Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

Lieve Harry,

Ron heeft me verteld over zijn telefoontje met je oom Herman. Ik hoop dat je er geen last mee hebt gekregen. We zijn op het moment op vakantie in Frankrijk en ik wist eerst niet hoe ik dit moest versturen — stel dat de douane het had opengemaakt? — maar toen kwam Hedwig plotseling opdagen! Volgens mij wilde ze graag dat jij ook eens iets voor je verjaardag kreeg. Ik heb je cadeautje gekocht per uilorder; er stond een advertentie in de Ochtendprofeet (daar ben ik tegenwoordig op geabonneerd, het is nuttig te weten wat er in de toverwereld gebeurt). Heb je vorige week die foto van Ron en zijn familie gezien? Ik wed dat hij massa’s dingen leert. Ik ben echt jaloers — die oude Egyptische tovenaars zijn fascinerend. Hier bestaat ook een interessante plaatselijke tovertraditie. Ik heb m’n hele werkstuk voor Geschiedenis van de Toverkunst herschreven, om de dingen die ik ontdekt heb erin te kunnen verwerken. Ik hoop dat het niet te lang is geworden; het is twee rollen perkament meer dan professor Kist gevraagd had. Ron schreef dat hij in de laatste week van de vakantie in Londen is. Kun jij dan ook komen? Mag dat van je oom en tante? Ik hoop dat het lukt — zo niet, dan zie ik je op 1 september in de Zweinsteinexpres!

Veel liefs,

PS: Ron schreef ook dat Percy hoofdmonitor is geworden. Ik wil wedden dat Percy in de wolken is. Ron leek heel wat minder blij.

Harry lachte opnieuw terwijl hij de brief van Hermelien weglegde en haar cadeautje pakte. Het was heel zwaar… Hermelien kennende, zou het waarschijnlijk een groot boek vol ongelooflijk moeilijke spreuken zijn — maar dat was het niet. Zijn hart sprong op toen hij het papier er afscheurde en een glanzend zwartleren etui zag, met in zilveren letters de woorden Luxe Onderhoudskit voor Uw Bezem .

‘Wauw, Hermelien!’ fluisterde Harry en hij ritste snel het etui open om te kijken wat erin zat. Hij zag een grote pot Splinters Supersteelglans, een glimmende zilveren Staartsnoeier, een klein koperen kompasje dat je voor lange reizen aan je bezemsteel kon bevestigen en een Handboek voor Bezemonderhoud. Harry miste Zwerkbal bijna net zo erg als zijn vrienden van Zweinstein. Het was de populairste sport van de tovenaarswereld — gevaarlijk, opwindend en gespeeld op bezemstelen. Harry was toevallig heel goed in Zwerkbal; hij was de jongste speler sinds honderd jaar in het afdelingsteam van Griffoendor. En een van Harry’s kostbaarste bezittingen was zijn Nimbus 2000 racebezemsteel.

Harry legde het leren etui neer en bekeek zijn laatste pakje. Hij herkende de slordige hanenpoten op het bruine papier direct — het was van Hagrid, de jachtopziener van Zweinstein. Hij scheurde de buitenste laag papier weg en zag iets groens en leerachtigs, maar voor hij het helemaal kon uitpakken, begon het pak te trillen en maakte de onbekende inhoud een hard, happend geluid — alsof het kaken had.

Harry verstijfde. Hij wist dat Hagrid hem nooit opzettelijk iets gevaarlijks zou sturen, maar Hagrids opvattingen over wat gevaarlijk was verschilden nogal van die van de meeste mensen. Hagrid had vriendschap gesloten met monsterlijke spinnen, had valse, driekoppige honden gekocht van mensen in cafés en illegale drakeneieren zijn huisje binnengesmokkeld.

Harry porde nerveus met zijn vinger tegen het pak, dat opnieuw een bijtend geluid maakte. Harry pakte de zaklantaarn van zijn nachtkastje, hield hem stevig met één hand beet en hief hem op, klaar om toe te slaan. Vervolgens greep hij met zijn andere hand de rest van het pakpapier en trok.

En uit het papier viel — een boek. Harry kon nog net de gouden letters op de fraaie, groene omslag lezen: Het Monsterlijke Monsterboek. Toen ging het boek plotseling op zijn zijkant staan en sprintte schuin weg over het bed, als een bizarre krab.

