Margit Sandemo: Trzy Orły

Alonzo pokazał swoją prawdziwą naturę. Jego zdolności przywódcze, których istnienie usiłował wmówić innym, okazały się jedynie pobożnymi życzeniami. Stał, na przemian otwierając i zamykając usta, kompletnie do niczego nieprzydatny. W końcu Thore Andersen, który przegrał walkę o pistolet, uderzył go w twarz kawałkiem deski. Wszyscy walczyli przeciwko wszystkim. Alonzo osunął się na ziemię, z przerażeniem obserwując własną krew, płynącą mu z nosa i ściekającą między palcami.

Thore Andersen postanowił uciekać przez drzwi. Do tego jednak dopuścić nie chciał Kenny i wbił nóż w ramię niedoszłego uciekiniera. Nie była to rana poważna, wystarczyła jednak, by Thore się poddał.

Jordi odciągnął Emmę ze schodów i wspólnymi siłami wraz z Antoniem i Mortenem udało im się nasunąć kamienną płytę na dawne miejsce. Unni, zastępując Mortena, przysiadła na nogach Flavii.

Antonio jeden pistolet rzucił Unni, a drugi sam zatrzymał. Jordi trzymał już wtedy broń w ręku.

Na moment przejęli kontrolę nad sytuacją.

Zdawali sobie jednak sprawę z tego, że Flavia wie, iż żadne z nich nigdy nie będzie w stanie strzelić do drugiego człowieka.

Najważniejsze więc w tej chwili było zmusić ją do milczenia.

Tym zajęli się Morten z Juana. Na polecenie Jordiego posłużyli się pięknym swetrem Unni jako kneblem i związali Flavii ręce na plecach tak, by nie mogła się go pozbyć.

– Mam nadzieję, że ona ma alergię na wełnę – mruknęła Unni do Juany.

– A więc dobrze – powiedział wreszcie Antonio surowo. – Teraz możemy chyba przystąpić do negocjacji.

Tabris widział, jak Zarena wznosi się z swą zdobyczą w stronę wzgórz.

Ach, nie, byle nie zemściła się tak samo jak ja na niej, myślał zrozpaczony. Nie może teraz puścić Sissi!

Ale Zarena była przecież demonem zemsty i właśnie tego należało się po niej spodziewać.

Muszę się starać trzymać tuż pod nimi, tak żebym mógł złapać Sissi w razie upadku.

Nie pamiętał, by kiedykolwiek przedtem odczuwał tak straszne napięcie.

Ale kobiecy demon miał inne plany. Zarena zanurkowała w dół, omijając Tabrisa, i wylądowała na pustej górskiej równinie wśród Picos de Europa. Tabris pospieszył za nią. Doskonale znał Zarenę. Poza tym on sam wcześniej nie okazał jej łaski i przez to sytuacja stała się po dwakroć niebezpieczna. Ona miała teraz w swej złej mocy istotę, która była mu najdroższa.

Najdroższa! Tabris doznał szoku, gdy zrozumiał, że przekroczył granice ludzkiego świata, jeśli chodzi o uczucia. Uczucia dla innych.

Ale teraz był Tabrisem. Cudownie było znów móc poczuć swoje siły, wiedzieć, ile się potrafi, i nie być sparaliżowanym ludzką słabością i bezsilnością.

Mknąc przez powietrze, pozwolił sobie na uśmiech. Jako Miguel zyskał pewną ludzką cechę, wstydliwość. Jako Tabris nigdy nie krył nagości, teraz jednak było inaczej. W momencie przemiany w demona zatroszczył się o to, by proste ludzkie ubranie urosło wraz z nim, jak gdyby stanowiło część jego ciała. Teraz się z tego cieszył. Sissi była wyzwoloną, otwartą osobą, lecz widok nagiego demona mógłby okazać się dla niej zbyt mocnym przeżyciem.

Jego uśmiech zgasł. Sissi w rękach Zareny była niczym delikatny kwiat. Istniało tylko jedno wyjście z tej sytuacji. Chyba że…

Tabris wylądował na równinie. Bał się zanadto zbliżać do Zareny, by nie narażać życia Sissi.

Był teraz przerażającym demonem Tabrisem. Sissi patrzyła na niego, a w jej oczach malował się strach, lecz nie jego się bała. Oczy po prostu błagały go o pomoc.

Cudowna Sissi! Tak długo zwlekał. Ukrywał przed wszystkimi swoje zauroczenie, sądził bowiem, że ta dziewczyna należy do Mortena.

Zarena roześmiała się drwiąco.

