Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

Tika werd rood, en ze veegde snel even met haar hand over haar ogen. Met een verwijtende blik op zijn broer sloeg Caramon zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. Raistlin keek hen beiden vol afkeer aan.

‘Ik heb daarboven nog geen geluid gehoord,’ zei Tanis verbaasd. ‘Je zou bijna denken dat de draken en het leger...’ Hij zweeg en keek Caramon aan. De beide soldaten knikten grimmig toen de waarheid tot hen doordrong.

‘Wat is er?’ vroeg Goudmaan.

‘We bevinden ons achter de vijandelijke linie,’ zei Caramon. ‘Het draconenleger heeft de stad bezet. En waarschijnlijk ook grote delen van het land eromheen. Er is geen uitweg, en zelfs als er wel een uitweg was, dan konden we nergens naartoe.’

Opeens hoorden de reisgenoten geluiden boven zich, alsof de woorden van Caramon benadrukt dienden te worden. Keelachtige draconenstemmen, die ze maar al te goed hadden leren herkennen, bereikten hun oren.

‘Ik zeg je, dit is je reinste tijdverspilling,’ jammerde een andere stem, die van een kobold zo te horen, in het Gemeenschaps. ‘Er is echt niemand meer in leven in deze puinhoop.’

‘Ga dat maar tegen de Drakenheer zeggen, ellendige hondenvreter,’ grauwde een dracoon. ‘Hij is vast bijzonder geïnteresseerd in jouw mening. Of liever: zijn draak. Jullie hebben een bevel gekregen. En nu graven, allemaal.’

Er klonken schrapende geluiden toen er brokken puin opzij werden geschoven. Door de spleten liepen vuil en stof in straaltjes naar beneden. De grote balk trilde even, maar hield het.

De reisgenoten staarden elkaar aan, met ingehouden adem, terwijl ze dachten aan de vreemde draconen die de herberg hadden belegerd. ‘Iemand heeft het specifiek op ons gemunt,’ had Raistlin gezegd.

‘Waar zoeken we eigenlijk naar in dit puin?’ kraste een kobold in zijn eigen taal. ‘Zilver? Sieraden?’

Tanis en Caramon, die een beetje Kobolds spraken, spanden zich in om de sprekers te kunnen verstaan.

‘Welnee,’ zei de kobold die over de bevelen had gemekkerd. ‘Spionnen of zoiets, die de Drakenheer persoonlijk wil ondervragen.’

‘Hier?’ vroeg de ander verbaasd.

‘Dat zei ik ook al,’ grauwde zijn kameraad. ‘En je hebt gezien hoeveel ik daarmee ben opgeschoten. Die reptielenmannen beweren dat het hele stel vastzat in de herberg toen de draak toesloeg. Ze zeggen dat er niemand is ontsnapt, dus denkt de Drakenheer dat ze hier nog moeten zijn. Als je het mij vraagt hebben de draconen het verbruid en moeten wij nu boeten voor hun geblunder.’

Het geschraap van stenen en de graafgeluiden werden luider, net als de koboldenstemmen, die af en toe werden onderbroken door een gesnauwd bevel van een dracoon. Er staan er boven minstens een stuk of vijftig, dacht Tanis verbijsterd.

Stilletjes haalde Waterwind zijn zwaard uit het water en begon het schoon te vegen. Caramon liet met een sombere uitdrukking op zijn anders zo vrolijke gezicht Tika los en ging eveneens op zoek naar zijn zwaard. Tanis had er geen, dus wierp Waterwind hem een dolk toe. Tika wilde ook haar wapen trekken, maar Tanis schudde zijn hoofd. Ze zouden maar weinig ruimte hebben om te vechten, en Tika had juist veel ruimte nodig. De halfelf keek Raistlin vragend aan.

De magiër schudde zijn hoofd. ‘Ik zal het proberen, Tanis,’ fluisterde hij. ‘Maar ik ben moe. Doodmoe. En ik kan niet helder denken, ik kan me niet concentreren.’ Hij boog zijn hoofd, rillend van de kou in zijn natte gewaad. Het kostte hem de grootste moeite om zijn gehoest met zijn mouw te dempen, zodat hij hen niet zou verraden.

Eén spreuk kan zijn dood betekenen, als hij er al een uit kan persen, besefte Tanis. Maar dan heeft hij waarschijnlijk meer geluk dan wij. In elk geval zullen ze hem niet levend te pakken krijgen.

