Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Li kuris reen al la komuna ĉambro.

“Ni devas surmeti la mantelon ĉi tie, kaj certigi ke ĝi tute kovros la tri el ni — se Ŝteleti ekvidos solan vagantan piedon —”

“Kion vi faras?” demandis voĉo de la angulo de la ĉambro. Nevil aperis de malantaŭ fotelo, firme tenante la bufon Trevor, kiu ŝajne estis strebinta denove al libero.

“Nenion, Nevil, nenion,” diris Hari, haste kaŝante la mantelon malantaŭ sian dorson.

Nevil rigardis iliajn kulpaspektajn vizaĝojn.

“Vi iras denove eksteren,” li diris.

“Ne, ne, ne,” diris Hermiona. “Ne, tio. Kial vi ne enlitiĝu, Nevil?”

Hari rigardis la grandan pendolhorloĝon apud la pordo. Ili devis ne perdi pli da tempo, fakte eblis, ke Snejp jam lulkantas al Lanuga.

“Vi devas ne eliri,” diris Nevil, “oni kaptos vin denove. Oragrifo embarasiĝos eĉ pli.”

“Vi ne komprenas,” diris Hari, “tio ĉi ege gravas.”

Sed Nevil evidente firmigis sin por fari ion senesperan.

“Mi ne lasos vin fari tion,” li diris, rapide metante sin antaŭ la portreta truo. “Mi — mi luktos kun vi!”

“ Nevil ,” Ron eksplodis, “foriru de la truo kaj ne estu stultulo —”

“Ne nomu min stultulo!” diris Nevil. “Mi ne kredas, ke vi devas rompadi pluajn regulojn! Kaj vi mem kuraĝigis min alfronti homojn!”

“Klare, sed ne al ni ,” diris Ron konsternite. “Nevil, vi tute ne scias, kion vi faras.”

Li faris paŝon antaŭen kaj Nevil faligis Trevor la bufon, kiu saltis eksterviden.

“Do, venu kaj provu bati min!” diris Nevil, levante siajn pugnojn. “Mi estas preta!”

Hari turniĝis al Hermiona.

“ Faru ion ,” li urĝis.

Hermiona paŝis antaŭen.

“Nevil,” ŝi diris, “Mi ege, ege bedaŭras ĉi tion.”

Ŝi levis sian vergon.

“ Petrifikus Totalus !” ŝi kriis, direktante la vergon al Nevil.

La brakoj de Nevil plaŭdis al liaj flankoj. Liaj kruroj kuntiriĝis. Lia tuta korpo rigidiĝis, li ŝanceliĝis kelkfoje, kaj tiam falis sur sian vizaĝon, rekta kiel breto.

Hermiona haste rulis lin vizaĝsupren. La makzeloj de Nevil krampiĝis kune, tiel ke li ne povis paroli. Nur liaj okuloj moviĝis, rigardante al ili kun hororo.

“Kion vi faris al li?” Hari flustris.

“Tio estas la plena Korpo-Krampo,” diris Hermiona mizere. “Ho, Nevil, mi vere bedaŭras tion.”

“Ni bezonis fari tion, Nevil, nun ni ne havas la tempon por klarigi,” diris Hari.

“Vi komprenos la tuton poste, Nevil,” diris Ron dum ili transpaŝis lin kaj almetis la nevidebligan mantelon.

Sed lasante Nevil senmovan sur la planko ne antaŭsignis bonon. Pro ilia maltrankvilo ĉiu statua ombro aspektis kiel Ŝteleti, ĉiu fora susuro de vento ŝajnis kiel Ĝenozo plonĝanta al ili.

Ĉe la fundo de la unua ŝtuparo, ili ekvidis S-inon Noris kaŭrantan proksime al la supro.

“Ho, ni piedbatu ŝin, nur ĉifoje,” Ron flustris en la orelon de Hari, sed Hari kapneis. Dum ili grimpis atente ĉirkaŭ ŝi, S-ino Noris turnis ŝiajn lampsimilajn okulojn kontraŭ ili, sed ne faris ion ajn.

Ili trafis neniun plu antaŭ ol ili atingis la ŝtuparon al le tria etaĝo. Ĝenozo balanciĝis en la mezo de tio, malfiksante la tapiŝon, tiel ke oni stumblu.

“Kiu estas tie?” li diris subite dum ili grimpis kontraŭ li. Li streĉigis siajn malicajn nigrajn okulojn. “ ‘Scias ke vi estas tie, eĉ se mi ne vidas vin. Ĉu vi estas feaĉjo aŭ fantoĉjo aŭ eta studenta besĉjo?”

Li altiĝis en la aeron kaj ŝvebis tie, streĉrigardante kontraŭ ili.

“Ĉu mi devas voki al Ŝteleti, ja mi devas, se io ĉirkaŭrampas nevideble.”

Hari subite ekhavis ideon.

“Ĝenozo,” li diris per raŭka flustro, “La Sanga Barono havas siajn kialojn por resti nevidebla.”

