Margit Sandemo - Między Życiem A Śmiercią

Przez te cztery lata, które upłynęły od pamiętnego spotkania z rycerzami, miał coraz więcej problemów. Znów pojawił się Leon, Jordi ujrzał go znacznie wcześniej niż Antonio. Łotr wraz ze swoją bandą rozpoczął nagonkę na Mortena i Antonia, Jordi miał więc ręce pełne roboty. Mnisi wciąż go szukali, na szczęście bez powodzenia, wiedzieli jedynie, że pojawiło się coś bądź ktoś, kto posiada siłę dla nich niepojętą. Nie miał czasu ponownie wyruszyć do Hiszpanii i jeśli chodziło o obietnicę złożoną rycerzom, nie posuwał się dalej. Nic więc dziwnego, że z czasem zaczęli się niecierpliwić.

Obietnicę tę w pewnym sensie teraz złamał. Pozwolił się rozpoznać swoim przyjaciołom. Nie sądził jednak, by rycerzom wyrządziło to jakąś szkodę, raczej wprost przeciwnie.

Ostatnie dwa tygodnie były dla Jordiego niezwykle trudne.

Jordi zakończył opowieść. Nie zdradził się z uczuciami, jakie żywił dla Unni, jedynie beztrosko opowiedział o spotkaniu na lotnisku. Dziewczyna rozjaśniła się w szerokim, mokrym od łez uśmiechu i z radością pokiwała głową, szczęśliwa, że i on to pamięta. Z tym jednym wyjątkiem słuchający otrzymali pełne sprawozdanie.

Przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał. Dzień miał się już ku końcowi, na dworze powoli zaczynało się ściemniać. Miękki zmierzch otulił mityczną wyspę Selję zaklętą poświatą.

Kiedy milczenie się przedłużało, Jordi powiedział zażenowany:

– Doskonale zrozumiem, jeśli nie zechcecie mi uwierzyć.

– Och, ale wierzymy! – zapewniła Unni czym prędzej i zaraz lekko się zawstydziła tego, że przemówiła w imieniu wszystkich.

– Ja również ci wierzę – podchwycił Antonio.

Vesla zerknęła na niego i gdy spostrzegła, jak bardzo jest poważny, i ona nie chciała być gorsza.

– Ja także – kiwnęła głową, chociaż w jej myślach panował kompletny chaos.

– Ja nie mam żadnych powodów, żeby ci nie wierzyć, Jordi – powiedziała Gudrun. – Zetknęłam się ze zbyt wieloma niepojętymi rzeczami. A ty, Mortenie? Widzę, że odwracasz głowę.

Młody chłopak drgnął.

– Co takiego? Ja… no, tak, wierzę.

Nie zabrzmiało to całkiem przekonująco, lecz nikt tego nie skomentował.

– A teraz miały być pytania – ożywiła się Unni.

– Chwileczkę, chwileczkę – zaprotestowała Gudrun. – Muszę przygotować kolację. I dajcie Jordiemu chwilę odpocząć, mówił przecież tyle czasu.

– Wszystko w porządku – uśmiechnął się Jordi, lecz bez wątpienia wyglądał na zmęczonego. – Dziesięć minut na pytania, czy tak będzie dobrze?

– Tyle musi wystarczyć – stwierdziła Gudrun.

Unni nie zwlekała.

– Powiedziałeś, że rycerz, który dał ci tę mapę, był najmłodszy. Ten, którego ja spotkałam, był stary, ale nie prastary.

Jordi bardzo się ucieszył, że miał wreszcie uzasadniony powód, by popatrzeć Unni w oczy.

– Musiałaś spotkać jednego z tych, których nazywam typami pośrednimi.

Unni kiwnęła głową, lecz na język cisnęło jej się więcej pytań.

– Dlaczego tekst na tych zwojach, które dostajecie, jest hiszpański? Przecież rycerze wysyłają jedynie ten pierwszy, niemal całkowicie zatarty, a nie wmówicie mi, że to mnisi wysyłają następne!

– Możesz dopuścić w końcu kogoś innego do głosu? – przerwał jej Morten z dosyć kwaśną miną.

Jordi popatrzył na niego.

– Unni zadaje bardzo mądre pytania. I wszyscy będziecie mieć czas na to, żeby mnie wypytać. – A zwracając się do dziewczyny, powiedział: – Nie, to rzeczywiście nie mnisi. Późniejsze listy pisze Pedro i wysyła je za pośrednictwem Flavii albo moim.

– Pedro? – dość niechętnie zainteresował się Mor – ten. – A co jego łączy z tą sprawą?

Na twarzy Jordiego malowała się powaga.

