Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

‘Laurana!’ riep hij. ‘Kijk dan eens. Kijk eens goed!’ Overmand door zijn eigen emoties schudde hij haar heen en weer. ‘Daar kan toch niemand levend uit zijn gekomen!’

‘Dat kun je niet weten!’ gilde ze hem woedend toe. Ze rukte zich los, liet zich op handen en knieën vallen en probeerde een zwartgeblakerd brok puin op te tillen. ‘Tanis!’ riep ze. Het brok steen was zo zwaar dat ze het slechts een paar centimeter kon optillen.

Terneer geslagen en niet wetend wat hij moest doen keek Sturm toe. Toen kreeg hij zijn antwoord. Trompetten! En ze naderden snel. Honderden, zo niet duizenden trompetten. Het leger zette de aanval in. Hij keek Elistan aan, die droevig maar begrijpend knikte. Samen haastten ze zich naar Laurana toe.

‘Lieve kind,’ begon Elistan voorzichtig, ‘je kunt niets voor hen doen. De levenden hebben je nodig. Je broer is gewond, en de kender ook. De draconen vallen aan. We kunnen nu vluchten, zodat we tegen die afschuwelijke monsters kunnen blijven vechten, of ons leven verkwisten aan zinloos verdriet. Tanis heeft zijn leven voor je gegeven, Laurana. Zorg ervoor dat het geen zinloos offer wordt.’

Laurana staarde hem aan met een gezicht vol vuil en roet waarop bloed en tranen hun sporen hadden achtergelaten. Ze hoorde de trompetten, ze hoorde het geroep van Gilthanas, ze hoorde Flint iets schreeuwen over Tasselhof die op sterven na dood was, ze hoorde wat Elistan zei. Toen begon het te regenen. Water drupte uit de hemel doordat de sneeuw begon te smelten in de hitte van het drakenvuur. Het stroomde over haar gezicht en verkoelde haar huid.

‘Help me, Sturm,’ fluisterde ze met lippen die zo verdoofd waren dat ze er bijna geen woorden mee kon vormen. Hij sloeg zijn arm om haar heen. Duizelig en misselijk van de shock stond ze op.

‘Laurana!’ riep haar broer. Elistan had gelijk. De levenden hadden haar nodig. Ze moest naar hem toe. Het liefst zou ze op het puin gaan liggen om te sterven, maar ze moest door. Dat zou Tanis hebben gedaan. Ze hadden haar nodig. Ze moest door.

‘Vaarwel, Tanthalas,’ fluisterde ze.

Het begon harder te regenen, maar het was een malse regen, alsof de goden zelf huilden om Tarsis de Schone.

Er drupte water op zijn hoofd. Koud, irritant. Raistlin wilde omrollen, weg van het water, maar hij kon zich niet bewegen, want er drukte iets zwaars op hem. Verwoed probeerde hij eraan te ontsnappen. De angst die door zijn lijf gierde bracht hem helemaal bij zijn positieven. De paniek vluchtte voor zijn bewustzijn. Hij had zichzelf weer in de hand. Zoals hem was geleerd, dwong hij zichzelf te ontspannen en de situatie in ogenschouw te nemen.

Hij kon niets zien. Het was pikkedonker, waardoor hij volledig was aangewezen op zijn overige zintuigen. Eerst moest hij dat gewicht van zich afzien te krijgen. Voorzichtig bewoog hij zijn armen. Dat veroorzaakte geen pijn, dus kennelijk was er niets gebroken. Daarom tastte hij naar wat er boven op hem lag. Een lichaam. Dat van Caramon, afgaand op de wapenrusting — en de stank. Raistlin slaakte een zucht. Hij had het kunnen weten. Met al zijn kracht duwde hij zijn broer van zich af en kroop onder hem vandaan.

Eindelijk kon de magiër gemakkelijker ademhalen en het water van zijn gezicht wissen. In de duisternis zocht hij de hals van zijn broer, zodat hij zijn hartslag kon voelen. Die was krachtig. Hij voelde warm aan en zijn ademhaling was regelmatig. Opgelucht liet Raistlin zich weer op de grond zakken. Waar hij ook was, hij was in elk geval niet alleen.

Waar was hij eigenlijk? Raistlin probeerde zich die laatste afschuwelijke momenten te herinneren. Hij wist nog dat de balk het dreigde te begeven en dat Tanis Laurana eronder weg had geduwd. Hij wist nog dat hij een betovering had uitgesproken, de laatste waar hij nog kracht voor had. De magie was door hem heen gestroomd en had om hem en zijn metgezellen heen een krachtveld gevormd dat hen beschermde tegen tastbare voorwerpen. Hij wist nog dat Caramon zich boven op hem had geworpen, dat het gebouw was ingestort en dat hij het gevoel had gehad dat hij viel.