De geluiden boven hen werden alsmaar luider. Kobolden waren sterke, onvermoeibare werkers. Ze wilden deze klus snel klaren, dan konden ze zich tenminste weer gaan richten op het plunderen van Tarsis. In grimmig stilzwijgen wachtten de reisgenoten af. Een vrijwel constante stroom stof en steentjes daalde op hen neer, vermengd met vers regenwater. Ze verstevigden hun greep op hun wapens. Het was slechts een kwestie van minuten voordat ze ontdekt zouden worden.

Toen klonken er opeens nieuwe geluiden. Ze hoorden de kobolden gillen van angst. De draconen schreeuwden hen toe dat ze door moesten werken, maar Tanis en zijn vrienden hoorden dat er links en rechts schoppen en pikhouwelen werden weggesmeten op het puin. De draconen vloekten terwijl ze zo te horen een grootschalige muiterij onder de kobolden probeerden neer te slaan.

Boven het kabaal van de gillende kobolden uit klonk een luide, hoge, heldere kreet, die verder weg werd beantwoord. Het klonk als de roep van een adelaar die bij zonsondergang over de vlakten scheerde. Alleen klonk deze roep vlak boven hen.

Ze hoorden de ijselijke kreet van een dracoon, gevolgd door een scheurend geluid, alsof het wezen werd verscheurd. Nog meer gegil, het gekletter van wapens die werden getrokken, weer een roep en een antwoord, veel dichterbij deze keer.

‘Wat is dat?’ vroeg Caramon met grote ogen. ‘Het is geen draak. Het klinkt als... als een reusachtige roofvogel!’

‘Wat het ook is, het scheurt de draconen aan stukken,’ zei Goudmaan vol ontzag. Opeens werd het gegil afgekapt en bleef er een stilte achter die bijna nog erger was. Wat was dit nieuwe kwaad dat in de plaats was gekomen van het oude?

Toen klonk het lawaai van stenen, puinbrokken en balken die werden opgetild en op straat gesmeten. Wat het ook was, het probeerde uit alle macht bij hen te komen.

‘Het heeft alle draconen opgevreten,’ fluisterde Caramon hees, ‘en nu heeft het het op ons gemunt.’

Tika klampte zich met een lijkbleek gezicht aan Caramon vast. Goudmaan hapte zachtjes naar adem, en zelfs Waterwind leek iets van zijn stoïcijnse uitstraling te verliezen terwijl hij gespannen omhoogkeek.

‘Caramon,’ zei Raistlin huiverend, ‘hou je kop.’

In zijn hart was Tanis het met de magiër eens. ‘We maken ons allemaal druk om n...’ begon hij. Opeens klonk er een donderend geraas. Stenen, puin, hout en stof stortten overal om hen heen neer. Gehaast zochten ze dekking toen een enorme klauw met nagels die blonken in het licht van Raistlins staf naar beneden werd gestoken.

De reisgenoten trokken zich terug onder kapotte balken en biervaten en keken vol verwondering toe hoe de reuzenklauw uit het puin werd teruggetrokken. Er bleef een groot, gapend gat achter.

Het was doodstil. Even durfde niemand zich te verroeren. De stilte bleef echter voortduren.

‘Dit is onze kans,’ fluisterde Tanis luid. ‘Caramon, ga eens kijken wat daarboven gaande is.’

De grote krijger was al uit zijn schuilplaats gekropen en liep zo goed en zo kwaad als het kon over de met puin bezaaide vloer. Waterwind ging met getrokken zwaard achter hem aan.

‘Niets,’ zei Caramon verwonderd toen hij naar boven keek.

Tanis, die zich naakt voelde zonder zijn zwaard, kwam onder het gat staan om eveneens naar boven te kijken. Tot zijn verbijstering verscheen er een donkere gestalte boven hen, die als een silhouet afstak tegen de door vlammen verlichte hemel. Achter de gestalte torende een groot dier. Het enige wat ze konden onderscheiden, was de kop van een reuzenadelaar, met ogen die glansden in het licht van het vuur, net als zijn vlijmscherpe, gebogen snavel.

De reisgenoten deinsden terug, maar het was al te laat. De gestalte had hen duidelijk al opgemerkt. Hij kwam dichterbij. Te laat dacht Waterwind aan zijn boog. Caramon trok Tika met zijn ene hand naar zich toe en omklemde zijn zwaard met de andere.

De gestalte knielde rustig neer aan de rand van het gat, voorzichtig, om niet zijn evenwicht te verliezen tussen het losse puin, en trok de kap van zijn hoofd.

‘Wat een weerzien, Tanis Halfelf,’ zei een vrouwenstem zo koel, zuiver en afstandelijk als de sterren.