Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Sed li ne faris kvin paŝojn antaŭ ol akuta voĉo parolis, kvankam Ciuro ne movis siajn lipojn.

“Li mensogas… li mensogas…”

“Potter, venu ĉi tien!” Ciuro kriis. “Diru al mi la veron! Kion vi ĵus vidis?”

La akuta voĉo parolis denove.

“Lasu min paroli al li… vizaĝ-al-vizaĝe…”

“Mastro, vi ne havas sufiĉan forton!”

“Mi havas sufiĉan forton… por ĉi tio…”

Hari sentis kvazaŭ la Diabla Kaptilo enradikus lin ĉe tiu loko. Li povis movi nenian muskolon. Ŝtoniĝinta, li rigardis dum Ciuro levis la manojn, kaj komencis malvindi sian turbanon. Kio okazas? La turbano forfalis. La kapo de Ciuro aspektis strange malgrande sen tio. Tiam li malrapide turniĝis.

Hari ekkrius, se li povus fari ajnan sonon. Tie, kie devis esti la kapa malantaŭo Ciuro, estis alia vizaĝo, la plej terura vizaĝo, kiun Hari iam ajn vidis. Ĝi estis kretoblanka, kaj havis ardajn ruĝajn okulojn kaj fendojn por naztruoj, kiel serpento.

“Hari Potter…” ĝi flustris.

Hari klopodis paŝi malantaŭen, sed liaj kruroj ne moviĝis.

“Ĉu vi vidas tion, kion mi fariĝis?” la vizaĝo diris. “Nura ombro kaj vaporo… mi havas formon nur kiam mi povas kunhavi la korpon de alia… sed ĉiam ekzistas tiuj, kiuj feliĉe enlasas min en siajn korojn kaj mensojn… Unikorna sango fortigis min, dum la pasintaj semajnoj… vi vidis la fidelan Ciuron trinki ĝin por mi en la arbaro… kaj post kiam mi havas la Eliksiron de la Vivo, mi povos krei mian propran korpon…. Nun… kial vi ne donu al mi tiun Ŝtonon en via poŝo?”

Do li sciis. La sento subite ondis reen en la krurojn de Hari. Li stumblis malantaŭen.

“Ne estu stultulo,” minacis la vizaĝo. “Prefere savi vian vivon kaj aliĝi al mi… ol trafi la saman finon, kiel viaj gepatroj… ili mortis petegante kompaton de mi…”

“MENSOGULO!” Hari kriis subite.

Ciuro paŝis malantaŭen al li, tiel ke Voldemorto povis ankoraŭ vidi lin. La mava vizaĝo nun ridetis.

“Kiel korfrape…” ĝi siblis. “Mi ĉiam taksas alte la kuraĝon… Jes, knabo, viaj gepatroj estis kuraĝaj… mi mortigis vian patron unue, kaj li rezistis kuraĝe… sed via patrino ne bezonis morti… ŝi provis protekti vin… Nun donu al mi la Ŝtonon, krom se vi deziras, ke ŝi mortis vane.”

“NENIAM!”

Hari saltis kontraŭ la flama pordo, sed Voldemorto ŝrikis “KAPTU LIN!” kaj je la sekvanta sekundo, Hari sentis la manon de Ciuro ekkroĉi lian pojnon. Kudrile akra doloro tuj bruligis la cikatron de Hari; li sentis kvazaŭ lia kapo estis fendonta endue; li kriegis, baraktis per sia tuta forto kaj, surprize al li, Ciuro delasis lin. La doloro en lia kapo mildiĝis — li ĉirkaŭrigardis freneze por vidi kien Ciuro iris, kaj vidis lin kaŭranta pro doloro, rigardantan siaj fingrojn — ili blaziĝis dum li rigardis ilin.

“Kaptu lin! KAPTU LIN! ŝrikis Voldemorto denove, kaj Ciuro ataksaltis, plene sternante Hari, kaj eksidante sur lin, kun ambaŭ manoj ĉirkaŭ lia kolo — la cikatro de Hari preskaŭ blindigis lin per doloro, tamen li povis aŭdi Ciuron hurli agonie.

“Mastro, mi ne povas teni lin — miaj manoj — miaj manoj!”

Kaj Ciuro, kvankam blokante Hari kontraŭ la tero per siaj genuoj, lasis sian tenon de lia kolo, kaj gapis, konsternate, al siaj proproj manplatoj — Hari povis vidi, ke ili aspektis brulvundite, senhaŭte, ruĝe, kaj brile.

“Do mortigu lin, stultulo, kaj finu tion!” ŝrikis Voldemorto.

Ciuro levis la manon por fari mortigan malbenon, sed Hari instinkte etendis sian manon kaj prenis Ciuron je la vizaĝo —

“AAAAARĤĤĤ!”

Ciuro rulis de li, kun vizaĝo blazigita ankaŭ, kaj tiam Hari komprenis: Ciuro ne povas tuŝi lian nudan haŭton, sen suferi teruran doloron — lia sola savo estus tenadi Ciuron, kaŭzi al li sufiĉan doloron por malhelpi lin fari malbenon.

