Margit Sandemo - Zimowe Marzenia

Było jasne, że on jest rozpalony do białości i traci zdolność rozsądnego myślenia. Ona próbowała więc okazać mu jak najwięcej miłości i ciepła, czego przecież dotychczas nie doświadczył za wiele.

W końcu bardzo delikatnie wsunął swój wielki członek między jej uda, z drżeniem, zdyszany. Sissi zauważyła, jaki jest delikatny, poczuła wilgoć i mrowienie w dole brzucha, nigdy aż tak nikogo nie pragnęła, przypomniała sobie teraz pewien sen, jaki nawiedził ją niedawno. Zapomniała o nim, aż dopiero teraz… Śniło jej się, że byli gdzieś razem, on jako Tabris, i jego członek spoczywał na jej podbrzuszu, dokładnie tak jak teraz. A był wielki, zupełnie nie jak u mężczyzny, poruszał się, a ona przeżyła niewiarygodny orgazm i tylko marzyła, żeby poczuć go w sobie. To jednak nie było możliwe, oznaczałoby dla niej śmierć. Słyszała świszczący oddech Tabrisa, czuła gwałtowne ruchy, szpony, które zostawiały głębokie bruzdy na jej plecach; wtedy zauważyła, że on próbuje w nią wejść…

Sen skończył się na tym, ale teraz w jakiś sposób przeżywała jego dalszy ciąg. Właśnie teraz… Miguel JH wślizgnął się w jej ciało i nie mieli już odwrotu. Wspomnienie snu i ogromna wszechogarniająca miłość do f| Miguela doprowadziły ją do orgazmu, jakiego nigdy j| jeszcze nie doznała, nie przypuszczała nawet, że coś tak intensywnego może istnieć. Wtedy Miguel zaczął oddychać ciężko, z jękiem, ale był mężczyzną, człowiekiem, Miguelem i niczym więcej. Zachował jednak zdolność Tabrisa do kochania kobiety tak, jak żaden mężczyzna na świecie nie potrafi.

Czy mogła żądać czegoś więcej?

Wszyscy oczekiwali narodzin dziecka Jordiego i Unni. Przyszła na świat córeczka, której, ku wielkiemu wzruszeniu Gudrun, dano na imię Sigrid Teresa. Ale nazywano małą po prostu Teresa.

Tymczasem nadeszło lato. Drugi lutego minął radośnie, nie naznaczony żadną katastrofą, z wyjątkiem może tego, że uszczęśliwiony Morten wypił więcej, niż powinien. Ale co tam, skończył przecież dwadzieścia pięć lat, więc trzeba mu wybaczyć.

Teraz mógł się odbyć uroczysty ślub Gudrun i Pedra, z mnóstwem kwiatów.

Chcieli wziąć ślub nad morzem, w Selje. Morten bowiem osiedlił się w dawnym domu swojej babki, razem z nową przyjaciółką. Dziewczyna okazała się rozsądna, stała mocno na ziemi, co dla Mortena było pewnie najlepsze. Zresztą i on z wiekiem stawał się coraz rozsądniejszy.

Na wesele przyjechała też Juana z młodym, bardzo oczytanym Hiszpanem w okularach, obdarzonym wielkim czarem osobistym. Zachwycił się Juana po przeczytaniu jej pracy na temat piętnastowiecznej Asturii. Autorka chciała rozszerzyć temat tej pracy na całą północną Hiszpanię. Od razu oboje znaleźli porozumienie.

Sissi i Miguel szukali dla siebie domu w Skanii. Jemu się tam bardzo podobało, co Sissi przyjmowała z radością. Unni i Jordi zastanawiali się, czy by nie wyjechać do Hiszpanii, bo w Norwegii wszystko jest takie okropnie drogie. W końcu już i dawniej myśleli o północnej Hiszpanii. Zgadzali się zresztą we wszystkim.

Zanim jednak wszyscy opuścili Oslo z zamiarem pojechania na zachodnie wybrzeże, odbyły się chrzciny dwojga małych Vargasów. Prosta, ale bardzo piękna ceremonia miała miejsce w ratuszu w Oslo, w sali z portretem króla Haralda. Ojcowie nieśli swoje dzieci, dumni, w otoczeniu gości.

Sissi i Miguel patrzyli, jak przejęty Antonio kroczy z Veslą u boku i z maleńkim chłopczykiem na rękach. Jordi niósł Teresę, która z pewnością nie pojmowała, jaka to uroczysta chwila.

Ze wzruszenia Sissi popłynęły łzy, a kiedy usłyszał głośno wypowiedziane imię i nazwisko Jordi Vargas, wszyscy wiedzieli, że chodzi o małego Jordiego i ze chłopiec dostaje to imię na pamiątkę długiej, samotne, wędrówki jego wuja po zaświatach.

Gudrun zalała się łzami, kiedy padło nazwisko Signd Teresy Vargas. Również Pedro był wzruszony, choć on uważał, że uroczystość jest pogańska. W ogolę wszystko odbywa się nie po chrześcijańsku. Unni i Jordi wzięli cichy, cywilny ślub. Sissi i Miguel żyją w wolnym związku. Chociaż w tym wypadku sprawa nie jest taka prosta, niełatwo jest komuś takiemu jak Miguel zdobyć dokumenty, na razie więc pozostawał tak zwanym bezpaństwowcem. Biurokracja bowiem wymaga czasu i zachodu.

Stał teraz obok Sissi i przyglądał się maleńkim dzieciom. Sissi uścisnęła mu rękę i spojrzała nań pytająco. Rozumiał, o co jej chodzi.

Oboje bardzo chcieli mieć dzieci. Ale mieli tez mnóstwo wątpliwości. Czy mogliby się odważyć. Czy Miguel jest na tyle człowiekiem, by mógł spłodzić normalne, ludzkie dziecko? Bez ogonka, choćby i małego? Bez zielonych oczu i spiczastych uszu?

Trzeba się nad tym dobrze zastanowić.

Jak zwykle Pedro pomógł im wyjść z biurokratycznej pułapki. Wyposażył Miguela, jak najbardziej zgodnie z prawem, w hiszpański paszport i hiszpańską tożsamość, dzięki czemu młoda para odetchnęła. Teraz mogli w każdej chwili wziąć ślub.

Na koniec Gudrun i Pedro połączyli się węzłem małżeńskim, a stało się to w starym wiejskim kościółku na zachodnim wybrzeżu Norwegii. Jeszcze jedna uroczystość miała się odbyć w Hiszpanii, gdzie postanowili się osiedlić. Pedro bowiem był katolikiem, chociaż nie zaliczał się do fanatyków, pragnął ślubu we własnym obrządku. Na ten drugi ślub zamierzali zaprosić Elia z rodziną.

Podczas wspaniałego weselnego obiadu Morten powiedział:

– Zastanawiam się, czy czarownica Urraca nas teraz widzi?

– Mam nadzieję, że nie – odparł Jordi. – Życzę jej i rycerzom, by nareszcie zaznali spokoju. Ale może moja strażniczka z granicy sfer nas widzi?

– Uważam, że należy się im wszystkim toast – powiedział Antonio.

Spełniono pięć toastów. Za wszystkich rycerzy. A potem jeszcze za Urracę.

Później za dwoje królewskich dzieci.

I za króla Agile.

I jeszcze pięć za rycerskie konie.

Ale wtedy Morten spał już głęboko pod stołem.