Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Hari kuŝis tie, parolmanka. Zomburdo zumis iom, kaj ridetis al la plafono.

“Sinjoro?” diris Hari. “Mi pensadas pri ion… Sinjoro — eĉ se la Ŝtono estas for, Vol–, tio estas, Vi-Scias-Kiu —”

“Nomu lin Voldemorto, Hari. Ĉiam uzu la ĝustajn nomojn por la aferoj. La timo al la nomo pliigas la timon antaŭ la afero mem.”

“Jes, sinjoro. Nu, Voldemorto klopodos eltrovi aliajn rimedojn por returni, ĉu ne? Mi volas demandi, li ne estas for, ĉu?”

“Ne, Hari, li ne estas for. Li ankoraŭ ekzistas ie, eble celante kunhavi alian korpon…ne estante tute viva, li ne kapablas morti. Li forlasis Ciuron mortontan; li malkompatas tiom siajn disciplojn, kiom siajn malamikojn. Tamen, Hari, kvankam vi nur malfruigis lian revenon al estreco, je la sekvanta fojo necesos nur alian homon, kiu pretas lukti ŝajne senesperan batalon— kaj se li estos malfruigita denove, kaj denove, do eblas, ke li neniam reakiros sian povon.”

Hari kapjesis, sed haltis tuj, ĉar tio dolorigis lian kapon. Tiam li diris, “Sinjoro, estas aliaj aferoj pri kiuj mi deziras ekscii, se vi povas klarigi…aferoj pri kiu mi volas scii la veron…”

“La veron.” Zomburdo ĝemis. “Tio estas bela kaj terura afero, kaj pro tio oni devas trakti ĝin tre zorgeme. Tamen, mi respondos al viaj demandoj, krom se pro grava kialo mi ne povos, en kiu kazo mi petos vian pardonon. Kompreneble, mi ne mensogos al vi.”

“Nu…Voldemorto diris, ke li murdis mian patrinon nur pro tio, ke ŝi klopodis malhelpi lin mortigi min. Sed kial li fakte deziris mortigi min?”

Zomburdo ĝemis tre profunde tiufoje.

“Domaĝe, al via unua demando, mi ne povas respondi. Ne hodiaŭ. Ne nun. Vi ekscios iam… Formetu ĝin de viaj pensoj nuntempe, Hari. Kiam vi pli aĝos… mi komprenas, ke vi malamas ĉi tiujn vortojn… kiam vi estos preta, vi scios.”

Hari komprenis, ke disputi tion ne utilus.

“Sed, kial Ciuro ne kapablis tuŝi min?”

“Via patrino mortis por savi vin. Se ekzistas io ajn, kion Voldemorto ne komprenas, tio estas la amo. Li ne rekonis, ke amo tiel forta, kiel tiu de via patrino por vi, lasas sian propran markon. Nek cikatron, nek videblan signon… eĉ post kiam tiu, kiu amas nin, forpasas, pro tio, ke ni estas tiel profunde amitaj, ni por ĉiam havos iom da protekto. Ĝi kuŝas en via propra haŭto. Ciuro, plena je malamo, avaro, kaj ambicio, oferdonante sian spiriton al Voldemorto, ne kapablis tuŝi vin pro tiu kialo. Li suferis doloregon tuŝante iun markitan per io tiel bona.”

Zomburdo nun ege interesiĝis pri birdo ekstere sur la fenestra sojlo, kio donis al Hari la tempon por sekigi siajn okulojn per la littuko. Kiam li retrovis sian voĉon, Hari diris, “Kaj la nevidebliga mantelo — ĉu vi scias, kiu sendis ĝin al mi?”

“Ah — via patro hazarde lasis ĝin en mia posedo, kaj mi supozis, ke vi ŝatus ĝin.” La okuloj de Zomburdo trembrilis. “Jen tre utilaj aferoj… via patro uzis ĝin ĉefe por kaŝiri al la kuirejoj kaj ŝteli manĝaĵojn, kiam li estis ĉi tie.”

“Kaj estas alia afero…”

“Ekpafu.”

“Ciuro diris, ke Snejp —”

“ Profesoro Snejp, Hari.”

“Jes tiu — Ciuro diris, ke li malamas min, ĉar li malamis mian patron. Ĉu tio pravas?”

“Nu ili ja iome abomenis unu la alian. Ne malsimile al vi kaj sinjoro Malfid. Kaj plue, via patro faris ion, kion Snejp ne kapablis pardoni.”

“Kio?”

“Li savis al li la vivon.”

“ Kio? ”

“Jes…” diris Zomburdo reve. “Strange la homaj mensoj funkcias, ĉu ne? Profesoro Snejp ne povis toleri tion, ke li ŝuldas al via patro… mi ja kredas, ke li tiom klopodis por protekti vin ĉijare, ĉar li sentis, ke tio kvitigus la aferon inter li kaj via patro. Tiam li povus denove malamadi la memoron de via patro senĝene…”

Hari klopodis kompreni, sed tio faris lian kapon bategi, do li ĉesis.

“Kaj sinjoro, restas sola demando…”

“Nur tiu sola?”

