Margit Sandemo - Czy jesteśmy tutaj sami?

W domu także milczał, a nikt z Ludzi Lodu go o nic nie pytał. Bo, prawdę powiedziawszy, nikt nie chciał o niczym wiedzieć. Wszyscy bardzo kochali Marca, widzieli w nim niemal bóstwo i niechętnie myśleli o tym, co zaczynało powoli nabierać konturów, a co dotyczyło jego przyszłości.

Najbardziej niepokoiła się Tova. Z utęsknieniem wyczekiwała letniego przesilenia, bo wtedy sprawy miały się wyjaśnić. I niech już się rozstrzygnie, na dobre czy na złe, byle tylko pozbyć się tego bolesnego skurczu żołądka.

Nataniel po powrocie do matki, Christy, spał trzy doby.

W rzeczywistości leżał nieprzytomny, w paskudną ranę wdało się zakażenie, trawiła go gorączka, ciałem wstrząsały dreszcze.

Kiedy się w końcu ocknął, przy jego łóżku siedziała Ellen. Świat wirował mu przed oczyma, nie widział wyraźnie.

– Hej – przywitał się ochrypłym głosem.

– Dzień dobry! Wyglądasz jak wtedy, kiedy dałeś się zamknąć w krypcie grobowej w Anglii. Ale, chwała Bogu, leżysz w swoim łóżku i zaczynasz się budzić do życia. Twoja mama musiała wyjść, ale jedzenie jest przygotowane. Chcesz coś?

Nataniel zdołał wydobyć z siebie tylko głuchy jęk.

– Myślałam, że jesteś głodny – bąknęła. – Wiele dni minęło od chwili, gdy jadłeś po raz ostatni.

– Tak, tak, ale może nie akurat teraz. Ja… Wszystko mnie boli!

– Wierzę ci! Spędziliśmy przy tobie bardzo niespokojną noc i dzień

Odwrócił głowę.

– Co czytasz?

Ellen odłożyła książkę.

– Romans. Ale kochankowie pobrali się już w pierwszym rozdziale, więc dalej jest po prostu nudno. Pisarzowi widocznie nie miał kto powiedzieć, że napięcie powinno się utrzymywać do samego końca.

– Tak jak z nami?

Ellen zarumieniła się aż po korzonki włosów.

– Myślisz, że to już ostatni rozdział naszej historii?

– No, w każdym razie coś musi się zakończyć! A może to dopiero pierwszy rozdział?

By pokryć zmieszanie, Ellen zaczęła poprawiać mu pościel, ostrożnie otulała go kołdrą.

– No, a w ogóle, to jak się czujesz?

– Można powiedzieć, że jestem w świetnej formie – uśmiechnął się.

Ellen zachichotała.

– Ale ja pytam poważnie. Jak twoje odmrożone stopy? I ta okropna rana na ramieniu. Ładowali w ciebie mnóstwo penicyliny!

– Podczas snu?

– Oczywiście! Wciąż dostawałeś zastrzyki. Doktor zastanawiał się, co to za paskudztwo znajdowało się w ranie. Jeszcze nie widział takich zabójczych bakterii, nawet u zwierząt. A my przecież nie mogliśmy mu niczego wyjaśniać.

Nataniel przyglądał się swojej zabandażowanej ręce. Wiedział, że to tam tkwi przyczyna złego samopoczucia.

– Ranę zadano mi po to, by zabić, jestem tego pewien – powiedział. – I Tan-ghil osiągnąłby cel, gdyby nie ta odporność, którą otrzymałem w darze i którą odziedziczyłem. Pomogła też interwencja czarnych aniołów, choć nie należy zapominać o penicylinie. Ludzie też czasami potrafią czarować.

Ujął rękę Ellen.

– Jak długo mamy nie będzie?

– Myślę, że kilka godzin.

– Ellen, ja nie chcę już dłużej czekać. Przedtem nie wolno nam się było nawet dotknąć.

– A czy teraz nam wolno? Myślisz, że jesteśmy bezpieczni?

– Myślę, że mogłabyś mnie leciuteńko przytulić, to się przekonamy, czy niebo nie spadnie nam na głowy – uśmiechnął się.

– Ale ty się przecież czujesz źle! I ta rana…

– Rana jest na ramieniu, a to chyba nie najważniejsze miejsce, jeśli chodzi o…

Popatrzyła na niego badawczo, a w jej oczach pojawiły się wesołe błyski. Pochyliła się i przytuliła policzek do jego twarzy.

Niebo i ziemia pozostały na swoich miejscach, Ellen natomiast była trochę zmieszana.

