Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Je tiu momento, s-ino Pomfrej hastis proksimen.

“Vi jam havis dek kvin minutojn, nun FOR,” ŝi diris firme.

Post noktodaŭro da bona dormo, Hari sentis sin preskaŭ bonstata.

“Mi dezirus ĉeesti la bankedon,” li diris al s-ino Pomfrej dum ŝi netigis liajn multajn skatolojn da bombonoj. “Mi povos, ĉu ne?”

“Profesoro Zomburdo diras, ke oni permesu vin ĉeesti,” ŝi diris indignete, kvazaŭ laŭ ŝia opinio prof. Zomburdo ne komprenus kiel riskaj la bankedoj povas esti. “Kaj vi havas alian vizitanton.”

“Do, bone,” diris Hari. “Kiu estas tiu?”

Hagrid krablis tra la pordo dum li parolis. Kiel kutime, kiam li estis endome, Hagrid aspektis tro granda por esti permesata. Li sidiĝis apud Hari, nur ĵetis rigardon al li, kaj eksplodis pro larmoj.

“Tiu — estes — mia — aĉa — kulpo!” li singultis, kun sia vizaĝo en la manoj. “Mi sc’ig’s al la mava bestid’, ki’l pret’rpasi Lanugan! Mi dir’s ti’n al li! Ti’ est’s la sola ‘fero, ki’n li ne sci’s, kaj mi don’s ĝin al ‘i. Vi pov’s esti morta! Kaj por ‘avi drakan ovon! Mi n’niam trinkos denove! Mi deves esti forp’lita, kaj sendita por ekzil’ kun la mogloj!”

“Hagrid!” diris Hari, ŝokita pro la vido de Hagrid tremanta kun bedaŭro kaj aflikto, kun egaj larmoj likantaj en lian barbon. “Hagrid, li nepre estus malkovrinta tion alie; temas de Voldemorto; li eltrovus ĝin, eĉ se vi ne dirus tion al li.”

“Vi pov’s esti murdita!” singultis Hagrid. “Kaj ne diru la nomon!”

“VOLDEMORTO!” Hari kriegis, kaj Hagrid estis tiel ŝokita, ke li ĉesis plori. “Mi trafis lin, kaj mi nomas lin per lia nomo. Bonvolu gajiĝi, Hagrid, ni savis la Ŝtonon, ĝi estas for, li ne povos uzi ĝin. Prenu Ĉokoladan Ranon, mi havas amason…”

Hagrid viŝis sian nazon per sia mandorso kaj diris, “Ti’ r’memoriges jon al mi. Mi alport’s donacon por vi.”

“Tio ne estus ermenaĵa sandviĉo, ĉu?” diris Hari nervoze, kaj je la unua fojo Hagrid ridis feble.

“Ne. Zomburd’ don’s al mi lib’rtagon ‘ieraŭ por ke mi pr’tigu ĝin. Kompr’neble li dev’s maldungi min — tam’n, mi ‘aves ti’n por vi…”

Ĝi aspektis kiel bela libro kun leda bindaĵo. Hari malfermis ĝin scivoleme. Ĝi estis plena je sorĉistaj fotoj. Ridetante, kaj mansalutante al li de ĉiu paĝo estis liaj gepatroj.

“ ‘Send’s strigojn al ĉiuj el ‘a jamaj lernejk’legoj de viaj g’patroj, petante fotojn…’sci’s, ke vi ne ‘aves iun ajn…ĉu plaĉes al vi?”

Hari ne povis paroli, sed Hagrid komprenis.

Hari trovis sola sian vojon malsupren al la semestrofina bankedo tiun vesperon. Li malfruiĝis pro la zorgoj de s-ino Pomfrej, kiu insistis, ke ŝi faru finan ekzamenon de li, kaj pro tio la Granda Halo jam estis plena. Ĝi estis festonita kun la verda kaj arĝenta koloroj de Rampeno, por festi tion, ke Rampeno gajnis la Dompokalon je la sepa fojo sinsekve. Ega standardo montranta la Rampenan serpenton kovris la muron malantaŭ la Ĉefa Tablo.

Kiam Hari eniris, ekis silento, kaj tiam ĉiuj komencis laŭte paroli samtempe. Li glitis en sidejon inter Ron kaj Hermiona ĉe la Oragrifa tablo, kaj klopodis ignori tion, ke homoj stariĝis por vidi lin.

Feliĉe, Zomburdo alvenis je momentoj poste. La babilado iom post iom ĉesis.

“Jen plia jaro for!” Zomburdo diris gaje. “Kaj mi devas ĝeni vin per la anhelanta alparolo de maljunulo antaŭ ol ni plendente almordos nian bongustan festenon. Kia jaro ĝi estis! Mi esperas, ke viaj kapoj nun estas iom pli plenaj ol antaŭe… vi havos tutan someron por malplenigi ilin sufiĉe antaŭ ol la nova jaro komencos…”

“Nun, laŭ mia kompreno, necesas fordoni ĉi tiu Dompokalo, kaj la poentoj nombriĝas tiel: en la kvara rango, Oragrifo, kun tricent dek du poentoj; en la tria, Hupopufo, kun tricent kvindek du; Korakungo havas kvarcent dudek ses, kaj Rampeno kvarcent sepdek du.”