Ĝenozo preskaŭ falis elaeren pro ŝoko. Li ekhaltis sin ĝustatempe, kaj ŝvebis je duonmetro super la ŝtupoj.

“Mi ege petas pardonon, via sangomoŝto, sinjoro Barono, sinjoro,” li diris glate. “Jen mia eraro, mia eraro — mi ne vidis vin — kompreneble ne, se vi estas nevidebla — Pardonu al maljuna Ĝenozo lian etan ŝercon, sinjoro.”

“Mi traktas aferon ĉi tie, Ĝenozo,” grakis Hari. “Restu for de ĉi tiu loko ĉinokte.”

“Tiel mi faros, sinjoro, mi nepre faros tiel,” diris Ĝenozo, altiĝante denove en la aeron. “Mi esperas, ke via afero bone sukcesos, Barono, mi ne ĝenos vin.”

Kaj li flugis for.

“ Bravege , Hari!” flustris Ron.

Post sekundoj ili estis tie, ekster la koridoro sur la tria etaĝo — kaj la pordo jam staris iom malfermita.

“Nu, tiel statas la afero,” diris Hari mallaŭte, “Snejp jam preterpasis Lanugan.”

La vido de la malfermita pordo iom impresis al ili pri tio, kio alfrontis ilin. Sub la mantelo Hari turniĝis al la aliaj.

“Se vi deziras iri reen, mi ne kulpigos vin,” li diris. “Vi povas preni la mantelon, ekde nun mi ne bezonos ĝin.”

“Ne estu stulta,” diris Ron.

“Ni venos kun vi,” diris Hermiona.

Hari puŝis la pordon plene malfermita.

Kiam la pordo grincis, basaj, muĝaj graŭloj aŭdiĝis. Ĉiu el la tri hundomuzeloj flaris freneze kontraŭ ili, eĉ kvankam ĝi ne povis vidi ilin.

Kio estas tio ĉe ĝiaj piedoj?” Hermiona flustris.

“Ŝajne estas harpo,” diris Ron. “Evidente Snejp lasis ĝin tie.”

“Klare ĝi vekiĝas je la momento kiam oni ĉesas ludadi,” diris Hari. “Nu, ni komencu…”

Li metis la fluton de Hagrid ĉe siajn lipojn kaj blovis. Ĝi ne estis vera melodio, sed ekde la unua noto, la okuloj de la besto komencis velki. Hari apenaŭ enspiris. Iom post iom la graŭloj de la hundo ĉesis — ĝi ŝanceliĝis kaj falis surgenuen, tiam sterniĝis sur la plankon, plendormante.

“Ne ĉesu ludadi,” Ron avertis lin dum ili demetis la mantelon kaj rampis al la klapopordo. Ili sentis la varman, haladzan elspiron de la hundo dum ili proksimiĝis al la grandegaj kapoj.

“Mi kredas, ke ni povos malfermi la pordon,” diris Ron, rigardante super la hundan dorson. “Ĉu vi deziras eniri unue, Hermiona?”

“Ne mi!”

“Bone.” Ron kunpremis la dentojn kaj atente transpaŝis la krurojn de la hundo. Li kliniĝis kaj tiris la ringon de la klapopordo, kiu svingis supren kaj malfermiĝis.

“Kion vi vidas?” Hermiona diris malkviete.

“Nenion — nur nigraĵon — ne estas iu rimedo por grimpi malsupren, ni simple devas desalti.”

Hari, kiu ankoraŭ ludis la fluton, gestis al Ron por atentigi lin, kaj indikis sin mem.

“Vi deziras estis la unua? Ĉu vi estas certa?” diris Ron. “Mi ne scias kiel profunde tiu truo ampleksas. Donu la fluton al Hermiona, tiel ke ŝi povu teni ĝin dormanta.”

Hari transdonis la fluton. Dum la sekundoj da silento, la hundo grumblis kaj tikis, sed tuj post kiam Hermiona komencis ludi, ĝi ree endormiĝis profunde.

Hari grimpis super ĝin kaj rigardis suben tra la klapopordo. Vidiĝis neniu fundo.

Li mallevis sin tra la truo ĝis kiam li kroĉiĝis nur per la fingroj. Tiam li rigardis supren al Ron kaj diris, “Se io ajn okazos al mi, ne sekvu min. Iru rekte al la strigejo kaj sendu Hedvig al Zomburdo, ĉu bone?”

“Ĝuste,” diris Ron.

“Ĝis baldaŭ, mi esperas…”

Kaj Hari malkroĉis. Malvarma, humida aero siblis preter liaj oreloj dum li falis suben, suben, suben kaj —

VUMP. Kun stranga obtuza batbruo li ekhaltis sur iu molaĵo. Li sidiĝis kaj palpis ĉirkaŭe dum liaj okuloj alĝustiĝis al la mallumo. La molaĵo impresis lin kiel speco de planto.

“Estas bone!” li vokis al la lumo, kiu aspektis ne pli grande ol poŝtmarko, kaj estis la malfermita klapopordo, “vi havos molan surteriĝon, vi povas desalti!”

Ron sekvis tuj. Li alteriĝis, dissternita apud Hari.