Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Ni ne estas ofenditaj,” diris Hari tuj. “Nur diru al ni kion fari.”

“Nu, Hari, vi anstataŭos tiun kurieron, kaj Hermiona, vi staros apud li anstataŭ tiu turo.”

“Kaj vi?”

“Mi estos kavaliro,” diris Ron.

Evidente la ŝakpecoj aŭskultadis, ĉar post tiuj vortoj kavaliro, kuriero, kaj turo turnis siajn dorsojn al la blankaj figuroj, kaj marŝis de la tabulo, lasante tri malokupitajn kvadratojn, kiujn Hari, Ron, kaj Hermiona prenis.

“La blanka flanko ĉiam komencas en ŝako,” diris Ron, rigardante trans la tabulo. “Jes… rigardu…”

Blanka peono iris antaŭen je du kvadratoj.

Ron komencis direkti la nigrajn pecojn. Ili moviĝis silente ien ajn laŭ lia ordono. La genuoj de Hari skuiĝis. Kio okazus, se ili malgajnus la ludon?

“Hari, iru diagonale kaj rekte je kvar kvadratoj.”

Ilia unua ŝoko okazis kiam la alian nigran kavaliron estis prenata. La blanka damo bategis lin ĝisteren, kaj trenis lin flanken de la tabulo, kie li kuŝis tute senmove, vizaĝsube.

“Mi devis lasi tion okazi,” diris Ron, aspektante ŝokite. “Vi nun estas libera por preni tiun kurieron, Hermiona, iru.”

Ĉiun fojon, kiam unu el iliaj pecoj perdiĝis, la blankaj estis tute senkompataj. Baldaŭ kuŝis miksamaso da senmovaj nigraj pecoj kontraŭ la muro. Dufoje Ron nur ĝustatempe rimarkis, ke Hari kaj Hermiona venis en danĝeron. Li mem kuris ĉirkaŭ la tabulon, prenante preskaŭ tiom da blankaj pecoj, kiom ili perdis nigrajn.

“Ni alvenas al la fino,” li murmuris subite. “Lasu min pensi — lasu min pensi…”

La blanka damo turnis sian senforman vizaĝon kontraŭ li.

“Jes…” diris Ron kviete, “Ne estas alia rimedo… mi devas fariĝi prenata.”

“NE!” Hari kaj Hermiona kriis.

“Tiel estas en ŝako!” knalis Ron. “Por gajni la ludon oni bezonas pagi la prezon! Mi antaŭos je unu salto kaj ŝi prenos min — tio liberigos vin por matigi la reĝon, Hari!”

“Sed —”

“Ĉu vi volas haltigi Snejp aŭ ne?”

“Ron —”

“Pensu, se vi ne hastos, li jam havos la Ŝtonon!”

La elekto estis klara.

“Ĉu pretaj? Ron vokis, kun vizaĝo pala sed rezoluta. “Mi iras — nun aŭskultu — ne restadu ĉi tie post kiam vi venkos.”

Li paŝis antaŭen, kaj la blanka damo atakis. Ŝi batis Ron forte sur la kapo kun sia ŝtona brako, kaj li kraŝis planken — Hermiona ekkriis, sed restis ĉe sia kvadrato — la blanka damo trenis Ron al la flanko. Li aspektis senkonscie.

Tremante, Hari moviĝis je tri kvadratoj maldekstren. La blanka reĝo demetis sian kronon kaj ĵetis ĝin ĉe la piedojn de Hari. Ili venkis. La ŝakopecoj cedis flanken kaj riverencis, lasante klaran vojon ĝis la pordo. Kun lasta senespera rigardo dorsen al Ron, Hari kaj Hermiona hastis tra la pordo kaj laŭ la sekvanta pasejo.

“Se li estas — ?”

“Li bonfartos,” diris Hari, provante konvinki sin mem. “Laŭ via konjekto, kio sekvas?”

“Ni jam havis ion de Sproso, tio estis la Diabla Kaptilo; Flirtmeĉo evidente sorĉis la ŝlosilojn; MakGongal transformis la ŝakopecojn por animi ilin; do restas la sorĉo de Ciuro kaj de Snejp lia…”

Ili trovis sin antaŭ la pordo.

“Ĉu bone?” Hari flustris.

“Do eku.”

Hari puŝis ĝin malferma.

Aĉa haladzo plenigis iliajn sinusojn, kaj igis ilin kovri la nazojn per siaj roboj. Per larmantaj okuloj ili vidis, sternitan sur la planko antaŭ ili, trolon eĉ pli grandan ol tiu, kiun ili kontraŭbatalis, kaj ĝi estis senkonscia kun sanga tubero sur la kapo.

“Feliĉe ni ne devas lukti kontraŭ tiu,” Hari flustris dum ili transpaŝis atente unu el ĝiaj grandegaj kruroj. “Ni iru, mi ne povas spiri.”