– Po co się tak wysilasz, przecież ona i tak niedługo umrze!

– Ale przynajmniej nie z twojej ręki.

Tabris był tak wściekły i zrozpaczony, że nawet nie widział wyraźnie.

– Teraz wyrwę jej wszystkie włosy – zaśmiała się Zarena ochryple. – Czy może mam najpierw urwać jej palec, rozszarpywać ją kawałek po kawałku? Czyż to nie będzie cudowne? Nie, nie, nie zbliżaj się, bo złamię jej kark! Ściągaj ubranie, głupia dziewucho!

Twardymi przypominającymi szpony palcami zerwała z Sissi kurtkę, spodnie i buty. Wystarczyły jej do tego dwa ruchy.

Tabris stał nieruchomo, zbierał siły. Był duchem wolnej woli, a przez to posiadał moc, z której nigdy dotychczas jeszcze nie korzystał. Nawet Zarena nie wiedziała o jej istnieniu.

Tabris potrafił ingerować w wolną wolę innych. Zmuszać, by szli za głosem swego najgorętszego pragnienia.

Jakie mogło być największe życzenie Zareny? Myśl prędko, Tabrisie! Zemsta na nim? Nie, to dla niej drobiazg, zresztą uważała zapewne, że już właściwie tego dokonała.

Wypowiedział swoją myśl na głos.

– Czy to nie ciebie nasz Mistrz zamierzał uznać za swą stałą partnerkę? Będziesz musiała się pospieszyć, bo właśnie wybierają Siserę, demona żądzy, na władczynię. Podczas twojej nieobecności Mistrz zwrócił oczy właśnie na nią.

Oczy Zareny zmieniły się w tryskające zielonym światłem fontanny.

– Kłamiesz! Kłamiesz! Od bardzo dawna nie byłeś już w Ciemności!

– Wcale nie muszę tam latać, żeby wiedzieć, co się tam dzieje. Potrafię wykorzystać swoje kontakty.

Zarena wydała z siebie ryk gniewu i zniecierpliwienia. Przenosiła wzrok z Sissi na Tabrisa i rozglądała się dokoła. A potem diabeł w nią wstąpił, widać to było wyraźnie po jej oczach.

– Mogłabym zgnieść tę dziewczynę, ale taka zemsta jest zbyt prosta. Dostaniesz ją. Będziesz ją miał, dopóki będzie żyła. A później zostaniesz sam. Sam, słyszysz?

Jak błyskawica pomknęła ku wyżłobieniu u stóp góry, zbyt niskiego, by dało się go nazwać grotą czy jaskinią. Było to ot, takie sobie zagłębienie pod skałą. Tam właśnie cisnęła Sissi, wcześniej mocno ją uderzając.

Tabris natychmiast pospieszył do dziewczyny. Wiedział, że nie zmieści się w skalnym zagłębieniu w postaci demona, więc czym prędzej przeobraził się z powrotem w Miguela i wtoczył do środka.

Ale Zarena nie ustąpiła. Zobaczyła, że Tabris uklęknął przy Sissi, i w tym momencie wykonała kilka ruchów. Przypominała przy tym pająka tkającego sieć. I właśnie kamienna sieć zamknęła wyjście ze skalnej wnęki.

– Można ją otworzyć tylko z zewnątrz! – zawołała triumfalnie i zniknęła.

Podskoczyła wysoko, a opadając, wbiła się nogami w ziemię. W sekundę zniknęła Tabrisowi z oczu.

Wiedział, że Zarena nigdy więcej już tu nie wróci.

Szarpał kamienną kratę, lecz została ona wyczarowana przy użyciu magicznej mocy i teraz ani drgnęła. Udało mu się jednak ocucić Sissi i zająć się jej obrażeniami na tyle, by nie okazały się katastrofalne w skutkach. Trzymał ją teraz w ramionach i czuł się całkowicie bezsilny. Zarena odniosła zwycięstwo. Miała zupełną rację: Sissi prędzej czy później umrze, on natomiast będzie żył tu, w tej skalnej dziurze, przez całą wieczność.

W to miejsce raczej nie zapuszczają się turyści, jest zbyt niedostępne, a zresztą co mógłby zrobić turysta? Chyba tylko się na niego gapić.

Nie, tu nikt nie przyjdzie. Zarena naprawdę świetnie wybrała miejsce.

Sissi poruszyła się, jęknęła lekko.

Tabris musnął jej skórę delikatnymi palcami, ukradkiem i w poczuciu winy. Takie zachowanie nie było godne demona.

Jej policzek był taki miękki, całkiem inny od przypominającej rybią łuskę skóry demona.