Margit Sandemo: Strachy

Odwrócił się prędko i zajrzał w kąt, w którym, jak był przekonany, kryje się coś żądnego krwi i wyczekującego tylko na okazję.

Oczywiście niczego tam nie było.

Już nawet w biały dzień zwidują mi się duchy, pomyślał zły na samego siebie.

Wreszcie stoły były nakryte i wszystko zostało przygotowane na powrót przyjaciół. Jori zorientował się jednak, że nie tylko on i Sassa mają wrażenie nadciągającego ukrytego zagrożenia. Coś znajdowało się w ich bezpiecznym Juggernaucie.

Nareszcie wrócili. Dzięki Bogu, Jori nigdy chyba jeszcze nie odczuł takiej ulgi. Nastąpiły ceremonie powitalne, uściski i objęcia. Wylano trochę łez, trwały krótkie rozmowy, opowiadanie przy pięknie nakrytych stołach z zapalonymi świecami. Nic nie szkodziło, że właściwie znajdowali się w punkcie wyjścia, bo teraz dolina była bezpieczna i gdy wyruszą w nią następnego dnia, nic już nie stanie im na przeszkodzie.

Faron zaprosił wszystkich do stołu. Należało uczcić tak szczęśliwe ocalenie.

Ale gdzieś w kącie czaiły się chytre oczy. To w oczach Armasa i Oka Nocy błyskało zło. Te oczy wypatrywały swoich ofiar. Mrugały, z lękiem patrząc na wilki Odyna…

Jako upiory nie zdołałyby niczego osiągnąć, ani zemścić się, ani zabić. Teraz jednak zdobyły też ciała.