Margit Sandemo - Ogród Śmierci

Sarmikowi pochlebiało chyba, choć nie chciał tego okazać, że został nazwany kulturalnym człowiekiem. Daniel zauważył, jak bardzo się stara teraz ładnie wyrażać, choć widać było, że przychodzi mu to z trudem.

Wkrótce bardzo spoważniał.

– To wszystko jest bardzo proste, młody krewniaku mego przyjaciela Vendela. Nasz naród umiera! To prawda, od zarania dziejów na Taran-gaiczykach ciążyło straszne przekleństwo. Widziałeś Mara, to jedna z ofiar Szatana, i jakby tego było mało, zjawiają się te łotry i chcą nam odebrać naszą ziemię! Wiem, że walczymy na próżno. Ale ja będę bronił mojego ludu do ostatniej kropli krwi.

Daniel zawstydził się swojego pytania.

– Rozumiem – powiedział łagodnie. – Nasza sympatia jest po waszej stronie. Ale ty przecież wiesz, że i Vendel, i ja jesteśmy potomkami złego Tan-ghila i że ja przybyłem tutaj, by przerwać to samo przekleństwo, o którym ty mówisz.

Sarmik spojrzał na niego spod oka.

– Wiedziałem, że na waszym rodzie ciąży to samo przekleństwo, to prawda. Ale nie miałem pojęcia, że ty zamierzasz rzucić się w tak szalone i śmiertelnie niebezpieczne przedsięwzięcie, jak próba pokonania Tan-ghila!

– Musimy to zrobić, Sarmiku. Mój ród cierpi równie dotkliwie jak wasz. Jeśli nie bardziej. W każdym pokoleniu przychodzi na świat jeden taki jak Mar. No, może nie aż tak niebezpieczny, ale bardzo wiele kobiet w naszym rodzie straciło życie wydając na świat dotknięte złym dziedzictwem dzieci.

Sarmik kiwał głową.

– Ta kobieta, która urodziła Mara, też umarła. Ale co zamierzasz zrobić ty, taki młody, można powiedzieć jeszcze zielony?

Irovar poruszył się.

– Muszę ci powiedzieć, Sarmiku, że Daniel ma potężnego obrońcę! A poza tym nie sądzę, że to on może zrobić coś dla Taran-gai i dla swojego rodu, dla Ludzi Lodu z dalekiego kraju, którego nie znamy. Wiesz, myślę, że to Shira została wybrana.

Sarmik długo się zastanawiał. W pomieszczeniu we wnętrzu góry panował półmrok.

– Taak – powiedział w końcu przeciągle. – W to już bardziej wierzę. Ale musisz pamiętać, Shiro – zwrócił się do dziewczyny – że nie na wszystkich Strażnikach Gór możesz polegać. Na Vassarze tak, absolutnie! Ale Orin podziwia Milo. Milo zaś jest głupi i prymitywny, a poza tym łasy na kobiety. No, chociaż ty nie masz się chyba czego obawiać…

Sarmik nie zauważył, że Shira drgnęła, a w jej oczach pojawił ból. Daniel to widział.

Sarmik mówił dalej niemal jednym tchem:

– No i Mar! Moja droga, kochana dziewczynko, trzymaj się od niego z daleka! Ty, Danielu, wiesz oczywiście, że potomkowie Tan-ghila zostali sprzedani Shamie. Tun-sij mi powiedziała, że ona i Vendel wiele o tym rozmawiali. A Mar, trzeba wam wiedzieć, jest z tych obciążonych złym dziedzictwem, którzy są całkowicie oddani Shamie. Całkowicie! Cokolwiek więc wy dwoje zrobicie, by przełamać przekleństwo, pamiętajcie zawsze, że Mar będzie z wami walczył. Z całych sił, a one są niemałe!

Daniela przeniknął dreszcz. Tak, Mar będzie niebezpiecznym przeciwnikiem!

By złagodzić ostatnie słowa, Sarmik uśmiechnął się i zaczął ich częstować pokruszonymi na kawałki korzeniami tej dziwnej rośliny, po której czuli się tak dobrze. Wszyscy przyjęli poczęstunek z wdzięcznością. Rozmowa zeszła na bardziej pospolite sprawy, jak polowanie i łowienie ryb.

Shira siedziała i patrzyła na rozprawiających mężczyzn, ale właściwie ich nie widziała. Od tego dnia, gdy Daniel przybył do Nor i gdy zostało postanowione, że wyruszą do Taran-gai – czy to naprawdę było dopiero wczoraj? – jej życie zmieniło się w jakiś okropny sposób. A mówiąc życie miała na myśli swój nastrój, uczucia, siebie samą po prostu.

