Joanne Rowling: Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Bonŝancon — atentu —”

“IRU!”

Hermiona turniĝis kaj marŝis rekte tra la purpura fajro.

Hari profunde enspiris kaj prenis la plej etan botelon. Li turniĝis por alfronti la nigrajn flamojn.

“Do, mi venas,” li diris, kaj li eltrinkis la etan botelon per sola gluto.

Ja sentis kvazaŭ glacio trafluis lian korpon. Li remetis la botelon kaj marŝis antaŭen; li firmigis sin, vidis la nigrajn flamojn lekante lian korpon, sed li ne sentis ilin — dum momento li povis vidi nenion, escepte de malhela fajro — tiam li estis transe, en la lasta ĉambro.

Iu jam estis tie — sed tiu ne estis Snejp. Tiu eĉ ne estis Voldemorto.

Estis Ciuro.

“ Vi! ” anhelis Hari.

Ciuro ridetis. Lia vizaĝo tute ne tikis nun.

“Mi,” li diris trankvile. “Mi demandis min ĉu mi renkontus vin ĉi tie, Potter.”

“Sed mi supozis — Snejp —”

“Severus?” Ciuro ridis, sed ne per sia kutima tremanta tenoro, sed frostige kaj akre. “Jes, Severus aspektas ja taŭge por la rolo, ĉu ne? Li tre helpeme ĉirkaŭglisadis kiel trokreskinta vesperto. Kompare al li, kiu suspektus la komp-p-patinda, b-b-balbutanta, p-profesoro Ciuro?”

Hari ne povis koncepti la tuton. Tio ne povis esti la vero, tute ne.

“Sed Snejp provis murdi min!”

“Ho, ne, ne. Mi provis murdi vin. Via amikino sinjorino Granĝer hazarde renversis min dum ŝi hastis ekbruligi Snejp ĉe tiu kvidiĉa matĉo. Ŝi rompis mian vidkontakton kun vi. Post pluaj sekundoj mi sukcesus trudi vin de tiu balailo. Mi sukcesus eĉ pli frue se Snejp ne murmuradus kontraŭsorĉon, provante savi vin.”

“Snejp provadis savi min?”

“Kompreneble,” diris Ciuro aplombe. “Alie kial li deziris arbitracii la sekvantan matĉon? Li provis certigi, ke mi ne faru tion denove. Tio estas ridinda… li ne bezonis ĝeni sin. Mi ne kapablis ion ajn dum Zomburdo spektis. La ceteraj instruistoj supozis, ke Snejp provis malhelpi Oragrifan venkon, li ja igis sin malpopulara… kaj kia malŝparo da tempo tio fariĝos, kiam, post ĉio, mi mortigos vin ĉinokte.”

Ciuro klakigis la fingrojn. Ŝnuroj ekaperis el la aero kaj vindiĝis streĉe ĉirkaŭ Hari.

“Vi tro scivolemas por resti viva, Potter. Tial, ke vi kuradis ĉirkaŭ la lernejo je Halovino, mi alfrontis la riskon, ke vi vidis min veni por ekzameni tion, kio gardis la Ŝtonon.

“ Vi enlasis la trolon?”

“Evidente. Mi havas apartan talenton rilate al troloj — vi nepre rimarkis kion mi faris al tiu en la alia ĉambro tie. Bedaŭrinde, kvankam la ceteraj disiĝis por trovi la trolon, Snejp, kiu jam suspektis min, celis rekte al la tria etaĝo por superatuti min — domaĝe, krom tio, ke mia trolo malsukcesis bati vin ĝismorte, ankaŭ tiu trikapa hundo malsufiĉe formordis la kruron de Snejp.”

“Nun, atendu kviete, Potter. Mi bezonas ekzameni ĉi tiun interesan spegulon.”

Nur tiam Hari rekonis tion, kio staris malantaŭ Ciuro. Estis la Spegulo de Orized.

“Ĉi tiu spegulo estas la ŝlosilo por trovi la Ŝtonon,” Ciuro murmuris, frapetante ĉirkaŭ la kadron. “Fidu Zomburdon inventi ĉi tian aferon…tamen li estas ĉe Londono…mi estos tre fora antaŭ ol li revenos…”

Hari ne havis ion fari, krom instigi Ciuron al parolado, tiel ke li ne fikse atentu la spegulon.

“Mi vidis vin kaj Snejp en la arbaro —” li ekdiris.

“Jes,” diris Ciuro distrate, dum li rondiris la spegulon por ekzameni la dorson. “Ĝis tiam li suspektis min, kaj provis ekscii kiom mi jam solvis. Li ĉiam malkonfidis min. ‘Provis timigi min — kvazaŭ li povus, dum mi havas la helpon de la Lordo Voldemorto…”

Ciuro revenis de malantaŭ la spegulo, en kiu li nun rigardis avide.

“Mi vidas la Ŝtonon… mi prezentas ĝin al mia mastro… sed kie ĝi estas?”

