Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

‘Dat kan ik wel begrijpen,’ zei Sturm, ‘als je een dergelijke schat moet bewaken. Hij is trouwens inderdaad haar persoonlijke lijfwacht. Uit hun gesprek maakte ik op dat zij een soort koninklijke status heeft binnen hun stam. Hoewel ik op grond van de blikken die ze wisselden vermoed dat hun relatie iets dieper gaat.’

De vrouw hief bezwerend haar hand. ‘Het spijt me.’ De vrienden moesten zich inspannen om haar te kunnen verstaan, zo zacht praatte ze. ‘Ik ben geen verhalenverteller. Dat ambacht beheers ik niet.’ Ze sprak Gemeenschaps, zij het met een zwaar accent.

De gretigheid op het gezicht van het kind maakte plaats voor teleurstelling. De oude man gaf hem een klopje op zijn rug, waarna hij de vrouw recht aankeek. ‘Je mag dan geen verhalenverteller zijn,’ zei hij vriendelijk, ‘maar je bent wel een liederenzanger, nietwaar, stamhoofdsdochter? Zing je lied voor het kind, Goudmaan. Je weet wel welk lied ik bedoel.’

Schijnbaar uit het niets verscheen er een luit in de handen van de oude man. Die gaf hij aan de vrouw, die hem vol angst en verbijstering aanstaarde.

‘Hoe... weet u wie ik ben, meneer?’ vroeg ze.

‘Dat is niet van belang.’ De oude man glimlachte vriendelijk. ‘Zing voor ons, stamhoofdsdochter.’

De vrouw nam de luit met zichtbaar bevende handen aan. Haar metgezel leek fluisterend te protesteren, maar ze hoorde hem niet. Haar blik werd gevangen gehouden door de glinsterende zwarte ogen van de oude man. Langzaam, als in een trance, begon ze een melodie te spelen op de luit. Melancholieke akkoorden dreven door de gelagkamer, en links en rechts verstomden de gesprekken. Al snel keek iedereen naar haar, maar dat leek ze niet te merken. Goudmaan zong voor niemand anders dan de oude man.

Het was doodstil in de gelagkamer toen ze het laatste akkoord aansloeg. Met een diepe zucht gaf ze de luit terug aan de oude man en trok zich terug in de schaduw.

‘Dank je, lieve kind,’ zei de oude man glimlachend.

‘Mag ik nu een verhaal?’ vroeg het jongetje smachtend.

‘Natuurlijk,’ zei de oude man. Hij maakte het zich gemakkelijk in zijn stoel. ‘Op een dag hoorde de grote god Paladijn…’

‘Paladijn?’ onderbrak het jongetje hem. ‘Ik heb nog nooit gehoord van een god die Paladijn heette.’

De Hogetheocraat, die vlakbij nog altijd aan zijn tafeltje zat, snoof hoorbaar. Tanis keek naar Hederick, wiens boze gezicht rood was aangelopen. De oude man leek het niet te hebben opgemerkt.

Paladijn is een van de oude goden, jongeman. Hij wordt al heel lang niet meer aanbeden.’

Waarom is hij weggegaan?’ vroeg het jongetje.

‘Hij is niet weggegaan,’ antwoordde de oude man. Zijn glimlach werd droevig. ‘De mensen hebben hem in de duistere tijd na de Catastrofe de rug toegekeerd. Ze gaven de goden de schuld van de vernietiging van de wereld, terwijl ze zichzelf daarvan de schuld hadden moeten geven. Heb je het Hooglied van de Draak wel eens gehoord?’

‘Ja, nou en of,’ zei het jongetje gretig. ‘Ik ben dol op verhalen over draken, maar papa zegt dat draken nooit hebben bestaan. En toch geloof ik in ze. Ik hoop dat ik er op een dag een zie!’