‘O-o,’ mompelde Harry.

Met een doffe plof viel het boek van het bed en schuifelde snel weg door de kamer. Harry sloop er voorzichtig achteraan. Het verstopte zich in de donkere ruimte onder het bureau. Harry, die vurig hoopte dat de Duffelingen nog sliepen, sloop naar zijn bureau, liet zich op handen en knieën zakken en stak zijn hand uit.

‘Au!’

Het boek sloeg dicht, met Harry’s vingers ertussen en fladderde snel op zijn omslag langs hem heen. Harry draaide zich vliegensvlug om, wierp zich op het boek en wist het plat tegen de grond te drukken. In de aangrenzende kamer hoorde hij oom Herman slaperig brommen.

Hedwig en Egidius keken geïnteresseerd toe terwijl Harry het tegenspartelende boek tegen zijn borst klemde, haastig naar zijn ladekast liep, er een riem uit haalde en die strak om het boek gespte. Het Monsterboek trilde nijdig, maar kon niet meer flapperen of happen. Harry smeet het op bed en las Hagrids kaartje.

Beste Harry,

Gefeliciteerd met je verjaardag!

Misschien komt dit in het nieuwe schooljaar van pas.

Ik schrijf er verder niks over, dat hoor je wel als ik je zie.

Ik hoop dat die Dreuzels je een beetje fatsoenlijk behandelen.

Het beste,

Harry vond het nogal onheilspellend dat Hagrid dacht dat een bijtend boek van pas zou kunnen komen, maar hij zette Hagrids kaart naast die van Ron en Hermelien, met een bredere grijns dan ooit. Nu was er alleen nog de brief van Zweinstein.

Harry zag dat de envelop dikker was dan normaal. Hij maakte hem open, haalde het eerste vel perkament eruit en las:

Geachte heer Potter,

Zoals u weet, begint het nieuwe schooljaar op 1 september. De Zweinsteinexpres vertrekt om elf uur vanuit Londen, van perron 9¾.

Het is derdejaars toegestaan om in bepaalde weekeinden het dorpje Zweinsveld te bezoeken. Het bijgesloten toestemmingsformulier moet ondertekend worden door een ouder of voogd.

Tevens treft u een lijst met boeken voor het komende schooljaar aan.

Hoogachtend,

Harry haalde het toestemmingsformulier voor Zweinsveld uit de envelop en bekeek het, maar grijnsde niet meer. Het zou geweldig zijn om in de weekends een bezoek aan Zweinsveld te brengen; hij wist dat in dat dorp alleen tovenaars woonden en hij was er nog nooit geweest. Maar hoe moest hij oom Herman of tante Petunia in vredesnaam zover krijgen dat ze het formulier ondertekenden?

Hij keek op zijn wekker: het was inmiddels twee uur ’s nachts. Harry besloot dat hij zich de volgende dag wel zorgen zou maken om het formulier. Hij stapte in bed en zette een kruisje op de zelfgemaakte kalender waarop hij de dagen aftelde voor hij terug mocht naar Zweinstein. Hij deed zijn bril af, ging liggen en staarde naar zijn drie verjaarskaarten.

Harry Potter mocht dan een bijzonder ongewone jongen zijn, op dat moment voelde hij zich net als iedereen — blij dat het zijn verjaardag was, voor het eerst van zijn leven.

Toen Harry de volgende ochtend naar beneden kwam, zaten de drie Duffelingen al aan het ontbijt. Ze keken naar een splinternieuwe tv, een welkomstcadeautje voor Dirk, die luidkeels had geklaagd over de lange afstanden die hij moest afleggen tussen de koelkast en de tv in de woonkamer. Dirk had het grootste gedeelte van de zomervakantie in de keuken doorgebracht, waar hij met kleine varkensoogjes naar het scherm staarde en met zijn vijf schommelende onderkinnen aan één stuk door eten naar binnen propte.

Harry ging tussen Dirk en zijn oom zitten. Oom Herman was groot en dik, bijna zonder nek maar met een reusachtige snor. In plaats van Harry te feliciteren met zijn verjaardag, deden de Duffelingen alsof ze niet eens gemerkt hadden dat hij binnen was gekomen, maar daar was Harry al zo aan gewend dat het hem niets meer kon schelen. Hij pakte een stuk toast en keek ook naar de nieuwslezer, die een bericht voorlas over een ontsnapte gevangene.