Zdawało jej się, że wszystko w niej wibruje, przepojone lękiem, a zarazem jakby przybyło jej sił, jakby szykowała się do czegoś ważnego.

Nie mogła usiedzieć spokojnie i po chwili wyszła na dwór.

Ostre górskie powietrze orzeźwiło ją. Świecił księżyc, musiała więc być noc, ale słońce, które o tej porze roku nigdy tu nie zachodziło, stało za górskimi szczytami Taran-gai i wysyłało stamtąd ku niebu promienny wieniec światła, przyćmiewając księżyc.

Na dole w górskiej kotlinie wszystkie ognie pogaszono. Nieliczni mieszkający tam ludzie udali się na spoczynek. Shira pochyliła się i patrzyła na nędzne zabudowania. Wkrótce poczuła chłód przenikający przez ubranie.

Daniel wyszedł z domu i stanął przy niej. Poczuła się skrępowana jak zawsze w towarzystwie młodych mężczyzn, ale wiedziała, że Daniel jest miły. Miał w sobie jakieś duchowe piękno, które, jak się domyślała, zostało mu zaszczepione dzięki wychowaniu. Dzięki kulturze, której nie znała, ale która musiała być podobna do tej, w jakiej wyrósł jej dziadek, bo on także był takim pięknym człowiekiem, choć w inny sposób.

– Mała niezwykła Shiro – powiedział Daniel z czułością w głosie. – Nie przejmuj się tym, co mówił Sarmik. On nie miał nic złego na myśli.

– Ja wiem – odparła cicho. – Ale mimo wszystko to zawsze trochę boli. Nikt nie może się we mnie zakochać. Nikt mnie nie pożąda. Dlaczego? Naprawdę nie mogę tego zrozumieć!

– Ja myślę, Shiro, że to coś więcej. Że to ty nie możesz się w nikim zakochać, czy nie mam racji? Że ty w ogóle nie wiesz, co to znaczy: pożądać? Czy nie jest tak?

Ku swemu przerażeniu zobaczył, że po jej policzkach spływają wielkie łzy.

– Wybacz mi – rzekł pospiesznie ze szczerym żalem. – Nigdy nie powinienem był mówić nic takiego.

– Ale ty masz, niestety, rację – westchnęła. – To właśnie jest moje największe zmartwienie, od kiedy dorosłam. Zawsze jestem jakoś z boku, Danielu. Nikt mnie nie rozumie i ja nie rozumiem nikogo!

Objął jej ramiona.

– Jesteś taka ładna, Shiro. Nie zasługujesz na takie traktowanie. Ja cię bardzo lubię i podziwiam, choć znamy się tak krótko.

Podziwiasz, ale nic poza tym, pomyślała Shira, lecz głośno tego nie powiedziała.

– Jaki jest mój ojciec, Danielu? Znasz go?

– Oczywiście! Vendel Grip to najwspanialszy człowiek, jakiego spotkałem. Marzeniem jego życia jest zobaczyć ciebie. A przynajmniej dowiedzieć się, kim jesteś i jak ci się powodzi. Bardzo cierpiał właśnie z tego powodu, że nic o tobie nie wie, że musiał opuścić ten kraj i nie mógł zająć się własnym dzieckiem. Ale teraz się znowu ożenił i powinnaś wiedzieć, że masz przyrodniego brata.

To była dla niej wielka nowina. Uniosła głowę.

– Przyrodniego brata? Jak on ma na imię? Jak wygląda? Ile ma lat?

– Dobrze, dobrze, nie wszystko naraz! Na imię ma Orjan. Jest mocno zbudowany, krępy, spokojny i można na nim polegać. Teraz ma, jak sądzę, osiemnaście, a może dwadzieścia lat. Już dosyć dawno temu widziałem go po raz ostatni.

Shira nie wiedziała, czy cieszyć się, czy smucić z tego powodu. Ojciec, Vendel, był dla niej zawsze bohaterem. Kimś, z kim mogła rozmawiać, kiedy czuła się samotna i zagubiona w życiu. A bywało tak, niestety, często. Teraz będzie musiała dzielić się nim z innymi. Czy to, że ma nową żonę i syna, znaczy, że o niej… zapomniał? Nie, Daniel przed chwilą powiedział, że nie zapomniał. I oczywiście wspaniale jest mieć brata! Żeby tak mogła z nim porozmawiać! Ale to niemożliwe. Jej ojciec mieszka w dalekim kraju, na krańcach świata, tak mówi dziadek. Vendel stracił obie nogi i nie może do niej przyjechać. Co za tragedia! Biedny ojciec!

Daniel coś mówił. Zaczęła się przysłuchiwać jego powolnym, niepewnym słowom w języku jurackim.