Het gezicht van de oude man leek nog ouder en droeviger te worden. Hij streelde het jongetje over zijn hoofd. ‘Wees voorzichtig met wat je wenst, mijn kind,’ zei hij zachtjes. Toen zweeg hij.

‘Het verhaal...’ drong het jongetje aan.

‘O ja. Welnu, op een dag hoorde Paladijn het gebed van een zeer dappere ridder, Huma genaamd—’

‘De Huma uit het Hooglied?’

‘Ja, die Huma. Huma was verdwaald geraakt in het bos. Lange tijd dwaalde hij doelloos rond, tot de wanhoop toesloeg omdat hij vreesde dat hij zijn vaderland nooit meer zou terugzien. Hij bad tot Paladijn om hulp, en opeens verscheen voor hem een witte hertenbok.’

‘Heeft Huma hem doodgeschoten?’ vroeg de jongen.

‘Dat was hij wel van plan, maar toen bedacht hij zich. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om zo’n schitterend dier te doden. De hertenbok ging er met grote sprongen vandoor. Toen bleef hij staan en keek achterom, alsof hij op Huma wachtte. De ridder liep achter de hertenbok aan. Dagen- en nachtenlang volgde hij het dier, en uiteindelijk leidde dat hem terug naar zijn vaderland. Daar dankte hij de god Paladijn.’

‘Godslastering!’ snauwde iemand luid. Er viel een stoel achterover.

Tanis zette zijn kroes bier neer en keek op. Iedereen aan de tafel hield op met drinken om naar de dronken Theocraat te kijken.

‘Godslastering!’ Wankelend op zijn onvaste benen wees Hederick naar de oude man. ‘Ketter! Je verpesjt onze kinderen! Ik sjleep je voor de raad, oude man!’ De Zoeker wankelde een stap naar achteren, maar kwam toen weer naar voren. Gewichtig keek hij om zich heen. ‘Roep de wachtersj!’ Hij maakte een weids gebaar. ‘Zeg dat ze deze man moeten arresjteren, en deze vrouw wegensj het zingen van onkuisje liederen. Duidelijk een heksj! En deze sjtaf neem ik in besjlag.’

De Zoeker wankelde door de zaal op de barbaarse vrouw af, die hem vol afkeer aankeek. Onhandig stak hij zijn hand uit naar haar staf.

‘Nee,’ sprak de vrouw die Goudmaan werd genoemd koeltjes. ‘Die is van mij. U mag hem niet meenemen.’

‘Heksj!’ sneerde de Zoeker. ‘Ik ben de Hogetheocraat. Als ik ietsj wil meenemen, neem ik het mee!’

Opnieuw probeerde hij de staf te pakken. Nu stond de lange metgezel van de vrouw op. ‘De stamhoofdsdochter zei dat je hem niet mag hebben,’ zei de man bruusk. Hij gaf de Zoeker een duw.

Het was niet eens zo’n harde duw die de lange man gaf, maar de dronken Theocraat raakte er volledig door uit balans. Met wild zwaaiende armen probeerde hij overeind te blijven. Hij deed een paar wankele stappen naar voren, één te veel. Toen struikelde hij over zijn officiële gewaad en viel voorover in het brullende haardvuur.

Er klonk een luid geraas, dat werd gevolgd door een lichtflits en de misselijkmakende stank van brandend vlees. Een luid gekrijs doorkliefde de doodse stilte toen de Theocraat volkomen buiten zinnen overeind sprong en als een wildeman begon rond te draaien. Hij was veranderd in een levende fakkel.

Tanis en de anderen zaten verstijfd van schrik door het gebeurde toe te kijken. Alleen Tasselhof had de tegenwoordigheid van geest om op de man af te rennen, klaar om te helpen. De Theocraat stond echter krijsend met zijn armen te zwaaien, waardoor de vlammen die zijn kleding en lichaam verteerden alleen maar werden aangewakkerd. Het leek erop dat de kleine kender hem onmogelijk kon helpen.