Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

‘Ik ga als laatste,’ zei Sturm, die zijn zwaard had getrokken.

‘Goed dan.’ Tanis wist dat het geen zin had om tegen te sputteren. Hij hing zijn boog en pijlenkoker over zijn schouder, greep het touw en liet zich zakken. Opeens glipten zijn handen weg. Hij gleed langs het touw naar beneden, niet in staat te voorkomen dat het de huid van zijn handpalmen schuurde. Zodra hij op de grond stond, bestudeerde hij ineenkrimpend van pijn zijn handen. Die waren rauw en bebloed. Hij had echter geen tijd om erover na te denken. Een snelle blik omhoog leerde dat Sturm nu ook naar beneden kwam.

Tika’s gezicht verscheen in de opening. ‘Ga maar naar mijn huis!’ zei ze geluidloos, tussen de bomen door wijzend. Toen was ze verdwenen.

‘Ik weet de weg,’ zei Tas met ogen die glansden van opwinding. ‘Kom maar mee.’

Haastig liepen ze achter de kender aan, want ze konden de voetstappen al horen van de wachters die de trap op liepen naar de herberg. Tanis, die er niet aan gewend was om zich in Soelaas over de grond te verplaatsen, was al snel de weg kwijt. Boven zijn hoofd zag hij de loopbruggen en de straatlampen die tussen de boomblaadjes door schenen. Hij was volledig gedesoriënteerd, maar Tas liep vol zelfvertrouwen verder, tussen de reusachtige stammen van de vallenbomen door. De commotie in de herberg stierf weg.

‘We houden ons vannacht schuil in Tika’s huis,’ fluisterde Tanis tegen Sturm terwijl ze door de struiken ploegden. ‘Gewoon voor het geval iemand ons heeft herkend en besluit onze huizen te laten doorzoeken. Morgenochtend is iedereen dit weer vergeten. Dan nemen we de mensen van de Vlakte mee naar mijn huis om hun een paar dagen rust te gunnen. Daarna kunnen we de barbaren naar Haven sturen, waar de Raad van Hogezoekers met hen praten. Misschien ga ik zelfs wel mee. Die staf heeft mijn nieuwsgierigheid gewekt.’

Sturm knikte. Toen keek hij Tanis met een zeldzame, weemoedige glimlach op zijn gezicht aan. ‘Welkom thuis,’ zei de ridder.

‘Jij ook.’ De halfelf grijnsde.

Opeens stonden ze allebei stil, omdat ze in het donker tegen Caramon opbotsten.

‘Volgens mij zijn we er,’ zei Caramon.

In het licht van de straatlampen die aan de boomtakken hingen zagen ze Tasselhof als een greppeldwerg omhoogklimmen. De anderen volgden in een lager tempo, waarbij Caramon zijn broer hielp. Tanis klemde zijn kaken opeen tegen de pijn in zijn handen en klom langzaam door het snel dunner wordende najaarsbladerdak omhoog. Met de handigheid van een inbreker klom Tas inmiddels al over de balustrade heen die om het portiek stond. De kender sloop naar de deur en speurde links en rechts de loopbrug af. Toen hij daar niemand zag, gebaarde hij naar de anderen. Vervolgens bestudeerde hij het slot en glimlachte tevreden bij zichzelf. De kender haalde iets uit een van zijn vele buidels. Binnen een paar tellen zwaaide de deur van Tika’s huis open.

‘Kom binnen,’ zei hij, alsof hij de gastheer was.

Ze dromden het huisje binnen, waarbij de lange barbaar gedwongen was te bukken om te voorkomen dat hij zijn hoofd zou stoten aan het plafond. Tas trok de gordijnen dicht. Sturm schoof een stoel bij voor de dame, en de lange barbaar ging achter haar staan. Raistlin pookte het vuur op.

‘Houd de wacht,’ zei Tanis. Caramon knikte. De krijger had al postgevat bij een raam en stond naar de duisternis te turen. Het licht van een straatlantaarn scheen door de gordijnen de kamer binnen, zodat er donkere schaduwen op de muren vielen. Een hele tijd zei niemand iets, maar staarde iedereen elkaar aan.

Tanis ging zitten en richtte zijn blik op de vrouw. ‘De blauw kristallen staf’ zei hij zachtjes. ‘Hij heeft die man genezen. Hoe kan dat?’

‘Dat weet ik niet.’ Ze aarzelde. ‘Ik... ik heb hem nog niet zo lang.’

Tanis keek naar zijn handen. Ze bloedden nog steeds op de plekken waar het touw de huid had weggeschuurd. Hij stak ze naar haar uit.