Hari saltis surpieden, kaptis Ciuron je la brako, kaj alkroĉiĝis tiel forte, kiel li kapablis. Ciuro kriegis kaj klopodis forĵeti je Hari — la kapdoloro de Hari kreskis — li ne povis vidi — li nur aŭdis la terurajn ŝrikojn de Ciuro, la kriojn de Voldemorto, “MORTIGU LIN! MORTIGU LIN!”, kaj aliajn voĉojn, kvazaŭ imagaĵojn de Hari, kiuj kriis, “Hari, Hari!”

Li sentis, ke la brako de Ciuro eltiras sin el lia teno, komprenis, ke li estas venkata, kaj falis en nigraĵon, malsupren… malsupren… malsupren…

Ia oraĵo glimbrilis ĝuste super li. La oreko! Li provis kapti ĝin, sed liaj brakoj tro pezis.

Li palpebrumis. Fakte, ĝi ne estas la oreko. Estas okulvitroj. Kiel strange.

Li palpebrumis denove. Super li la ridetanta vizaĝo de Albus Zomburdo ŝvebis en lian vidon.

“Bonan posttagmezon, Hari,” diris Zomburdo.

Hari gapis al li. Tiam li memoris tion: “Sinjoro! La Ŝtono! Estis Ciuro! Li havas la Ŝtonon! Sinjoro, hastu —”

“Trankviliĝu, karulo, kelkaj novaĵoj mankas al vi,” diris Zomburdo. “Ciuro ne havas la Ŝtonon.”

“Do kiu havas ĝin? Sinjoro, mi —”

“Hari, bonvolu kvietiĝi, alie sinjorino Pomfrej forigos min.”

Hari glutis kaj rigardis ĉirkaŭ si. Li rekonis, ke li estas en la alo hospitala. Li kuŝis enlite inter blankaj tolaĵoj, kaj apud li staris tablo alte ŝarĝita per duona butikpleno da dolĉaĵoj.

“Jen signoj de bondeziroj fare de viaj amikoj kaj admirantoj,” diris Zomburdo ĝojbrilante. “Tio, kio okazis tie en la karceroj inter vi kaj profesoro Ciuro, estas gardata sekreto, do kompreneble la tuta lernejo scias tion. Mi supozas, ke viaj amikoj, la sinjoroj Fredo kaj Georgo Tordeli respondecas pri la neceseja sidejo, kiu alvenis. Evidente ili intencis amuzi vin per tio. Sinjorino Pomfrej, tamen, ne konsideris ĝin tute higiena, kaj konfiskis ĝin.”

“Kiel longe mi estadas ĉi tie?”

“Je tri tagoj. Sinjoro Rejnaldo Tordeli kaj sinjorino Granĝer tre ĝoje ekscios, ke vi denove konscias, ili ege zorgas pri vi.”

“Sed sinjoro, la Ŝtono —”

“Mi kredas, ke vi ne lasos vin distriĝi. Do bone, teme de la Ŝtono. Profesoro Ciuro ne sukcesis preni ĝin de vi. Mi alvenis ĝustatempe por malebligi tion, kvankam vi sola agis tre brave, mi devas konfesi.”

“Vi alvenis? Vi ricevis la strigon de Hermiona?”

“Ni verŝajne preterpasis nin survoje. Kiam mi atingis Londonon, tuj evidentiĝis al mi, ke la ĝusta loko por mi estas tie, de kie mi ĵus veturis. Mi alvenis ĝustatempe por tiri Ciuron de vi —”

“Estis vi. ”

“Mi timis, ke mi malfruis.”

“Vi ja preskaŭ malfruis, mi ne povus forteni lin de la Ŝtono multe plu —”

“Mi ne parolas pri la Ŝtono, karulo, sed pri vi — la penado al vi preskaŭ mortigis vin. Dum terura momento, mi timis, ke tio okazis. Teme de la Ŝtono, ĝi estas detruita.”

“Detruita?” diris Hari gape. “Sed pri via amiko — Nikolao Flamel —”

“Ho, vi scias pri Nikolao?” diris Zomburdo, kun evidenta ĝojo. “Vi ja traktis la aferon korekte, ĉu ne? Nu, Nikolao kaj mi pridiskutis iom, kaj konsentis, ke tio estus ĝuste.”

“Sed tio signifas, ke li kaj lia edzino mortos, ĉu ne?”

“Ili havas sufiĉan akumuladon de Eliksiro por aranĝi iliajn aferojn, kaj tiam, jes, ili mortos.”

Zomburdo ridetis pro la mirfrapita mieno de Hari.

“Al junulo kiel vi, mi supozas, ke tio aspektas nekompreneble, sed al Nikolao kaj Perenela, tio ŝajnos simple kiel enlitiĝi post tre, tre longa tago. Fakte, por la bonorda menso, la morto estas simple la sekvanta granda aventuro. Sciu, ke la Ŝtono vere ne estis tiel bonega afero, kiel oni supozas. Tiom da mono kaj da vivo, kiom oni kapablas deziri! Jen la du aferoj, kiujn la plejparto da homoj elektus prefere al ĉiuj ceteraj — la ĝeno estas, ke la homoj inklinas elekti ĝuste tiujn aferojn, kiuj estas la plej malbonaj por ili.”