Het gevoel dat hij viel...

Aha. Nu begreep Raistlin het. Kennelijk waren ze dwars door de vloer heen de kelder van de herberg in gevallen. Terwijl hij om zich heen tastte, besefte de magiër opeens dat hij door en door nat was. Toen vond hij wat hij zocht: de staf van Magius. Er zat geen krasje op het kristal, want alleen drakenvuur kon de staf beschadigen die Par-Salian hem in de Torens van de Hoge Magie had geschonken.

‘ Shirak ,’ fluisterde hij, en het licht van de staf vlamde op. Om zich heen kijkend ging hij rechtop zitten. Ja, hij had gelijk. Ze bevonden zich in de kelder van de herberg. Overal lagen kapotte flessen wijn, en de inhoud ervan had zich over de stenen vloer verspreid. Vaten bier waren doormidden gespleten. Het was niet alleen water waar hij in had gelegen.

De magiër liet het licht over de vloer schijnen. Daar lagen Tanis, Waterwind, Goudmaan en Tika, allemaal in de buurt van Caramon. Zo te zien mankeert hen niets, dacht hij na een snelle inspectie. Overal om hen heen lagen brokstukken. De helft van de plafondbalk stak schuin uit het puin, met de punt op de grond. Raistlin glimlachte. Dat was weer een knap staaltje werk geweest, die spreuk van hem. Voor de zoveelste keer waren ze hem veel verschuldigd.

Als we tenminste niet omkomen van de kou, hielp hij zichzelf verbitterd herinneren. Hij rilde zo hevig dat hij zijn staf nauwelijks kon vasthouden. Hij begon te hoesten. Dit zou zijn dood worden. Ze moesten hieruit zien te komen.

‘Tanis,’ riep hij terwijl hij de halfelf probeerde wakker te schudden.

Tanis lag aan de uiterste rand van Raistlins beschermende magische cirkel. Mompelend kwam hij in beweging. Opnieuw schudde Raistlin hem. Met een kreet hief de halfelf beschermend zijn armen boven zijn hoofd.

‘Tanis, je bent veilig,’ fluisterde Raistlin hoestend. ‘Wakker worden.’

‘Hè?’ Tanis ging met een ruk zitten en keek verwilderd om zich heen. ‘Waar...’ Toen wist hij het weer. ‘Laurana?’

‘Weg.’ Raistlin haalde zijn schouders op. ‘Je hebt haar de gevarenzone uit geduwd...’

‘Ja...’ zei Tanis. Hij liet zich weer op de grond zakken. ‘En ik hoorde jou iets zeggen. Magische woorden…’

‘Daarom zijn we niet verpletterd.’ Rillend trok Raistlin zijn doorweekte gewaad dichter om zich heen en ging vlak bij Tanis zitten, die om zich heen zat te kijken alsof hij op een maan terecht was gekomen.

‘Waar, in de naam van de Afgrond...’

‘We zitten in de kelder van de herberg,’ zei de magiër. ‘De vloer heeft het begeven en wij zijn erdoorheen gevallen.’

Tanis keek op. ‘Bij de goden,’ fluisterde hij vol ontzag.

‘Ja,’ zei Raistlin, die Tanis’ blik had gevolgd. ‘We zijn levend begraven.’

Onder de ruïne van de Rode Draak overdachten de reisgenoten hun situatie. Die was weinig hoopgevend. Goudmaan verzorgde hun wonden, die dankzij Raistlins spreuk niet ernstig waren. Ze hadden echter geen flauw idee hoe lang ze buiten bewustzijn waren geweest of wat zich boven hen afspeelde. Erger nog: ze hadden geen idee hoe ze konden wegkomen.

Caramon probeerde voorzichtig een paar stenen boven hun hoofd te verplaatsen, maar meteen begon alles te kraken en piepen. Raistlin hielp hem er op scherpe toon aan herinneren dat hij geen energie meer had om een betovering uit te spreken, waarop Tanis vermoeid tegen de grote man zei dat hij er maar mee moest ophouden. Ze bleven zitten in de laag water, die steeds dieper werd.

Zoals Waterwind zei, de vraag was vooral wat hen als eerste fataal zou worden: zuurstofgebrek, de ijzige kou, een verdere instorting van de herberg of het stijgende water.

‘We kunnen om hulp roepen,’ opperde Tika, die haar best deed haar stem kalm te laten klinken.

‘Dan kunnen we de draconen ook nog aan de lijst toevoegen,’ snauwde Raistlin. ‘Dat zijn de enige levende wezens die je daarboven zouden kunnen horen.’