‘Meer niet, ik zweer het.’

Harry stapte opzij. Deze keer schoten de dunne touwen uit de toverstok van Lupos en een seconde later lag Pippeling geboeid en gekneveld op de grond te kronkelen.

‘Maar als je probeert om in een rat te veranderen ga je er zeker aan, Peter!’ zei Zwarts, die zijn toverstok ook op Pippeling gericht hield. ‘Ben je het daarmee eens, Harry?’

Harry keek naar de meelijwekkende gedaante op de grond en knikte, zodat Pippeling hem kon zien.

‘Oké,’ zei Lupos, plotseling heel zakelijk. ‘Ron, ik kan gebroken botten lang niet zo goed genezen als madame Plijster, dus het lijkt me het beste om je been te spalken totdat we je naar de ziekenzaal hebben gebracht.’

Hij liep naar Ron, boog zich over hem heen, tikte met zijn toverstok op zijn been en mompelde: ‘Ferula.’ Onmiddellijk ontspon zich een verband, dat Rons been stevig aan een spalk vastbond. Lupos hielp hem om op te staan; Ron liet voorzichtig wat gewicht op zijn been rusten en zijn gezicht vertrok niet.

‘Dat is beter,’ zei hij. ‘Bedankt.’

‘Wat doen we met professor Sneep?’ zei Hermelien met een klein stemmetje en keek naar zijn bewusteloze lichaam.

‘Er is niets ernstigs met hem aan de hand,’ zei Lupos, die zich bukte en de pols van Sneep voelde. ‘Jullie waren alleen ietsje te — eh — enthousiast. Hij is nog steeds buiten westen. Eh — misschien is het beter om hem pas bij te laten komen in het kasteel. We nemen hem zo wel mee…’

Hij mompelde: ‘Mobilicorpus.’ Sneep werd plotseling overeind getrokken als een groteske marionet, alsof er onzichtbare touwtjes aan zijn polsen, knieën en nek waren gebonden. Zijn hoofd bungelde onaangenaam voorover en zijn slappe voeten hingen een klein stukje boven de grond. Lupos raapte de Onzichtbaarheidsmantel op en stopte die veilig weg in zijn zak.

‘En twee mensen moeten aan dit hier vastgeketend worden,’ zei Zwarts, die Pippeling een schopje gaf. ‘Voor alle zekerheid.’

‘Dat doe ik wel,’ zei Lupos.

‘En ik!’ zei Ron venijnig en hij hinkte naar Pippeling.

Zwarts toverde dikke zware boeien te voorschijn en even later stond Pippeling weer overeind, met zijn linkerarm vastgeketend aan de rechterarm van Lupos en zijn rechterarm aan de linkerarm van Ron. Rons gezicht stond strak. Hij scheen Schurfies ware aard als een persoonlijke belediging op te vatten. Knikkebeen sprong lenig van het bed en verliet als eerste de kamer, met zijn pluizige staart monter opgestoken.

Harry had nog nooit deel uitgemaakt van zo’n merkwaardige optocht. Knikkebeen ging als eerste de trap af, gevolgd door Lupos, Pippeling en Ron, die eruitzagen alsof ze meededen aan een soort handicaprace. Ze werden gevolgd door een griezelig voortzwevende professor Sneep, wiens tenen tegen de treden tikten terwijl ze de trap afdaalden en die in de lucht werd gehouden met behulp van zijn eigen toverstok, gehanteerd door Sirius Zwarts. De rij werd gesloten door Harry en Hermelien.

Het was lastig om in de tunnel te komen. Lupos, Pippeling en Ron moesten zich er zijdelings inwurmen; Lupos hield Pippeling nog steeds onder schot met zijn toverstok. Harry zag ze onhandig door de tunnel voortschuifelen. Knikkebeen ging nog steeds voorop en Harry liep vlak achter Sirius, die Sneep nog altijd voor zich uit liet zweven: Sneeps hoofd stootte om de haverklap tegen het lage plafond van de tunnel, maar Harry kreeg niet de indruk dat Sirius echt moeite deed om dat te voorkomen.

‘Weet je wat dit betekent?’ zei Sirius abrupt tegen Harry terwijl ze langzaam door de tunnel liepen. ‘Pippeling aangeven?’

‘Dat jij vrij bent,’ zei Harry.

‘Ja,’ zei Sirius. ‘Maar ik ben ook — ik weet niet of iemand je dat ooit gezegd heeft — ik ben ook je peetvader.’

‘Ja, dat wist ik,’ zei Harry.

‘Nou… je ouders hadden me tevens tot je voogd benoemd,’ zei Sirius stijfjes. ‘Voor het geval hen iets zou overkomen…’

Harry wachtte af. Bedoelde Sirius wat hij dacht dat hij bedoelde?

‘Uiteraard begrijp ik het volkomen als je liever bij je oom en tante blijft,’ zei Sirius. ‘Maar… nou… denk er maar eens over na. Zodra mijn naam gezuiverd is… als je ergens… ergens anders zou willen wonen…’

Het was alsof er iets ontplofte in Harry’s maag.

‘Wat — bij jou wonen?’ zei hij en hij stootte per ongeluk zijn hoofd tegen een stuk steen dat uit het tunnelplafond stak. ‘Weg bij de Duffelingen?’

‘Ik wist wel dat je dat niet zou willen,’ zei Sirius snel. ‘Ik begrijp het. Ik dacht alleen —’

‘Ben je gek?’ zei Harry net zo schor als Sirius. ‘Natuurlijk wil ik daar weg! Heb je een huis? Wanneer kan ik komen?’

Sirius draaide zich om en keek hem aan; het hoofd van Sneep schraapte langs het plafond van de tunnel, maar dat leek Sirius niet te interesseren.

‘Wil je dat?’ zei hij. ‘Meen je dat echt?’

‘Ja, ik meen het!’ zei Harry.

Op het uitgemergelde gelaat van Sirius verscheen de eerste echte glimlach die Harry gezien had. Het maakte een verbluffend verschil, alsof er een tien jaar jonger iemand door dat hologige masker heen straalde; even leek hij weer op de man die had gelachen op de bruiloft van Harry’s ouders.

Ze deden er het zwijgen toe tot ze bij het einde van de tunnel waren. Knikkebeen schoot als eerste naar buiten; blijkbaar had hij met zijn voorpoten tegen de knoest op de stam gedrukt, want Lupos, Pippeling en Ron klommen omhoog zonder dat er gezwiep van woedende takken klonk.