Langzaam en met een bleek gezicht raakte de vrouw hem met de stafaan. Die gloeide blauw op. Tanis voelde een lichte, tintelende schok door zijn lichaam gaan. Voor zijn ogen verdween het bloed op zijn handpalmen, werd de huid glad en onbeschadigd en trok de pijn weg, om vervolgens helemaal te verdwijnen. ‘Ware heling!’ zei hij vol ontzag.

Raistlin ging voor de haard in de gloed van het vuur zitten en wreefin zijn smalle handen. Zijn gouden ogen leken feller dan de vlammen toen hij gebiologeerd staarde naar de blauw kristallen staf die op de schoot van de vrouw lag.

‘Wat denk je ervan?’ vroeg Tanis.

‘Als ze een charlatan is, is ze wel een goede,’ merkte Raistlin bedachtzaam op.

‘Jij, worm! Hoe durf je de stamhoofdsdochter een charlatan te noemen?’ De lange barbaar liep met zijn voorhoofd vertrokken in een vervaarlijke frons op Raistlin af. Caramon maakte een laag, grommend geluid diep in zijn keel en verliet het raam om achter zijn broer te gaan staan.

‘Waterwind...’ De vrouw legde haar hand op ’s mans arm toen hij weer naast haar kwam staan. ‘Toe. Hij heeft geen kwaad in de zin. Het is alleen maar juist dat ze ons niet vertrouwen. Ze kennen ons immers niet.’

‘En wij kennen hen ook niet,’ bromde de man.

‘Zou ik hem eens mogen bestuderen?’ vroeg Raistlin.

Goudmaan knikte en hield hem de staf voor. De magiër strekte zijn lange, benige armen uit en graaide er met zijn magere handen gretig naar. Zodra hij de staf echter aanraakte, ontstond er een felle blauwe flits en klonk er een felle donderklap. Met een kreet van pijn en schrik trok Raistlin zijn hand terug. Caramon sprong naar voren, maar zijn broer hield hem tegen.

Nee, Caramon,’ fluisterde Raistlin hees, wrijvend over zijn gewonde hand. ‘De dame had hier niets mee te maken.’

En inderdaad, de vrouw zat vol verwondering naar haar staf te kijken.

‘Wat krijgen we nou?’ vroeg Tanis geërgerd. ‘Een staf die tegelijkertijd geneest en verwondt?’

‘Het is heel simpel: hij weet wat voor vlees hij in de kuip heeft.’ Raistlin likte zijn lippen. Zijn ogen glinsterden. ‘Kijk maar. Caramon, pak de staf.’

‘Mooi niet!’ De krijger deinsde terug alsof het een slang was.

‘Pak die staf!’ beval Raistlin.

Met tegenzin stak Caramon zijn bevende hand uit. Naarmate zijn vingers dichterbij kwamen, begon zijn arm steeds heviger te trillen. Met zijn ogen dicht en zijn tanden op elkaar, voorbereid op de pijn, raakte hij de staf aan. Er gebeurde niets.

Geschrokken sperde Caramon zijn ogen open. Hij pakte de staf met zijn enorme hand vast, tilde hem op en grijnsde.

‘Zie daar.’ Raistlin gebaarde alsof hij een illusionist was die zijn publiek vermaakte met een goocheltruc. ‘Alleen eenvoudige, goedaardige lieden met een zuiver hart’ — zijn sarcasme was bijtend — ‘kunnen de staf aanraken. Het is waarlijk een helende staf, gezegend door deze of gene god. Het is geen magisch voorwerp. Ik heb nog nooit gehoord van een magisch voorwerp dat helende krachten had.’

‘Stil!’ zei Tasselhof, die Caramons plaats bij het raam had ingenomen, bevelend. ‘De wachters van de Theocraat!’ waarschuwde hij zachtjes. Niemand zei iets. Nu hoorden ze allemaal de klepperende voetstappen van kobolden op de loopbruggen die de takken van de vallenbomen met elkaar verbonden.

‘Ze zijn huiszoekingen aan het verrichten,’ fluisterde Tanis ongelovig terwijl hij luisterde naar het geluid van vuisten die bij een van de buren op de deur beukten.

‘Doe open, in naam van de Zoekers!’ zei iemand met krakende stem. Het bleef even stil, waarna die zelfde kobold zei: ‘Niemand thuis. Zullen we de deur intrappen?’

‘Nee,’ zei een ander. ‘We kunnen beter gewoon verslag uitbrengen aan de Theocraat, dan kan hij de deur intrappen. Als de deur nou niet op slot was, zou het anders zijn, dan zouden we het recht hebben naar binnen te gaan.’