Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

‘Draken,’ zei hij tegen Alhana. ‘Ze achtervolgen ons.’

Achteraf waren Tanis’ herinneringen aan die nachtmerrieachtige vlucht uit Tarsis erg vaag. Hij wist nog dat het uren had geduurd, dat de wind zo bijtend koud was dat het bijna aanlokkelijk werd om door drakenvuur om het leven te komen, dat hij constant in paniek achterom had gekeken naar de donkere gestalten die hen langzaam maar zeker inhaalden, tot zijn ogen traanden, niet in staat zich af te wenden. Hij wist nog dat ze bij zonsondergang uitgeput en bang in een grot hoog in een klif hadden geslapen, en dat ze de volgende ochtend, toen ze weer door de lucht scheerden, opnieuw werden achtervolgd door die donkere, gevleugelde gestalten.

Er zijn maar weinig levende wezens die sneller kunnen vliegen dan de griffioen met zijn adelaarsvleugels, maar de draken — de eerste blauwe draken die ze ooit hadden gezien — waren steeds aan de horizon, steeds in de achtervolging. Ze maakten het de reisgenoten onmogelijk overdag te rusten en dwongen hen zich ’s nachts te verstoppen wanneer de uitgeputte griffioenen echt moesten slapen. Er was maar weinig te eten, afgezien van de quith-pa die Alhana bij zich had en met de anderen deelde, een noodrantsoen in de vorm van gedroogd fruit dat hen op de been hield, maar weinig deed om de honger te stillen. Zelfs Caramon was echter te vermoeid en somber om veel te eten.

Het enige wat Tanis zich levendig herinnerde viel voor tijdens de tweede avond van hun reis. Hij vertelde het groepje dat in een vochtige, troosteloze grot ineengedoken om het vuur zat over wat de kender in de bibliotheek van Tarsis had ontdekt. Toen hij over de drakenbollen sprak, begonnen Raistlins ogen te glinsteren en leek zijn magere gezicht van binnenuit te worden verlicht door een gretige, intense gloed.

‘Drakenbollen?’ herhaalde hij zachtjes.

‘Ik dacht dat jij er misschien iets over zou weten,’ zei Tanis. ‘Wat zijn het?’

Raistlin gaf niet meteen antwoord. Gewikkeld in zijn eigen mantel en die van zijn broer was de frêle jongeman zo dicht mogelijk bij het vuur gaan liggen, en nog rilde hij van de kou. Met zijn gouden ogen staarde hij Alhana aan, die een eindje van de groep vandaan zat. Ze stond hun weliswaar toe de grot met haar te delen, maar verwaardigde het zich niet om aan hun gesprek deel te nemen. Nu leek het echter of ze haar hoofd een beetje draaide om beter te kunnen luisteren.

‘Je zei dat er een drakenbol in Silvanesti was,’ fluisterde de magiër met een blik op Tanis. ‘In dat geval ben ik niet de aangewezen persoon om die vraag te beantwoorden.’

‘Ik weet er maar weinig van,’ zei Alhana terwijl ze haar bleke gelaat naar het vuur wendde. ‘We bewaren het als een reliek uit vroeger tijden. Eigenlijk is het niet veel meer dan een curiositeit. Wie had durven denken dat de mensen dit kwaad opnieuw zouden wekken en draken zouden laten terugkeren naar Krynn?’

Voordat Raistlin antwoord kon geven, sprak Waterwind boos: ‘Je weet helemaal niet of het mensen waren!’

Alhana wierp de Vlakteman een hooghartige blik toe. Ze gaf geen antwoord, want ze achtte het beneden haar waardigheid om met een barbaar te discussiëren.

Tanis slaakte een zucht. De Vlakteman had weinig op met elfen. Het had lang geduurd voordat hij Tanis was gaan vertrouwen, en bij Gilthanas en Laurana nog langer. En net nu Waterwind op het punt leek te staan zijn aangeleerde vooroordelen te overwinnen, had Alhana hem met haar al even diepgewortelde vooroordelen een nieuwe wond toegebracht.

‘Goed dan. Raistlin,’ zei Tanis zachtjes. ‘Vertel ons alles wat je weet over de drakenbollen.’

‘Breng me mijn drankje, Caramon,’ beval de magiër.

Zoals hem was opgedragen kwam Caramon zijn broer een beker heet water brengen. Raistlin duwde zich op zijn elleboog omhoog en roerde kruiden door het water. De vreemde, bijtende geur verspreidde zich door de grot. Met een grimas nam Raistlin een slokje van het bittere aftreksel voordat hij begon te vertellen.