Dum li malfermis la sekvantan pordon, ili apenaŭ kuraĝis rigardi al tio, kio sekvis — sed tie ne estis io ajn tre timiga, nur tablo kun sep diversformaj boteloj starantaj sur ĝi en vico.

“La snejpa,” diris Hari. “Kion ni devas fari?”

Ili preterpaŝis la sojlon, kaj tuj fajro ekflamis malantaŭ ili en la pordejo. Kaj ĝi ne estis ordinara fajro; ĝi estis purpura. Samtempe, nigraj flamoj altiĝis en la pordejo, kiu kondukis antaŭen. Ili estis kaptataj.

“Rigardu!” Hermiona ekkaptis volvaĵon da papero, kiu kuŝis apud la boteloj. Hari rigardis super ŝian ŝultron por legi ĝin:

Danĝero estas antaŭ vi, sed dorsen la sekuro,

Nur du el ni vin portos tra la nigro aŭ purpuro,

Unu el ni sep senpere sendos vin antaŭen,

Alia ujo la trinkanton translokigos malen,

Du el ni enhavas fermentaĵon de urtiko,

Aliaj tri eltiros tujan morton el maniko,

Elektu saĝe, aŭ vivadu jarojn en ekzilo,

Por helpi vin donacas ni kvar pecojn de konsilo:

Unue, kiel lerte la veneno kaŝas sin,

Vi nepre trovos iom live [49] maldekstre de urtika vin’,

La dua: malsimilaj likvoj ĉe la flankoj staras,

Sed por antaŭeniro tiuj du ne vin preparas.

La tria: ujoj diversgrandaj la pociojn tenas,

Sed nek el eta, nek el ega vi la morton prenas,

Kvare, du boteloj ĉe la flankoj antaŭlaste

Gustas same, sed aspektas ili ja kontraste.

Hermiona ellasis grandan elspiron kaj Hari vidis, mirante, ke ŝi ridetis, montrante senton tute malsimilan je lia.

“ Bravege ,” diris Hermiona. “Tio ne estas magio — tio estas logiko — estas enigmo. Multaj el la plej eminentaj sorĉistoj ne havas gramon da logiko, ili estus kaptataj ĉi tie por ĉiam.”

“Sed ni ankaŭ, ĉu ne?”

“Kompreneble ne,” diris Hermiona. “Ĉio, kion ni bezonas, estas skribita sur ĉi tiu papero. Sep boteloj: tri kun veneno; du kun vino; unu alvenigos nin sekure tra la nigra fajro, kaj la lasta kondukos nin revene tra la purpura.”

“Sed kiel ni divenos kion trinki?”

“Lasu al mi minuton.”

Hermiona legis la paperon kelkfoje. Tiam ŝi paŝis tien kaj reen laŭ la vico de boteloj, murmurante al si kaj gestante al ili fingre. Finfine, ŝi plaŭdis siajn manojn.

“Mi solvis ĝin,” ŝi diris. “La plej malgranda botelo kondukos nin tra la nigra fajro — al la Ŝtono.”

Hari ekzamenis la etan botelon.

“Tio nur sufiĉas por unu el ni,” li diris. “ĝi enhavas apenaŭ solan gluton.”

Ili rigardis unu la alian.

“Kiu portas vin revene tra la purpuraj flamoj?”

Hermiona indikis rondan botelon ĉe la dekstra fino de la vico.

“Vi trinku tiun,” diris Hari. “Ne, aŭskultu, iru reen kaj kolektu Ron. Prenu balailojn el la flugŝlosila ĉambro, per tiuj vi iru tra la klapopordo kaj preter Lanugan — iru rekte al la strigejo kaj sendu Hedvig al Zomburdo, ni bezonas lin. Mi eble povos forteni Snejp je iom da tempo, sed mi ne egalas al li, fakte.”

“Sed Hari — kion vi faros se Vi-Scias-Kiu estos kun li?”

“Nu — unufoje mi travivis, ĉu ne?” diris Hari, indikante sian cikatron. “Eble mi havos bonŝancon denove.”

La lipo de Hermiona tremis, kaj ŝi subite kuris al Hari kaj ĉirkaŭbrakumis lin.

“ Hermiona! ”

“Hari — vi estas grandega sorĉisto, fakte.”

“Mi ne estas tiel bona, kiel vi,” diris Hari, tre embarasate, kiam ŝi delasis lin.

“Mi!” diris Hermiona. “Nur libroj! Kaj lerteco! Ekzistas pli gravaj aferoj — amikeco kaj kuraĝo kaj — ho Hari — estu atenta !”

“Vi trinku unue,” diris Hari. “Vi estas certa pri la ĝustaj boteloj, ĉu ne?”

“Tute,” diris Hermiona. Ŝi prenis longan gluton el la ronda botelo ĉe la flanko, kaj skuiĝis.

“Tio ne estas veneno, ĉu?” diris Hari zorgeme.

“Ne — sed similas al glacio.”

“Rapide, iru, antaŭ ol ĝi eluziĝos.”