Hari baraktis kontraŭ la ŝnuroj lin tenantaj, sed ili ne cedis. Li devas malhelpi, ke Ciuro tute atentu al la spegulo.

“Sed Snejp ĉiam aspektis, kvazaŭ li ege malamus min.”

“Ho, avide,” diris Ciuro senzorge, “Certe jes. Li estis studento ĉe Porkalo kun via patro, ĉu vi ne sciis? Ili malamegis unu la alian. Sed li neniam deziris al vi la morton .”

“Sed mi subaŭdis vin antaŭ kelkaj tagoj, singultante — mi supozis, ke Snejp minacis vin…”

Unuafoje, spasmo de timo flirtis trans la vizaĝon de Ciuro.

“Fojfoje,” li diris, “Mi hezitas antaŭ ol obei la ordonojn de mia mastro — li estas eminenta sorĉisto, kaj mi estas malforta —”

“Ĉu vi volas diri, ke li estis tie kun vi en la klasĉambro?” anhelis Hari.

“Li estas kun mi ĉie ajn mi iras,” diris Ciuro kviete. “Mi renkontis lin dum mi veturis ĉirkaŭ la mondo. Malsaĝa junulo mi estis tiam, plena je ridindaj ideoj pri la bono kaj la mavo. Lordo Voldemorto montris al mi kiom mi eraris. Ne ekzistas bono kaj mavo, ekzistas nur la povo, kaj tiuj, kiuj estas tro malfortaj por celi ĝin…. Ekde tiam, mi servadas lin fidele, kvankam mi ofte malsukcesis plaĉi al li. Li bezonis trakti min tre severe.” Ciuro skuiĝis subite. “Li ne trankvile pardonas erarojn. Kiam mi malsukcesis ŝteli la Ŝtonon el Gajngotoj, tio ege malplaĉis al li. Li punis min… decidis, ke li devas gvati min pli strikte…”

La voĉo de Ciuro malfortiĝis. Hari rememoris sian viziton al Diagon’ Aleo — kiel li povis esti tiel stulta? Li vidis Ciuron tie je la sama tago, kaj premis al li la manon ĉe la Likema Kaldrono.

Ciuro blasfemis murmure.

“Mi ne komprenas tion… ĉu la Ŝtono estas interne de la spegulo? Ĉu mi devas rompi ĝin?”

La pensoj de Hari kuregis.

Tio, kion mi deziras nuntempe pli ol ion ajn en la mondo, li pensis , estas ke mi trovu la Ŝtonon antaŭ ol Ciuro. Do se mi rigardas en la spegulon, mi vidos min trovi ĝin — kio signifas, ke mi ekscios, kie ĝi estas kaŝita! Sed kiel rigardi sen atentigi Ciuron pri tio, kion mi faras?

Li provis movetiĝi maldekstren, por meti sin antaŭ la spegulon sen rimarkigi Ciuron, sed la ŝnuroj ĉirkaŭ liaj maleoloj estis tiel streĉitaj, ke li stumblis kaj falis planken. Ciuro ignoris lin. Li ankoraŭ parolis al si.

“Kion faras ĉi tiu spegulo? Kiel ĝi funkcias? Ho, Mastro, helpu min!”

Kaj horore al Hari, voĉo respondis, kaj la voĉo ŝajne devenis el Ciuro mem.

“Uzu la knabon… uzu la knabon…”

Ciuro giris al Hari.

“Jes — Potter — venu ĉi tien.”

Li frapis unufoje la manojn, kaj la ŝnuroj ligantaj Hari forfalis. Hari malrapide surpiediĝis.

“Venu ĉi tien,” Ciuro ripetis. “Rigardu en la spegulon kaj diru kion vi vidas.”

Hari marŝis kontraŭ li.

Mi devas mensogi , li pensis senespere. Mi devas rigardi kaj mensogi pri kion mi vidas, nur tio .

Ciuro moviĝis tuj malantaŭ lin. Hari enspiris la strangan odoron, kiu ŝajne devenis de la turbano de Ciuro. Li fermis la okulojn, paŝis antaŭ la spegulon, kaj malfermis ilin denove.

Li vidis sian reflektaĵon, komence palan kaj timeman. Sed post momento, la figuro ridetis al li. Ĝi metis la manon en sian poŝon kaj eltiris sangoruĝan ŝtonon. Ĝi palpebrumis kaj remetis la Ŝtonon en la poŝon — kaj dum ĝi faris tion, Hari sentis ion pezan fali en lian veran poŝon. Iele — nekredeble — li ekhavis la Ŝtonon.

“Nu?” diris Ciuro senpacience. “Kion vi vidas?”

Hari firmigis sian kuraĝon.

“Mi vidas min premante la manon de Zomburdo,” li inventis. “Mi — mi ĵus gajnis la Dompokalon por Oragrifo.”

Ciuro blasfemis denove.

“Moviĝu flanken,” li diris. Dum Hari moviĝis, li sentis la Ŝtonon de la Saĝuloj kontraŭ sia kruro. Ĉu li risku forkuri?