‘Tijdens de Dromentijd, toen leden van mijn orde nog werden gerespecteerd en vereerd op Krynn, waren er vijf Torens van de Hoge Magie.’ De stem van de magiër werd zacht, alsof hij pijnlijke herinneringen ophaalde. Zijn broer zat met een ernstig gezicht naar de rotsvloer van de grot te staren. Toen hij de schaduw zag die over beide broers leek te zijn neergedaald, vroeg Tanis zich voor de zoveelste keer af wat er in de Toren van de Hoge Magie was gebeurd wat hun leven zo ingrijpend had veranderd. Het had geen zin om ernaar te vragen, wist hij. Het was hun allebei verboden om erover te praten.

Raistlin zweeg even en haalde diep adem voordat hij verderging. ‘Toen de Tweede Drakenoorlog uitbrak, kwamen de hoogsten van mijn orde samen in de machtigste der Torens — die van Palanthas — om de drakenbollen te creëren.’

Er verscheen een afwezige blik in Raistlins ogen. Toen hij verder ging met zijn verhaal, was het alsof hij het in gedachten zelf opnieuw beleefde. Zelfs zijn stem klonk anders: die werd krachtiger, dieper, helderder. Hij hoestte niet meer. Caramon keek hem verwonderd aan.

‘De dragers van de Witte Mantel betraden als eersten de kamer boven in de toren, op het moment dat de zilveren maan Solinari opkwam. Toen verscheen Lunitari aan de hemel, bloedrood, waarop de dragers van de Rode Mantel binnenkwamen. Ten slotte werd het zwarte hemellichaam, Nuitari, een duister gat te midden van de sterren, zichtbaar voor hen die ernaar zochten, en kwamen de dragers van de Zwarte Mantel de kamer in.

Het was een uniek moment in de geschiedenis, waarop alle vijandigheid tussen de dragers van de verschillende mantels terzijde werd geschoven. Het zou nog maaréén keer vaker voorkomen, toen de tovenaars zich verenigden in de Verloren Strijd, maar dat was toen nog niet te voorzien. Voorlopig was het genoeg te weten dat het grote kwaad diende te worden vernietigd. Eindelijk hadden we namelijk ingezien dat het kwaad zich tot doel had gesteld alle magie in de wereld te vernietigen, zodat alleen zijn eigen magie zou overblijven. Onder de Zwarte Gewaden waren er enkelen die hadden overwogen zich bij die grote macht aan te sluiten’ — Tanis zag de vonk in Raistlins ogen — ‘maar ze hadden al snel beseft dat ze slechts slaven zouden zijn, geen meesters. Zo werden de drakenbollen geboren, in een nacht waarin alle drie de manen aan de hemel stonden.’

‘Drie manen?’ vroeg Tanis zachtjes, maar Raistlin hoorde hem niet en vertelde verder met die stem die niet van hem was.

‘Groots en machtig was de magie die die nacht werd verricht, zo machtig dat weinigen hem konden verdragen en allen ter aarde stortten, geestelijk en lichamelijk volkomen uitgeput. Die ochtend stonden er echter vijf drakenbollen op sokkels, vol glinsterend licht en donkere schaduwen. Opéén na werden ze allemaal meegenomen uit Palanthas en met groot gevaar naar de overige vier torens gebracht. Daar hielpen ze bij het verdrijven van de Koningin van de Duisternis.’

De koortsachtige glans verdween uit Raistlins ogen. Hij liet zijn schouders hangen, zijn stem stierf weg en hij begon hevig te hoesten. De anderen staarden hem zwijgend en ademloos aan.

Uiteindelijk kuchte Tanis. ‘Hoe bedoel je, drie manen?’

Raistlin keek met doffe ogen op. ‘Drie manen?’ fluisterde hij. ‘Ik weet niets over drie manen. Waar hadden we het over?’

‘Drakenbollen. Je hebt ons net zitten vertellen hoe ze werden gecreëerd. Hoe wist je...’ Tanis zweeg toen hij zag dat Raistlin zich op zijn veldbed liet zakken.

‘Ik heb jullie helemaal niets verteld,’ zei Raistlin gepikeerd. ‘Waar heb je het over?’

Tanis keek naar de anderen. Waterwind schudde zijn hoofd. Caramon beet op zijn lip en wendde zich blik af. Zijn gezicht stond bezorgd.

‘We hadden het over de drakenbollen,’ zei Goudmaan. ‘Je zou ons vertellen wat je erover wist.’