Ŝtormo da huraoj kaj stampfoj eksplodis de la Rampena tablo. Hari povis vidi Drakon Malfid bati la tablon per sia pokalo. Estis naŭza aspekto.

“Jes, jes, bone farite, Rampeno,” diris Zomburdo. “Tamen, la okazojn lastatempajn ni nun devas preni en la kalkulon.”

La ĉambro eksilentiĝis. La ridetoj de la Rampenaj iom mallarĝiĝis.

“Nu,” diris Zomburdo. “Mi havas kelkajn lastajn poentojn por disdoni. Nu, atendu. Jes…”

“Unue — al sinjoro Rejnaldo Tordeli…”

La vizaĝo de Ron fariĝis purpura; li aspektis kiel rafano kun forta sunbrulo.

“…pro la plej bone ludita ŝakludo, kiun Porkalo estas vidinta dum multaj jaroj, mi premias Oragrifan Domon je kvindek poentoj.”

Oragrifaj huraoj kvazaŭ levis la sorĉitan plafonon; la steloj supraj ŝajne tremis. Persi aŭdiĝis dirante al la aliaj prefektoj, “Mia frato, vi scias! Mia plej juna frato! Li preterpasis la egan ŝakpecaron de MakGongal!”

Finfine silentis denove.

“Due — al sinjorino Hermiona Granĝer… pro la aplomba uzo de logiko fronte al fajro, mi premias Oragrifan Domon je kvindek poentoj.”

Hermiona kaŝis sian vizaĝon en siaj brakoj; Hari ege suspektis, ke ŝi ekploris. Oragrifaj ĉie laŭ la tablo ekstazis — ili ĵus gajnis cent poentojn.

“Trie — al sinjoro Hari Potter…” diris Zomburdo. La ĉambro fariĝis morte silenta. “…pro pura aŭdaco kaj elstara kuraĝo, mi premias Oragrifan Domon je sesdek poentoj.”

La bruo fariĝis surdiga. Kiuj povis kalkuli dum ili raŭkigis sin kriante, tiuj komprenis, ke Oragrifo nun havis kvarcent sepdek du poentojn — precize same kiel Rampeno. Ili egalgajnis la Dompokalon — se nur Zomburdo estus doninta al Hari solan poenton plian…

Zomburdo levis sian manon. Iom post iom la ĉambro silentiĝis.

“Ekzistas multaj specoj de kuraĝo,” diris Zomburdo, ridetante. “Ni bezonas grandan kuraĝon por alfronti niajn malamikojn, sed ĝuste tiom por alfronti niajn amikojn. Pro tio mi premias je dek poentoj sinjoron Nevil Longejo.”

Iu staranta ekster la Granda Halo povis supozi, ke ia eksplodo ĵus okazas, tiel laŭta estis la bruo, kiu eruptis de la Oragrifa tablo. Hari, Ron, kaj Hermiona ekstaris por krii kaj hurai dum Nevil, blanka pro ŝoko, malaperis sub amason da homoj kiuj ĉirkaŭbrakis lin. Li neniam gajnis eĉ solan poenton por Oragrifo antaŭ tiam. Hari, ankoraŭ huraante, frapetis al Ron la ripojn kaj montris Malfid, kiu ne povus aspekti pli ŝokate kaj hororante, se oni ĵus sorĉus lin per la Korpo-Krampa Malbeno.

“Kiu signifas,” Zomburdo vokis super ŝtormo de aplaŭdoj, ĉar eĉ Korakungo kaj Hupopufo jubilis la forfalon de Rampeno, “ke ni bezonas ian ŝanĝon de dekoracio.”

Li plaŭdis permane. Momente, la verdaj drapiraĵoj fariĝis skarlataj, kaj la arĝentaj fariĝis oraj; la ega Rampena serpento malaperis, kaj impona Oragrifa leono anstataŭis ĝin. Jen Snejp premis la manon de prof. MakGongal, kun terura, perfortata rideto. Li ĵetis rigardon rekte al Hari kaj Hari rekonis tuj, ke la sentoj de Snejp teme de li ne estis ŝanĝitaj je eta iomo. Tio ne koncernis Hari. Ŝajne la vivo fariĝos denove normala je la venonta jaro, aŭ tiel normala, kiel eblas ĉe Porkalo.

Por Hari tio estis la plej bona vespero de la vivo, eĉ pli bona ol venki je kvidiĉo, aŭ festi Kristnaskon, aŭ bate svenigi montajn trolojn… li neniam, neniam forgesos ĉi tiun vesperon.

Hari preskaŭ forgesis, ke la ekzamenaj notoj ankoraŭ venos, sed tamen ili alvenis. Surprizege al li kaj Ron, ambaŭ sukcesis la jaron kun bonaj notoj; Hermiona, kompreneble, ricevis la plej bonajn notojn inter la unuajaraj. Eĉ Nevil iel eltenis, ĉar lia bona Herbologia noto kompensis lian abisman Pocian noton. Ili esperis, ke Klus, kiu estis preskaŭ tiel stulta, kiel li estis kruela, fariĝu eksigata, sed ankaŭ li sukcesis. Estis domaĝe, sed kiel Ron diris, oni ne povas havi ĉiun deziron en la vivo.