Nataniel odsunął ją lekko, patrzył jej w oczy, jakby szukał przyzwolenia, w końcu objął ją zdrową ręką, przyciągnął do siebie i pocałował. Całował, aż musiała mu się wyrwać i długo łapała powietrze niczym człowiek, który zaczął się topić.

– Nataniel, a może jednak powinniśmy poczekać? Ja myślę, że nie tylko rana, ale działanie penicyliny też może… no, zredukować twoje… siły…

– Głupstwa! Chcesz zobaczyć?

Cofnęła się mimo woli, zawstydzona. I przestraszona.

– Ellen, nie zrozum mnie źle! Ja przecież wcale nie jestem podrywaczem! Myślałem tylko, że możemy się zachowywać swobodniej. Wybacz mi, jeśli cię uraziłem.

Dziewczyna złagodniała.

– To ja ciebie przepraszam – powiedziała czule i położyła się obok niego. – Oczywiście, że możemy rozmawiać i zachowywać się swobodnie. Musisz jednak pamiętać, że moje wychowanie… wciąż mnie to ogranicza.

– Rozumiem, przecież rozumiem. I tak mnie to wzrusza. Ale ty musisz wiedzieć, że możesz na mnie polegać. I cały świat nie powinien mieć do nas dostępu. To, o czym rozmawiamy, i to, co robimy, nikogo nie powinno obchodzić. Wiesz, że ze mną możesz rozmawiać o wszystkim. I ja także proszę, żeby mi było wolno szczerze ci mówić, co czuję. Ujawniać najskrytsze myśli. Wiedzieć, że przyjmiesz moje zwierzenia z życzliwością i przed nikim mnie nie zdradzisz.

– To najlepsze, co dwoje ludzi może sobie dać – powiedziała ochrypłym ze wzruszenia głosem.

Wyciągnął zdrową rękę i zaczął odpinać jej cienką bluzeczkę. Leżała przy nim na łóżku i pomagała, wstrzymując oddech, po chwili ujęła jego dłoń i wsunęła ją pod bieliznę, na piersi.

Nie padło ani jedno słowo. W pokoju słychać było jedynie oddechy, urywane, jakby przestraszone. Ellen powoli zdejmowała z Nataniela bluzę od piżamy. Nie chciała jednak powiedzieć, że robiła to już kilkakrotnie przedtem, razem z Christą, kiedy Nataniel leżał nieprzytomny. Za nic nie powiedziałaby też, że nieśmiałość nie pozwoliła jej nigdy pomagać Chriście przy zmianie spodni.

Widziała jednak owłosione piersi, widziała sprężysty płaski brzuch sportowca z kępką włosów przy pępku i zawsze wtedy powoli odwracała głowę.

Tym razem było inaczej. I chociaż z początku musiała się przemóc, to nie cofnęła ręki, gładziła delikatnie skórę, dotarła do pępka i tam się zatrzymała…

Nataniel pochylił się nad nią i znowu pocałował, a jednocześnie zdejmował z niej spodnie. Zauważyła, że rana sprawia mu przy tym ból, więc starała się tak ułożyć, by mu pomóc. Gdy chłodne powietrze musnęło jej nagie ciało, skuliła się, ale bardziej z rozkoszy niż strachu. I z wielkiego podniecenia!

Przestał ją całować i szeptał teraz do ucha drżącym głosem:

– Czy zgodzisz się wyjść za mnie, Ellen?

Uśmiechnęła się. Oto i cały Nataniel. Sytuacja musi zostać wyjaśniona do końca, Ellen nie może mieć najmniejszych wątpliwości, czy nie zostanie wykorzystana. W każdym razie Nataniel musi podjąć próbę wyjaśnienia…

On jednak troszczył się nie tylko o względy przyzwoitości.

– Musisz pamiętać – przerwał na moment intymny nastrój. – Musisz pamiętać, że właściwie to ja jestem nikim.

– Jak to nikim? Czyż nie jesteś sobą?

– Tak, ale patrząc na sprawę czysto praktycznie, to ja niczego sobą nie reprezentuję. Wprawdzie mam uniwersyteckie wykształcenie, skończyłem etnologię, ale jak dotychczas nie robiłem z tego użytku. Całe moje życie nastawione było tylko na jedno: Uwolnić świat od Tengela Złego. Byłem wybranym i po to w ogóle przyszedłem na świat, to określało wszystkie moje dążenia. Teraz, kiedy mam to już za sobą, czuję pustkę, i w sobie, i wokół siebie. Nie nadaję się do niczego. Jestem jak ci żołnierze, którzy wracają po wojnie do domu i nie potrafią się odnaleźć w pokojowym życiu. Wszystko, co umieją, to wojaczka. Na froncie byli kimś, tam czuli się wartościowi. W warunkach pokoju stają się bezradni i niepotrzebni.