“Kiel mi ekhavis la Ŝtonon el la spegulo?”

“Ah, nun mi ĝojas, ke vi demandas tion. Tio estis unu el miaj pli geniaj ideoj, kaj inter ni mi konfesas, ke tiu signifas multon. La solvo estis tia: nur tiu, kiu deziras trovi la Ŝtonon — trovi ĝin, sed ne uzi ĝin — nur tiu povis ekhavi ĝin, alie oni vidus sin farante oron aŭ trinkante la Eliksiron de la Vivo. Mia cerbo fojfoje surprizas eĉ min… Nu, sufiĉe da demandoj. Mi sugestas, ke vi komencu ĝui tiujn dolĉaĵojn. Ho! Berĉjo Boc’ Ĉiagustaj Ĵeleeroj! Dum mia juneco mi malfeliĉe trafis unu kun gusto de vomaĵo, kaj ekde tiam ili bedaŭrinde perdis sian allogon por mi. — sed mi supozas, ke mi riskus nenion ĉe bona tofeo, ĉu?”

Li ridetis kaj ĵetis flavbrunan ĵeleeron en sian buŝon. Tiam li strangoletiĝis kaj diris, “Domaĝe! Jen orelvakso!”

S-ino Pomfrej, la flegistino, estis afabla virino, sed tre strikta.

“Nur kvin minutojn,” Hari petegis.

“Tute ne.”

“Vi enlasis profesoron Zomburdo…”

“Nu, kompreneble, temis pri la lernejestro, jen tute alia afero. Vi bezonas ripozon .”

“Rigardu, mi ja ripozas, tute kuŝante. Ho, bonvolu, sinjorino Pomfrej…”

“Ho, bone,” ŝi diris. “Sed nur kvin minutojn.”

Kaj ŝi enlasis Ron kaj Hermionan.

“ Hari! ”

Hermiona aspektis, kvazaŭ ŝi estus ĵetonta siajn brakojn ĉirkaŭ lin denove, sed Hari ĝojis, ke ŝi detenis sin, ĉar lia kapo ankoraŭ doloris ege.

“Ho, Hari, ni timis, ke vi estis — Zomburdo tiom zorgis —”

“La tuta lernejo parolas pri tio,” diris Ron. “Kio vere okazis?”

Estis unu el la raraj fojoj, kiam la vera rakonto estis eĉ pli stranga kaj ekscitiga ol la senbridaj onidiroj. Hari rakontis ĉion: pri Ciuro, la spegulo, la Ŝtono, kaj Voldemorto. Ron kaj Hermiona estis helpema aŭdantaro; ili anhelis je la ĝustaj tempoj, kaj kiam Hari diris al ili kio kuŝis sub la turbano de Ciuro, Hermiona ekkriis laŭte.

“Do la Ŝtono estas for?” diris Ron finfine. “Flamel simple mortos ?”

“Mi diris ĝuste tion, sed Zomburdo opinias, ke — kiel li diris tion? — ‘por la bonorda menso, la morto estas simple la sekvanta granda aventuro.’”

“Mi ĉiam diris, ke li frenezas,” diris Ron, aspektante ege impresate pri kiom lia heroo frenezas.

“Kaj kio okazis al vi ambaŭ?” diris Hari.

“Nu, mi reiris senprobleme,” diris Hermiona. “Mi revigligis Ron — tio daŭris iom da tempo — kaj ni impetis al la strigejo por kontakti Zomburdon, kiam ni trafis tiun en la vestiblo — li jam sciis — li nur diris, ‘Hari postkuras lin, ĉu ne?’ kaj forflugis al la tria etaĝo.”

“Laŭ via supozo, ĉu li intencis, ke vi faru tion?” diris Ron. “Post kiam li sendis al vi la mantelon de via patro, kaj la ceteraj aferoj?”

“ Nu ,” Hermiona eksplodis, “ se li intencis tion — mi volas diri — tio estas hontinda — vi povus esti mortigita.”

“Ne, ne estas hontinda,” diris Hari penseme. “Li estas originala viro, Zomburdo. Mi opinias, ke li kvazaŭe volis doni al mi ŝancon. Mi kredas, ke li scias proksimume ĉion, kio okazas ĉi tie, fakte. Laŭ mia supozo, li sufiĉe bone komprenis, ke ni intencis provi tion, kaj anstataŭ bari nin, li nur instruis nin sufiĉe por helpi. Mi ne kredas, ke tio okazis hazarde, ke li lasis min ekscii, kiel la spegulo funcias. Tio aspektas kvazaŭ li pensus, ke mi rajtas alfronti Voldemorton, se mi kapablas…”

“Zomburdo ja frenezas, sendube,” diris Ron fiere. “Aŭskultu, vi devas fariĝi sufiĉe forta por la semestrofina bankedo morgaŭ. La poentoj estas sumigitaj, kaj Rampeno venkis, kompreneble — vi ne partoprenis la finan kvidiĉan matĉon, kaj sen vi Korakungo facile premfrakasis nin — sed la manĝaĵoj estos elstaraj.”