– Pedro jest jednym z nas, Mortenie. Nie jest wprawdzie z nami spokrewniony, bo pochodzi z rodu innego z rycerzy, ale jest ostatni ze swej gałęzi. Jego starszy brat zmarł w wieku dwudziestu pięciu lat, Pedro natomiast jest chory, nie może mieć dzieci. Ani więc rycerze, ani mnisi nie biorą go pod uwagę. Dla nas jednak jest bardzo cenny.

– Rozumiem – powiedziała Gudrun.

– Co oznacza: „Jedynie bezgraniczna miłość”? – chciał wiedzieć Antonio.

– Pytałem o to rycerzy, lecz nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.

– A te gile? I te wstrętne czarne gawrony? – tym razem spytał Morten.

– Na to również mi nie odpowiedzieli. To chyba część najgłębszej tajemnicy, tej, której rycerze ani nie mogą, ani nie są w stanie wyjawić – powiedział Jordi. – Dotyczy to również owego miejsca, o którym ów stary rycerz wspomniał, lecz inni mu przerwali. Ale ja również mam pytanie. Do ciebie, Gudrun. Co takiego twoja córka Sigrid usłyszała wówczas za kuchennym oknem? Wtedy, gdy ktoś ją wzywał? A potem rozległ się odgłos, jakby kogoś bito. Kogo?

Gudrun pokręciła głową.

– Moja Sigrid nigdy się tego nie dowiedziała, ale dzień później przy brzegu znaleziono jakiegoś utopionego mężczyznę. Nie pochodził stąd. Policja jednak mówiła, że nie żył już, zanim prawdopodobnie wrzucono go do wody.

– Stwierdzono w końcu, co to za jeden?

– Owszem, po długich poszukiwaniach. To był jakiś narkoman z Oslo. Nikt nie pojmował, czego mógł szukać w Selje.

– Jeden ze sługusów Leona – mruknął Antonio. – Prawdopodobnie przekupiony obietnicą dostarczenia narkotyków. Miał pewnie wywabić Sigrid z domu, a potem ją zabić.

– To brzmi bardzo wiarygodnie – przyznał Morten. – Ale kto go uśmiercił?

– Nikt – odparła Gudrun. – Po wyrazie jego twarzy sądzono, że czegoś się śmiertelnie przestraszył. Większość narkomanów ma bardzo słabe serca, niewiele więc trzeba, aby tak się stało. A potem zapewne ludzie Leona wrzucili go do wody.

– Przestraszony na śmierć – powtórzył Antonio zamyślony. – Przestraszony objawieniem się rycerzy.

– Z całą pewnością. Przybyli ratować Sigrid i wręczyć jej pergamin, ten pierwszy. Leżał przecież na podwórzu pod końskimi kopytami – powiedział Morten, który wreszcie się ożywił i wygłaszał naprawdę inteligentne uwagi. Niekiedy potrafił być nieznośnie arogancki i odnosić się do przyjaciół z pogardą, innym razem wprost oczarowywał. Unni i Vesla wiedziały, że taka huśtawka nastrojów, a zwłaszcza mniej sympatyczne stany, pojawiły się u niego po wypadku. Czekały, aż chłopak wreszcie znowu stanie się sobą, a mogły na to liczyć, ponieważ wracał do zdrowia.

– Nad jedną rzeczą wiele się zastanawiałam – powiedziała Unni. – Nad czymś, o czym Sigrid pisze w swoim pamiętniku, tuż przed śmiercią. Wspomniała, że zna już część odpowiedzi, że ją zrozumiała.

– Zaczekaj chwilę! – Vesla podniosła rękę do góry. – Ja również o tym myślałam, odkąd Antonio o tym opowiedział. I wydaje mi się, że wiem, o co chodziło Sigrid. Ale pozwólcie mi najpierw przeczytać jej pamiętnik, dopiero później to wyjaśnię.

– Mam wrażenie, że wszyscy czekamy na to wyjaśnienie – stwierdził Antonio, a pozostali pokiwali głowami.

Gudrun wstała.

– Upłynęło już zapowiedziane dziesięć minut, a ja okropnie zgłodniałam.

– Pomożemy ci w kuchni – oświadczyli goście i wszyscy tam się przenieśli.

Gudrun wyszła jeszcze po pocztę, a oni zabrali się do przygotowania kolacji. Trochę tu było ciasno, Mor – ten więc usiadł, ustępując miejsca innym. Wyglądało natomiast na to, że zarówno Unni, jak i Vesla doskonale się czują, będąc tak blisko Jordiego i Antonia. Vesla miała zaczerwienione policzki, a oczy Unni błyszczały. Czy tylko przypadkiem dłonie jej i Jordiego zetknęły się w szafce z talerzami? To wprawdzie dość idiotyczne miejsce, ale mimo wszystko!